Τα πάθη της βροχής, της Κικής Δημουλά

Η Κική Δημουλά ή Βασιλική Ρόδου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου 1931. Υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές και εξέχουσες ποιητικές φωνές της Ελλάδας, η οποία προσέφερε μεγάλο έργο στα ελληνικά γράμματα, ενώ λίγο πριν το θάνατό της, στις 16 Ιανουαρίου 2020, η Υπουργός Πολιτισμού πρότεινε την Κική Δημουλά, με επίσημη επιστολή της προς την Επιτροπή, για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας

Η Κική Δημουλά εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1952 σε ηλικία 19 χρονών, με την ποιητική συλλογή «Ποιήματα», την οποία σύντομα αποκήρυξε. Έτσι, επισήμως εμφανίστηκε τελικά στην ποίηση το 1956, με τη συλλογή “Έρεβος”.

Λίγα χρόνια πριν την επίσημη είσοδό της στην ποίηση, το 1952, παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με προτροπή του οποίου δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή. Η Κική Δημουλά απεβίωσε στις 22 Φεβρουαρίου 2020 και τάφηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη παρουσία συγγενών, εκπροσώπων των γραμμάτων και τεχνών και του πολιτικού κόσμου μεταξύ των οποίων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός

Ακολουθεί το ποίημά της με τίτλο “Τα πάθη της βροχής”.

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

• Το σπάνιο, της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
• Άκουσε τη σιωπή, του Τάκη Βαρβιτσιώτη
• Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι, του Ντίνου Χριστιανόπουλου
• Ο μουσικός, του Τάσου Λειβαδίτη
• Το Μονόγραμμα, του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)
• Κουράστηκα να σ’ αγαπώ, του Νάνου Βαλαωρίτη
• Κοντά στα ύδατα, του Γιάννη Κοντού
• Θεσσαλονίκη, του Νίκου Καββαδία
• Τελευταίο ταξίδι, του Κώστα Καρυωτάκη
• Η Πόλις, του Κ. Π. Καβάφη