Μοναχικοί ταξιδιώτες, του Χρίστου Λάσκαρη

Ο Χρίστος Λάσκαρης ήταν Έλληνας ποιητής, ο οποίος τιμήθηκε το 2007 με το σπουδαίο Διεθνές Βραβείο Καβάφη. Άλλωστε, η ποίησή του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την καβαφική, όπως παραδεχόταν και ο ίδιος.

Ο Χρίστος Λάσκαρης γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας το 1931, αλλά από μικρή ηλικία είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα, όπου μεγάλωσε. Σπούδασε και αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης, αλλά ποτέ δεν εργάστηκε ως δάσκαλος.

Έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο του 2008 σε ηλικία 77 ετών αφήνοντας πίσω του αρκετές ποιητικές συλλογές.

Ακολουθεί το ποίημά του με τίτλο “Μοναχικοί ταξιδιώτες”.

Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να ‘ρχονται από μακριά.
σαν να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.

• Άνοδος, του Ανδρέα Εμπειρίκου
• Χωρισμός, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ
• Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)
• Μακριά, του Κ.Π. Καβάφη
• Ύπνος, του Νικηφόρου Βρεττάκου
• Ω χώματα της γής μου, του Άγγελου Σικελιανού
• Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, του Τάσου Λειβαδίτη (απόσπασμα)
• Τα πάθη της βροχής, της Κικής Δημουλά
• Το σπάνιο, της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
• Άκουσε τη σιωπή, του Τάκη Βαρβιτσιώτη
• Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι, του Ντίνου Χριστιανόπουλου