Γιατί οι μέρες περνάνε όλο και πιο γρήγορα;

Είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα λαβύρινθο. Εγκλωβισμένοι σε ένα κουτί, κάπου χαμένοι. Eμείς στάσιμοι, όμως τριγύρω επικρατεί μια συνεχής αναστάτωση. Το κουτί κουνιέται. Οι τοίχοι τρέχουν. Πώς περνάει έτσι ο χρόνος; Είναι λες και οι μέρες έχουν περάσει σα νερό. Γενικά, αυτή η σκέψη του χρόνου που περνάει όλο και πιο γρήγορα είναι παρά πολύ συχνά στο μυαλό μου, όπως και σε πολλών άλλων φαντάζομαι. Είναι δυνατόν να μην παίρνουμε είδηση πώς περνάνε τα χρόνια;

Φτάνουμε είκοσι χρόνων και ενδόμυχα αναπολούμε τον παιδικό εαυτό μας. Πατάμε τα σαράντα και η ζωή γίνεται ρουτίνα. Κάθε μέρα το ίδιο και το ίδιο. Μια επανάληψη, που βουβά υπομένουμε και το μόνο που κάνουμε είναι να ζηλεύουμε το παρελθόν, που τότε δεν ευχαριστηθήκαμε όσο επιθυμούσαμε. Πιανόμασταν από μικρά, ανούσια πράγματα και δεν απολαμβάναμε τη ζωή. Βάζαμε προτεραιότητες τα πιο μηδαμινά και βασίζαμε την ευτυχία μας στο γεγονός πως δεν αποκλίναμε από μια κοινωνικά αποδεκτή νόρμα. Μα δεν τελειώνει εκεί… διότι δυστυχώς το ανθρώπινο είδος είναι εντελώς αδιόρθωτο!

Ενώ αναγνωρίζουμε πως η ζωή δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε, συνεχίζουμε να μεταβιβαζόμαστε στις επόμενες δεκαετίες επιθυμώντας να γυρίσουμε πίσω, γιατί συνειδητοποιήσαμε (δυστυχώς αργά) πόσες ουσιώδεις στιγμές χάσαμε, γιατί πέσαμε στην παγίδα… Φταίμε! Γίναμε τηλεκατευθυνόμενα πιόνια σε ένα παιχνίδι που ονομάζεται ζωή. Μα αυτή η ζωή είναι η δικιά μας ζωή! Αφήσαμε τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας να μας στερήσει την ομορφιά των λεπτομερειών της εξέλιξης του παιχνιδιού μας. Γίναμε φερέφωνα της πλειοψηφίας που μας περιβάλλει. Συμβιβαστήκαμε με τις αποφάσεις του όχλου. Ξεχάσαμε να ζούμε, να ονειρευτούμε, να ερωτευτούμε και αφήσαμε τον χρόνο να περάσει. Το βάλαμε στον αυτόματο. Πόσο δειλοί και άβουλοι έχουμε καταντήσει! Τρομάζουμε και αγχωνόμαστε με την υποτιθέμενη ταχύτητα του χρόνου, ενώ οι ίδιοι είμαστε αυτοί που τον κάνουμε να περνάει σαν σφαίρα μπροστά στα μάτια μας. Είμαστε αυτοί που αφήνουμε την ρουτίνα να μας καταβάλλει.

Μα ποιος σου είπε ότι η «αποδεκτή ζωή» είναι το νόημα σε αυτή τη ζωή; Να μεγαλώσω, να σπουδάσω, να βρω μια καλή δουλειά, να παντρευτώ, να κάνω παιδιά, να τα μεγαλώσω, να τα σπουδάσω, να έχω εγγόνια, να…, να…, να… Αυτό; Αυτό είναι η ζωή; Μα ποιος; Κανείς! Κανείς δεν μας μίλησε για τα ουσιαστικά πράγματα. Αυτά που προσπερνάμε καθημερινά, ενώ προσπαθούμε να ακολουθήσουμε αυτά που μας έχουν πλασάρει σαν ανάγκες! Έχουμε καταλήξει να θυσιάζουμε τον χρόνο. Ζούμε αδιάφορα. Παραδώσαμε εικόνες, μελωδίες, γεύσεις, μυρωδιές, αγγίγματα και συναισθήματα. Δεν γελάσαμε όσο θέλαμε, δεν απολαύσαμε δειλινά και ηλιοβασιλέματα. Δεν σαγηνευτήκαμε από την ομορφιά της φύσης. Δεν ονειρευτήκαμε, δεν μαγευτήκαμε από ένα χαμόγελο ή από ένα βλέμμα. Τόσα που δεν κάναμε…

