Πιάνο βυθού, του Γιάννη Βαρβέρη

Ο Γιάννης Βαρβέρης ήταν Έλληνας ποιητής της λεγόμενης γενιάς του ’70, κριτικός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Ο Γιάννης Βαρβέρης σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά αργότερα στη λογοτεχνία, όπου το έργο του ήταν μεγάλο.

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, ενώ μεταξύ άλλων τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Κριτικής-Δοκιμίου (1996) και με το Βραβείο Καβάφη (2001). Ο Γιάννης Βαρβέρης έφυγε από τη ζωή στις 25 Μαΐου 2011.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στην 11η ποιητική συλλογή του με τίτλο “Βαθέος Γήρατος”, την οποία δεν πρόλαβε να δει δημοσιευμένη. Όλα τα ποιήματα της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής τα έγραψε την τελευταία τριετία της ζωής του, για την αγαπημένη υπέργηρη μητέρα του

Σύμφωνα μάλιστα με την περίληψη του βιβλίου, όχι μόνο το συγκεκριμένο ποίημα, αλλά ολόκληρη η συλλογή θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν ένας διάλογος μάνας και μοναχογιού που αναπτύσσεται με στίχους σπάνιας εκφραστικής λιτότητας και στοχαστικού σπαραγμού.

Ακολουθεί το ποίημά του με τίτλο “Πιάνο βυθού”.

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.

(Από την ποιητική συλλογή Πιάνο βυθού που κυκλοφόρησε το 1991) 

• Το σώμα σου κι εγώ, του Γιάννη Βαρβέρη
• Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα, της Κατερίνας Καριζώνη – neolaia.gr
• Τέσσερα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη με αφορμή τα 16 χρόνια από το θάνατό του
• Καθένας με το θάνατό του, του Σωτήρη Τριβιζά
• Κι έτσι είναι κάπου μια ψυχή, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
• Ο Μικρός Ναυτίλος (απόσπασμα), του Οδυσσέα Ελύτη
• Τάσος Λειβαδίτης: 6 ποιήματα με αφορμή τη γέννησή του
• Νυχτερινή περίπολος, της Ευτυχίας – Αλεξάνδρας Λουκίδου
• Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα, της Ευτυχίας – Αλεξάνδρας Λουκίδου
• Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο, του Ανδρέα Εμπειρίκου
• Ο έρωτας, του João Cabral de Melo Neto
• Θυμήσου, σώμα…
• In the Desert
• The Guy in the Glass
• Ο καιόμενος, του Τάκη Σινόπουλου
• Απλώς μια επιφάνεια, του Χρίστου Λάσκαρη
• “Λαχταρώ”: Το αμύθητο ερωτικό ποίημα της Σάρα Κέιν 
• Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά, της Κατερίνας Γώγου
• Η Θάλασσα, του Ντίνου Χριστιανόπουλου
• Φωνές, του Κ.Π.Καβάφη
• Che fece…. il gran rifiuto, του Κ.Π. Καβάφη
• Μπαμπάς, του Γιάννη Ζαραμπούκα
• Ένα απλό κρεβάτι, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ
• Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα, της Κατερίνας Κοζιώνη
• Υποθήκαι, του Κώστα Καρυωτάκη
• Σκοπιά, του Ανδρέα Εμπειρίκου
• Ό,τι αγαπήσαμε, του Μενέλαου Λουντέμη
• Αστεροσκοπείο, του Μίλτου Σαχτούρη
• “Μη φοβάσαι, σου είπα”, της Κατερίνας Καριζώνη