Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα, της Κικής Δημουλά

H Κική Δημουλά ή Βασιλική Ρόδου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου 1931. Υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές και εξέχουσες ποιητικές φωνές της Ελλάδας, η οποία προσέφερε μεγάλο έργο στα ελληνικά γράμματα, ενώ λίγο πριν το θάνατό της, στις 16 Ιανουαρίου 2020, η Υπουργός Πολιτισμού πρότεινε την Κική Δημουλά, με επίσημη επιστολή της προς την Επιτροπή, για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας

Η Κική Δημουλά εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1952 σε ηλικία 19 χρονών, με την ποιητική συλλογή «Ποιήματα», την οποία σύντομα αποκήρυξε. Έτσι, επισήμως εμφανίστηκε τελικά στην ποίηση το 1956, με τη συλλογή “Έρεβος”.

Λίγα χρόνια πριν την επίσημη είσοδό της στην ποίηση, το 1952, παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με προτροπή του οποίου δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή. Η Κική Δημουλά απεβίωσε στις 22 Φεβρουαρίου 2020 και τάφηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη παρουσία συγγενών, εκπροσώπων των γραμμάτων και τεχνών και του πολιτικού κόσμου μεταξύ των οποίων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός

Ακολουθεί το ποίημά της με τίτλο “Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα”.

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

Διαβάστε ακόμη:

• Ο γέρος, του Άγγελου Σικελιανού
• Νίκος Καζαντζάκης: “Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος”
• Οι λέξεις της είναι οστά, της Ευτυχίας Παναγιώτου