Το Δάσος, του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ή κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητριάδης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1931 και ήταν γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Κατάφερε να φοιτήσει στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πήρε πτυχίο του Τομέα Κλασικών Σπουδών.

Αρχικά, εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965, ενώ στη συνέχεια εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό Διαγώνιος, που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις και τον εκδοτικό οίκο Εκδόσεις Διαγωνίου. Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκε και ο περίφημος “κύκλος των λογοτεχνών της Διαγωνίου”.

Επίσης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος μαζί με τον Νίκο Νικολαΐδη και τον Κάρολο Τσίζε ίδρυσαν το 1974, τη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου, με στόχο την προβολή νέων εικαστικών καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης. Άλλα γνωστά ονόματα του κόσμου της ελληνικής διανόησης με τα οποία συνδέθηκε το όνομα του ποιητή είναι ο Γιώργος Ιωάννου, ο Νίκος–Αλέξης Ασλάνογλου και ο Τάσος Κόρφης.

Πολλοί καλλιτέχνες μελοποίησαν τους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Μερικοί εξ’ αυτών είναι ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του απέρριψε δύο φορές τιμητικές διακρίσεις, με πρώτη αυτή κατά την περίοδο της δικτατορίας, όταν αρνήθηκε να παραλάβει βραβείο για το έργο του «Ο Χιλιαστής». Το 2011 αρνήθηκε να παραλάβει το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του, απορρίπτοντας το με την εξής φράση:

«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε».

Ακολουθεί το ποίημά του με τίτλο “Το Δάσος”.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.

Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν,
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.

• Τριανταφυλλιές, της Νίκης Μαραγκού
• Απλώς μια επιφάνεια, του Χρίστου Λάσκαρη
• Χώμα Είμαστε, του Χρίστου Λάσκαρη
• Οι δύο λέξεις, του Χρίστου Λάσκαρη
• Μοναχικοί ταξιδιώτες, του Χρίστου Λάσκαρη
• Νίκος Γκάτσος: 5 μελοποιημένα ποιήματά του με αφορμή το θάνατό του
• Η ρίζα της ζωής, της Δώρας Κασκάλη
• Μαρία Πολυδούρη: 5 ποιήματα με αφορμή τη γέννησή της
• Νίκος Γκάτσος: Το σπίτι που γεννήθηκε ο ποιητής μετατρέπεται σε μνημείο
• Χαιρετισμός, της Ζωής Καρέλλη
• Σιωπηλοί Περίμεναν, της Ζωής Καρέλλη
• Ομίχλη πέφτει, του Γιώργου Ιωάννου
• Χαμόγελο, του Κώστα Καρυωτάκη
• Θυμήσου, σώμα…
• Με Κατάνυξη, Του Ντίνου Χριστιανόπουλου
• Φωνές, του Κ.Π.Καβάφη
• Che fece…. il gran rifiuto, του Κ.Π. Καβάφη
• Μπαμπάς, του Γιάννη Ζαραμπούκα
• Ένα απλό κρεβάτι, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ
• Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα, της Κατερίνας Κοζιώνη