Η γιαγιά και ο παππούς

Πριν από λίγο είδα στο Twitter ένα εξαιρετικό βιντεάκι που πατέρας και κόρη κάνουν έκπληξη στη γιαγιά που έχουν να τη δουν 14 μήνες λόγω του κορωνοϊού. Πλέον, εμβολιασμένοι οι δύο μεγάλοι, μπορούν να συναντηθούν ώστε να δει η εγγονή τη γιαγιά της.

Το βίντεο είναι υπέροχο και η χαρά όλων είναι μεταδοτική ακόμα και μέσα από τον υπολογιστή. Με αυτό το βίντεο μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από τις πρώτες ημέρες των εμβολιασμών που πήγαιναν οι δημοσιογράφοι και ρωτούσαν τους λίγο πιο ηλικιωμένους πώς αισθάνονται που εμβολιάζονται και όλοι απαντούσαν το ΙΔΙΟ, ότι επιτέλους θα μπορέσουν να δουν τα εγγόνια τους.

Πόσο τα αγαπάμε τα παππούδια μας μωρέ; Είναι στην κουλτούρα μας εδώ στην Ελλάδα να τα αγαπάμε πολύ, να τους έχουμε δίπλα μας, μαζί μας στο ίδιο σπίτι μέχρι την τελευταία στιγμή. Είναι αναπόσπαστα μέλη της οικογένειάς μας, ακόμα και αν σε κάποιες φάσεις δεν μπορούμε να διανοηθούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στην Ελλάδα δεν ευδοκιμούν οι οίκοι ευγηρίας. Δεν είναι όλοι φυσικά σαν αυτά τα τέρατα που ακούμε για κακοποιήσεις και άθλιες συνθήκες. Ίσα ίσα, μπορεί να περνάνε και καλύτερα εκεί, να κοινωνικοποιούνται πιο πολύ, να νοιώθουν πιο ανεξάρτητοι ή να έχουν την καλύτερη φροντίδα που τους παρέχουν. Αλλά τους θέλουμε κοντά μας. Είναι χαρακτηριστικό μας.

Εμείς ήμασταν τυχεροί στην οικογένεια, τους ζήσαμε τους παππούδες μας, μας μεγάλωσαν και ήταν και αγαπημένοι και μεταξύ τους, και από τη μεριά του μπαμπά και από την πλευρά της μαμάς. Χαρακτηριστικό, ότι ενώ έχω τα ονόματα και των δύο γιαγιάδων η μία με φώναζε με το όνομα της άλλης! Μόνο τύχη μπορώ να το ονομάσω αυτό, τους χάσαμε σε σχετικά «λογική σειρά» (καταλαβαίνετε πώς το λέω) και ήμασταν σε ηλικίες να μπορούμε να τους θυμόμαστε κανονικά, όχι μέσα από τις περιγραφές των γονιών μας.

Από τη μία χαίρομαι που δεν είναι εδώ μαζί μας τώρα. Δεν θα ήθελα να περάσουν και αυτό που περνάμε αυτήν την εποχή, μαζί με όλα τα άλλα που πέρασαν τις εποχές που έζησαν. Και τις έζησαν σε χωριά, σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές από αυτές που ζούμε τώρα-ακόμα και σε αυτά τα μέρη. Φυσικά ο χρόνος που έχεις μαζί τους ποτέ δεν είναι αρκετός, αλλά έχει σημασία να είναι ποιοτικός, να τον θυμάσαι με αγάπη και χαμόγελο.

Μπορεί πολλές φορές να σκεφτόμαστε ότι η πολύ δεμένη ελληνική οικογένεια δεν είναι καλό πράγμα. Και ναι, μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να φτάνει και τα όρια της αρρώστιας. Το καταλαβαίνω. Αλλά παιδιά, το υγιές δέσιμο δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Δεν μπορείς να το «αγοράσεις». Πρέπει να το προστατέψουμε με κάθε τρόπο, να το χαρούμε, να το εκτιμήσουμε. Ναι, να θέσουμε τα όριά μας (σα να σας ακούω να λέτε για πεθερές!) αλλά να κατανοήσουμε ότι, όπως όλες οι σχέσεις, θέλουν και αυτές προσπάθεια!

Απολαύστε τις στιγμές με τους παππούδες σας, φροντίστε τους, προστατέψτε τους. Εξηγείστε τους τι γίνεται, τι πρέπει να κάνουν, τι πρέπει να αποφύγουν. Δώστε τους την ευκαιρία να κάνουν πράγματα, μιλήστε μαζί τους, καθίστε μαζί τους.

Κάθε στιγμή μετράει, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Όταν φύγουν, θα είναι πλέον πολύ αργά, οπότε χαρείτε ακόμα και το πιο μικρό πραγματάκι, όσο μπορείτε περισσότερο.

Δεν χρειάζονται πολλά, μια κουβέντα για να νιώσουν και εκείνοι κομμάτι της ζωή σας και όχι βάρος σε αυτήν.

 

• Πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν παππουδογιαγιάδες;
• Κορωνοϊός: Στον πίνακα του Juan Lucena, εγγόνια λένε το τελευταίο “αντίο” σε γιαγιάδες και παππούδες
• Κι αν ήθελε να ζήσει μέχρι τα 100;
• Βρες δύναμη μοιράζοντας τη δύσκολη εμπειρία σου
• Το λυπημένο χαμόγελο