Το έγκλημα της μοναξιάς, του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Το ποίημα της ημέρας ανήκει στο Ντίνο Χριστιανόπουλο.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ή κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητριάδης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1931 και ήταν γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Κατάφερε να φοιτήσει στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πήρε πτυχίο του Τομέα Κλασικών Σπουδών.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Αρχικά, εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965, ενώ στη συνέχεια εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό Διαγώνιος, που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις και τον εκδοτικό οίκο Εκδόσεις Διαγωνίου. Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκε και ο περίφημος “κύκλος των λογοτεχνών της Διαγωνίου”.

Επίσης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος μαζί με τον Νίκο Νικολαΐδη και τον Κάρολο Τσίζε ίδρυσαν το 1974, τη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου, με στόχο την προβολή νέων εικαστικών καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης. Άλλα γνωστά ονόματα του κόσμου της ελληνικής διανόησης με τα οποία συνδέθηκε το όνομα του ποιητή είναι ο Γιώργος Ιωάννου, ο Νίκος–Αλέξης Ασλάνογλου και ο Τάσος Κόρφης.

Πολλοί καλλιτέχνες μελοποίησαν τους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Μερικοί εξ’ αυτών είναι ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του απέρριψε δύο φορές τιμητικές διακρίσεις, με πρώτη αυτή κατά την περίοδο της δικτατορίας, όταν αρνήθηκε να παραλάβει βραβείο για το έργο του «Ο Χιλιαστής». Το 2011 αρνήθηκε να παραλάβει το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του, απορρίπτοντας το με την εξής φράση:

«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Neolaia.gr (@neolaia.gr)

Ακολουθεί το ποίημα με τίτλο “Το έγκλημα της μοναξιάς”.

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ,
ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει·
κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει,
προβάλλει εντός μου η βρώμικη ομορφιά σου
και σβήνει από τα μάτια τη λάμψη του Θεού.

Και τότε δίνομαι στο έγκλημα της μοναξιάς,
που χρόνια τώρα μέσα μου το ετοιμάζω,
και πια δεν έχει ουράνιο φεγγοβόλημα,
δεν έχει πια παιδικές χορωδίες,
μονάχα μια προσπάθεια για σπασμούς,
νυχτερινά χαρτονομίσματα τσαλακωμένα.