Μία από τις πιο γνωστές ποιητικές φυσιογνωμίες της χώρας μας είναι η Ζωή Καρέλλη. Η Ζωή Καρέλλη γεννήθηκε το 1901 στη Θεσσαλονίκη και ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια.
Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική, ενώ παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου, ενώ η πρώτη της εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα έγινε το το 1935 από τις στήλες του περιοδικού Το 3ο μάτι, όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα «Διαθέσεις».
Η Ζωή Καρέλλη τιμήθηκε με το Β΄ (ελληνικό) Κρατικό Βραβείο Ποίησης και έλαβε τη διάκριση «Palmes Académiques» του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας (1956) για την ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα.
Ακόμη, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1974) για τα Ποιήματα 1940-1973 και έλαβε το βραβείο ποίησης του Ιδρύματος Ουράνη (1978) για το σύνολο του ποιητικού της έργου. Έγινε η πρώτη γυναίκα αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1982).
View this post on Instagram
Μεταξύ άλλων, η Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ την αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα (1988) με έπαινο που διάβασε ο Γ. Π. Σαββίδης. Στις 26.10.1995 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος της απένειμε το Μετάλλιο του Ταξιάρχη του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ως το 1981) και της Ακαδημίας Αθηνών (1982).
Όπως γίνεται αντιληπτό, υπήρξε μία σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια, το έργο της οποίας ξεχώρισε, διακρίθηκε και τιμήθηκε πολλάκις. Η Ζωή Καρέλλη έφυγε από τη ζωή στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Θεσσαλονίκη, στις 16 Ιουλίου 1998, σε ηλικία 97 ετών.
Ακολουθεί το ποίημά της με τίτλο “Οι ουλές”.
Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.
Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.
Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.
- Without You – Χωρίς Εσένα, του Νάνου Βαλαωρίτη
- Στη φυλακή, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
- Υπενθυμίσεις του έρωτα, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ
- Ήρθες όταν εγώ…, του Μανόλη Αναγνωστάκη
- Εποχές (απόσπασμα), του Ανδρέα Εμπειρίκου
- Απ’ τες εννιά, του Κ.Π. Καβάφη
- Για τους ποιητές, της Μαρίας Ψωμά
- Χρυσάνθεμα, του Τάσου Λειβαδίτη
- Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, του Τάσου Λειβαδίτη (απόσπασμα)
- Αμφιβολία, της Μαρίας Πολυδούρη
- Το έγκλημα της μοναξιάς, του Ντίνου Χριστιανόπουλου
- Μεταρσίωση, του Νικηφόρου Βρεττάκου
JOBS
Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα
Πληροφορική
Πλήρης Απασχόληση
22-01-2024
Αιγάλεω
Υγεία
Πρακτική Άσκηση
05-02-2024
Οια