Κρυφτήκαμε πίσω από ένα τυπικό, ανιαρό «καλά» και αρκεστήκαμε σε αυτό. Αφεθήκαμε στην ιδέα πως όλα είναι «καλά» γιατί η καθημερινότητά μας τυχαίνει να αποτελεί υποδεέστερη απεικόνιση ενός συγκεκριμένου μοντέλου, που κάποιος, κάποτε, υπό άγνωστες συνθήκες, όρισε ως το πρότυπο ζωής που όλοι χρειάζεται και πρέπει να ακολουθούμε προκειμένου να είναι η ζωή απλά «καλά». Τα «Τι κάνεις;» και «Πως είσαι;», μετατράπηκαν σε κοινοτοπίες. Ξέρουμε την απάντηση, αλλά δυστυχώς αγνοούμε το αντίκτυπο της. Περιοριστήκαμε…

Ίσως ο απεγκλωβισμός από τις εν λόγω ερωτήσεις να αποτελέσει το κλειδί ώστε επιτέλους να σταματήσουμε το χρόνο ή τουλάχιστον να καταφέρουμε να τον αντιμετωπίσουμε ως ένα επιφανειακό σκεύασμα που εξυπηρετεί την ανθρωπότητα και όχι ως κάτι που αφήνουμε να φύγει και μαζί πήρε όλα αυτά που αξίζουν. Με την έξοδο από τον λαβύρινθο του «καλά», ίσως μπορέσουμε να απολαύσουμε επιτέλους την ζωή που μας δόθηκε. Ίσως καταφέρουμε να μην ποθούμε πια να επιστρέψουμε στο παρελθόν, προκειμένου να νιώσουμε τα ουσιώδη που τότε αγνοήσαμε, αλλά πλέον να μπορέσουμε να αντικρίσουμε ακόμα ένα δειλινό με σκοπό να ζήσουμε στο έπακρο ακόμα μια μέρα. Μόνο τότε είναι που ο χρόνος θα περνάει αργά και απολαυστικά. Όχι ένα αναλογικό εικοσιτετράωρο, αλλά μια μέρα θα ισοδυναμεί με μια ολόκληρη καινούργια ζωή, μέσα από την οποία ωριμάσαμε, ερωτευτήκαμε, γελάσαμε, μαλώσαμε, αποτύχαμε, ανακαλύψαμε νέες εμπειρίες, γεύσεις και μουσικές.

Δεν ζούμε προκειμένου να ανακαλύψουμε κάποιο νόημα. Ζούμε για να δώσουμε εμείς οι ίδιοι το νόημα σε πράγματα απλά, λιτά, που θα κάνουν την κάθε στιγμή να μοιάζει ουτοπική.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ουτοπίες, σε λογικά πλαίσια τα πάντα είναι δυνατά. Το μυστικό είναι καμία μέρα να μην είναι ίδια. Όπως και εσύ στο τέλος αυτής να μην είσαι ο ίδιος, μα μια εξελιγμένη εκδοχή του εαυτού σου.

Ναι, οι μέρες περνάνε γιατί τοποθετήσαμε ρολόγια. Υπνωτιστήκαμε όμως από την βελόνα και καταλήξαμε τηλεκατευθυνόμενοι, μα τώρα που το συνειδητοποιήσαμε ας μην αφήσουμε αυτά που μένουν να χαθούν.

Ας απεγκλωβιστούμε επιτέλους από τον τελικά υποκειμενικό χρόνο, που στην πραγματικότητα είναι πιο αργός από όσο πιστεύουμε ότι είναι.

 

• Η παγίδα των αναμνήσεων
• Όσο ζεις (ξε)μαθαίνεις
• Το παιδί
• Η γιαγιά και ο παππούς
• Το λυπημένο χαμόγελο
• Κράτα την ανάμνηση, όχι τη φωτογραφία