Θα πεθάνω ένα πένθιμο, του Κώστα Ουράνη

"Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι, μεσ’ στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος"

Ο Κώστας Ουράνης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 12 Φεβρουαρίου 1890 και ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, μεταφραστής, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κλέαρχος Νιάρχος ή Νεάρχου, ενώ το Κώστας Ουράνης το είχε επιλέξει ο ίδιος.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Όσον αφορά τα παιδικά του χρόνια, τα πέρασε στην Αρκαδία. Ο ίδιος φοίτησε στο γυμνάσιο του Ναυπλίου και αποφοίτησε από το Λύκειο Χατζηχρήστου και τη Ροβέρτειο Σχολή στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1908 και στην ηλικία των 18 ετών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου για ορισμένο διάστημα εργάστηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις του Βλάση Γαβριηλίδη. Έπειτα, συνέχισε τις σπουδές του στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα, σπούδασε πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας και του Βελγίου, ενώ ταξίδεψε σε πολλά μέρη.

Άλλωστε, ως δημοσιογράφος και ανταποκριτής ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο και με αναφορά τα ταξίδια του έγραψε μεταξύ άλλων και ταξιδιωτικά βιβλία. Παρ’ όλα αυτά στο Παρίσι προσβλήθηκε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε σε σανατόριο του Νταβός της Ελβετίας. Εκεί γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, την Πορτογαλέζα Μανουέλα Σαντιάγκο. Έτσι, το 1920 διορίστηκε στα 1920 ως γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Λισαβόνα, όπου παρέμεινε για 4 χρόνια.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Κόκκινο Φεγγάρι 🌙♥ (@kokkino_feggari)

Στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα όπου εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά ως χρονογράφος, συντάκτης, ανταποκριτής ή έκτακτος απεσταλμένος. διευθυντής στον Ελεύθερο Λόγο. Παράλληλα, συνεργάστηκε με κορυφαία λογοτεχνικά έντυπα της εποχής του όπως ο Νουμάς, τα Γράμματα και τη Νέα Ζωή Αλεξάνδρειας, η Δάφνη, το Ελεύθερο Βήμα, ο Ελεύθερος Λόγος κλπ. Επίσης, διατέλεσε μεταξύ άλλων ανταποκριτής και διευθυντής της μεγάλης εφημερίδας του Καΐρου της Αιγύπτου «Άλ Αχράμ» στην Ελλάδα.

Το 1930 πήρε διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο και νυμφεύτηκε την ομότεχνή του, Ελένη Νεγρεπόντη, η οποία δεδομένης της προκατάληψης απέναντι στις γυναίκες συγγραφείς υπέγραφε τα έργα της με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος. Μαζί έζησαν μέχρι το τέλος της ζωής του στις 12 Ιουλίου 1953, όταν και άφησε την τελευταία του πνοή στο σανατόριο Παπανικολάου από καρδιακή προσβολή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ υπάρχει το Ίδρυμα Ελένης και Κώστας Ουράνη που μαζί με το Ίδρυμα Πέτρου Χάρη τελούν υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών και ανάμεσα στους σκοπούς τους είναι και η προάσπιση της λογοτεχνικής ζωής καθώς και η απονομή δημοσίων διακρίσεων (μετά χρηματικού επάθλου) σε εργάτες του πνεύματος. Έτσι, κάθε χρόνο απονέμεται σε ένα ή μία συγγραφέα το λεγόμενο βραβείο Ουράνη.

Ακολουθεί το ποίημά του με τίτλο “Θα πεθάνω ένα πένθιμο…”.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μεσ’ στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου. Θε ναρθεί ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «–Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε!…»
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «–Μ’ αυτός έχει πεθάνει».

Μια στιγμή θα κοιτάξουνε ο καθένας τον άλλον,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι,
θε να πουν: «Τ’ είν’ ο άνθρωπος!… Χτες ακόμα ζούσε!»
Και βουβά το παιγνίδι τους θ’ αρχινήσουνε πάλι.

Κάποιος θάναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένη,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, πούχε κάποτ’ εκδώσει
συλλογήν με ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτός θάναι ο στερνός της ζωής μου επιτάφιος.
Θα με κλάψουνε βέβαια μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσιους παπάδες
όπου θάναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβοο Παρίσι,
και μια Κίττυ θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην
θα μου γράψει ένα γράμμα – και νεκρό θα με βρίσε