Γιατί τώρα

Υπάρχουν ακόμα πολλά ταμπού όσον αφορά την ψυχική ασθένεια, η στιγματοποίηση της θεραπείας όχι μόνο αποτελεί εμπόδιο αλλά στην ουσία μας προτρέπει σε μια κουλτούρα καρουζέλ να παίζουμε κρυφτό με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όλα ξεκινούν από το τραύμα και τι αφήνει πίσω του, κοινώς PTSD. Όταν, λοιπόν, το άτομο υποστεί τραύμα, θα υποβληθεί σε υπέρμετρο βαθμό φόβου και στρες, τόσο που η βιολογία του ατόμου δεν θα το αντέξει και για να διαχειριστεί αυτό τον ξενιστή πλέον θα προσαρμόσει και θα εφεύρει μεθόδους επιβίωσης. Ένας από τους μηχανισμούς είναι το φαινόμενο της “διάσχισης της προσωπικότητας”, μηχανισμός αυτοάμυνας όπου το άτομο επειδή δεν αντέχει τον πόνο και την φρίκη “σπάει” και δημιουργεί άλλη προσωπικότητα η οποία βγαίνει στο φως και λαμβάνει εκείνη τα ηνία.

Υπάρχουν όμως πολλές άλλες περιπτώσεις που πρέπει να λάβουμε υπόψιν στο ταξίδι του ανθρώπου για την θεραπεία. Τι άλλο δημιουργεί το τραύμα;

Η απάντηση είναι ένα “κουτί”.

Αυτό το κουτί περιέχει μέσα όλες τις αναμνήσεις τα συναισθήματα και τα βιώματα. Το πρώτο στάδιο είναι ότι το θύμα αρνείται κατά κάποιο τρόπο αυτό που του συνέβη επιρρίπτοντας ευθύνες στον ίδιο, είναι πιο ανεκτό έτσι. Νιώθει ντροπή και αηδία. Δεν διανοείται να το πει κάπου, φοβάται ότι θα στιγματιστεί και θα τον κοιτάξουν με το βλέμμα “κρίμα”. Το επόμενο στάδιο είναι να το εξωραΐσει με κάποιο τρόπο, να γεμίσει τα άσχημα κενά και έτσι ίσως ξεχάσει και όντως το θάβει.

Στο επόμενο έρχεται η τιμωρία. Το θύμα πέφτει σε ουσίες ποτό, βλάπτει τον εαυτό του με όλους τους τρόπους ακόμα και τους άλλους. Δεν θέλει με τίποτα να θυμηθεί, δεν είναι λίγες οι φορές που ασθενείς κατά την διάρκεια της θεραπείας τους, επιτέθηκαν στον γιατρό γιατί ξεκλείδωσαν κάποια κομμάτια η αργότερα έβλαψαν τον εαυτό του., Είναι όλα διαφυγές, μηχανισμοί αντιμετώπισης και προστασίας.

Πολλές φορές το pdsd εμφανίζεται και σωματικά, δεν είναι λίγοι οι ασθενείς που έχουν χρόνιο πόνο στα σώματα τους ακόμα και μετά από πολλά χρόνια.

Βλέπουν έτσι τις σχέσεις τους να καταστρέφονται, την επαγγελματική τους σταδιοδρομία να χάνεται όπως και η αγάπη για τον εαυτό τους.

Έρχεται όμως κάποια μέρα ύστερα από όλα τα στάδια θεραπείας που ο άνθρωπος πυροδοτείται, το ονομαζόμενο trigger που λειτουργεί σαν χτύπημα δακτύλων στην ψυχή, μπορεί να είναι οτιδήποτε σχετίζεται με το φάσμα τραύματος. Πολλοί ασθενείς πυροδοτήθηκαν όταν έκαναν παιδιά και το παιδί τους έφτασε την ηλικία που εκείνοι κακοποιήθηκαν, άλλοι όταν είδαν έναν άλλον πληγωμένο άνθρωπο να καταφέρνει να τους βοηθήσει να ανοίξουν το κουτί. Εκεί λοιπόν η θεραπεία μπαίνει σε ένα καινούριο κύκλο.

Το θύμα μιλάει, κατονομάζει , δουλεύει τον ψυχισμό του. Για πρώτη φορά το θάρρος είναι πιο ισχυρό, το μέσα τους έχει δυναμώσει όπως ένας μυς με την γυμναστική. Εκεί δυστυχώς ακόμα και σήμερα έρχεται το κοινωνικό σύνολο να τους αποθαρρύνει. Λένε πως όσοι δεν έχουν υποφέρει “οι ανέγγιχτοι” δεν μπορούν να νιώσουν συμπόνια και εμπάθεια, κοιμούνται.

Στη περίπτωση βέβαια αυτή είναι η κοινωνία που κοιμάται, που εθελοτυφλεί. Τώρα λοιπόν στέκεται στα πόδια του παρόλο που τρέμουν, τώρα μπορεί να πει το όνομα του θύτη χωρίς να εκραγεί το στομάχι , τώρα πιάνει το χέρι μιας άλλης φίλης η φίλου και το σφίγγει, τώρα μπορεί.

Να μιλάμε, να ταράζουμε τα νερά, να γίνει μόδα η αλήθεια, γιατί ο άνθρωπος που καταπατήθηκε έκανε και κάνει το ταξίδι του για την θεραπεία, ο θύτης όμως δεν έχει θεραπευτεί..

 

• Το ελληνικό #MeToo έφτασε με χρονοκαθυστέρηση αλλά μας αφορά όλες
• Φταίει το θύμα;
• Tarana Burke: Ποια είναι η γυναίκα πίσω από το #MeToo;
• Το #MeToo μέσα από το Σινεμά και την Τηλεόραση