Κοντά στα ύδατα, του Γιάννη Κοντού

Το ποίημα της ημέρας ανήκει στο Γιάννη Κοντό.

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Από το 1971 έως το 1976 διατήρησε, μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το βιβλιοπωλείο “Ηνίοχος”, ο οποίο αποτέλεσε σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Στα γράμματα έκανε την εμφάνισή του με ποιήματα που δημοσιεύτηκαν το 1965, και με το πρώτο του βιβλίο, το 1970. Έχει εκδώσει δεκαπέντε ποιητικά βιβλία, δύο βιβλία με πεζά κείμενα (“Τα ευγενή μέταλλα”, τ. 1 και 2), και τρία βιβλία για παιδιά. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες, ενώ το 1973 πήρε τη χορηγία του Ιδρύματος Ford.

Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του ραδιοφώνου, καθώς και των εκδόσεων “Κέδρος”. Ανά διαστήματα συνεργαζόταν με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού, καθώς και με το “Το Βήμα της Κυριακής”. Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο “Απόπειρα”.

Ακόμη, είχε γράψει ορισμένα άρθρα για Έλληνες ζωγράφους, τον Απρίλιο του 1992 εκδόθηκε μια επιλογή ποιημάτων του με τίτλο “Όταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο”, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από τον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά. Το ενδέκατο βιβλίο του, “Πρόκες στα σύννεφα”, 1999, είναι μια ανθολόγηση όλων των ποιητικών του βιβλίων, που έκανε ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης, την οποία συμπλήρωσε με 20 χαρακτικά.

Ακόμη, εκτός από όλες τις παραπάνω ιδιότητες, ο Γιάννης Κοντός είχε και την ιδιότητα του δασκάλου, καθώς δίδασκε σε σχολή θεάτρου. Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή “Ο αθλητής του τίποτα”, ενώ σχεδόν 10 χρόνια αργότερα, το 2009, τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

Ο Γιάννης Κοντός έφυγε από τη ζωή στις 21 Ιανουαρίου 2015 στην Αθήνα.

Ακολουθεί το ποίημά του με τίτλο “Κοντά στα ύδατα”.

Ήταν μέρα συνηθισμένη, μαλακιά,
ο καιρός το πήγαινε στη μουσική.
Η σκέψη μου είχε βγει από τη θήκη της
και σε πλησίαζε, ή καθόμαστε πολύ κοντά
και δεν δικαιολογείται αυτή η νοσταλγία.
Τα ποτάμια και οι λίμνες είναι μακριά.
Είμαστε στο λουτρό με αναμμένο θερμοσίφωνο.
Το κόκκινο φως είναι το μάτι του Θεού.
Καπνισμένος από το όνειρο
και επειδή με λένε Ιωάννη,
προσπαθώ να σε βαπτίσω.
Όλο γλιστράς, θέλεις να μείνεις
άπιστη ξανθιά.
Αφαιρούμαι, γίνομαι ένα πλην,
σε ξεχνάω. Αντικατοπτρίζω
τον ερημίτη που ακούει
την ακρίδα να του τραγουδάει
το εωθινό.