Δημιουργώντας ένα δίχτυ αλληλεγγύης

Με μια σύντομη αναζήτηση μας έρχονται στον νου δεκάδες φράσεις, παροιμίες, αποφθέγματα και γνωμικά που υμνούν την σιωπή.

Μαθαίνουμε να σιωπούμε, γιατί είναι αρετή να μην μιλάμε πολύ, είναι αρετή να μην μιλάμε για εμάς και για τα βιώματά μας, είναι αρετή να μην μιλάμε όταν δεν ξέρουμε, όταν είμαστε μικροί και μικρές, ανίσχυροι και ανίσχυρες.

Η σιωπή μας, όμως, δεν είναι συναίνεση. Σιωπούμε, γιατί μέσα μας ζει αυτός ο εσωτερικευμένος έτερος, αυτός που διαρκώς μας παρακολουθεί και λέει πότε να σιωπούμε και πότε να ντρεπόμαστε. Πίσω από την σιωπή μας κρύβεται αυτό το επώδυνο, παραλυτικό συναίσθημα της ντροπής, της βαθιάς έμφυλης ντροπής.

Ντρεπόμαστε, γιατί μας είπανε ότι εμείς φταίμε, ότι εμείς προκαλέσαμε, εμείς κάναμε λάθος, εμείς είμαστε λάθος. Γιατί η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που έχει ως αντικείμενο όλο τον εαυτό και όλη την εαυτή κι όχι μια πράξη μόνο. Ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε. Προκλητικές, χυδαίες, σεξουαλικές, μικρές, θηλυκές.

Εσωτερικεύουμε έναν αρσενικό έτερο, έναν κυριαρχικό έτερο, έναν προνομιούχο έτερο και μας βλέπουμε μέσα από τα μάτια του, τα οποία δυστυχώς εκφράζουν πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αυτούς και αυτές που λένε “τι το θυμήθηκες τώρα;” ή “είναι της μόδας η καταγγελία για παρενοχλήσεις”. Και έτσι δημιουργείται η κουλτούρα βιασμού.

Και η ντροπή, όπως και η σιγή, είναι ενσώματες. Το πρόσωπο μας κοκκινίζει, το στομάχι μας σφίγγεται, γεμίζουμε σπυριά, ανεβάζουμε πυρετό. Όλο μας το σώμα αντιδρά στο επώδυνο βίωμα. Αντιδρά και μιλά, αλλά εμείς σιωπούμε. Για να νικήσουμε την ντροπή μας ψάχνουμε μόνο τον τρόπο να εξαφανιστούμε. Αλλά κάποια στιγμή έρχεται εκείνο το “τώρα” που σπάμε τη σιωπή μας και μιλάμε. Γιατί τώρα;

Τώρα γιατί δεν νιώθουμε μόνες. Τώρα γιατί νιώθουμε δυνατές. Τώρα γιατί είμαστε αλληλέγγυες. Τώρα γιατί ξέρουμε ή ελπίζουμε ότι θα μας ακούσουν. Τώρα γιατί τώρα βρήκαμε τις λέξεις. Τώρα γιατί το συνειδητοποιήσαμε. Τώρα γιατί ξέρουμε ή ελπίζουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Τώρα γιατί θέλουμε να δώσουμε δύναμη στα παιδιά μας, στις μικρότερες και στους μικρότερους. Τώρα γιατί σας φοβόμαστε λιγότερο. Τώρα γιατί το σώμα μας το επιβάλλει. Τώρα για χίλιους λόγους. Τώρα γιατί θέλουμε. Δεν έχει σημασία γιατί τώρα. Σημασία έχει ότι το τώρα έφτασε.

Είμαστε μαζί με όλες τις Σοφίες του κόσμου, με κάθε Ζέτα, Μάνια, Νίκο, με κάθε φοιτητή/τρια, αθλητή/τρια, ηθοποιό/ά και ό,τι άλλο. Είμαστε με καθεμιά και καθέναν που σπάει την σιωπή, που νικάει την ντροπή. Και είμαστε και με όλες εκείνες και όλους εκείνους, για τους/ις οποίους/ες δεν έχει έρθει ακόμα εκείνο το “τώρα” και σιωπούν. Και σας πιστεύουμε. Σας πιστεύουμε ακράδαντα, γιατί το έχουμε δει, το έχουμε βιώσει, το ζούμε καθημερινά. Ζούμε καθημερινά τα βασανιστήρια της πατριαρχίας και της κουλτούρας βιασμού. Και ξέρουμε άτομα που διοικούν, που βρίσκονται στην ελίτ της τέχνης, του αθλητισμού, της διανόησης, άτομα που κατέχουν τις πιο καίριες θέσεις, τα οποία έχουν κακοποιήσει με κάθε τρόπο και συνεχίζουν να το κάνουν. Είμαστε αδιαπραγμάτευτα με κάθε θύμα έμφυλης βίας. Είμαστε τα αυτιά που θα σας ακούσουν και θα σας πιστέψουν. Είμαστε και θέλουμε να είμαστε το δίχτυ αλληλεγγύης.

 

• Στείλε μας κι εσύ το δικό σου κείμενο εδώ!
• Απόψεις και σκέψεις στο neolaia.gr!
• Το ελληνικό #MeToo
• Γιατί τώρα
• Το ελληνικό #MeToo έφτασε με χρονοκαθυστέρηση αλλά μας αφορά όλες
• Οι γυναίκες του χθες που καθόρισαν το σήμερα
• “Mobbing”: Τι είναι ο εργασιακός εκφοβισμός και πώς αντιμετωπίζεται νομικά
• Φεμινισμός: Παγκόσμια fashion trends που έγραψαν ιστορία
• Η αντίθεση, της Ειρήνης Δενδρινού
• 5 γυναίκες που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία
• Φταίει το θύμα;
• Tarana Burke: Ποια είναι η γυναίκα πίσω από το #MeToo;
• Το #MeToo μέσα από το Σινεμά και την Τηλεόραση
• Cultural appreciation ή cultural appropriation;