Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί..., του Κώστα Καρυωτακη

Το ποίημα της ημέρας ανήκει στον Κώστα Καρυωτάκη.

Ο Κωνσταντίνος Καρυωτάκης, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Θεωρείται βασικός εκπρόσωπος της “Γενιάς του ’20”, η οποία ουσιαστικά βρέθηκε στο μεταίχμιο μεταξύ της παραδοσιακής ποίησης που εκπροσωπούσαν ποιητές της γενιάς του Παλαμά και της μοντέρνας ποίησης που ήρθε με την επόμενη γενιά, γνωστή και ως “Γενιά του ’30”

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από απαισιοδοξία, μελαγχολία και τάσεις αυτοκαταστροφής- αισθήματα τα οποία πήγαζαν από τις άσχημες συνθήκες που έβλεπε και βίωνε εκείνη την εποχή.

Ο ίδιος αποτέλεσε ουσιαστικά τον “ηγέτη” της “γενιάς του ’20”, αλλά κατά τη διάρκεια της ζωής του έζησε ουσιαστικά στο περιθώριο, δουλεύοντας ως δημόσιος υπάλληλος και χωρίς να αναγνωρίζεται το έργο του. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός των συγχρόνων του ο Καρυωτάκης επηρέασε και την επόμενη γενιά ποιητών, τη λεγόμενη γενιά του ’30, ενώ ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από αξιόλογους μουσικοσυνθέτες.

Ο Κώστας Καρυωτάκης αυτοκτόνησε στις 21 Ιουλίου 1928 στην Πρέβεζα στην ηλικία των 38 ετών.

Ακολουθεί το ποίημά του με τίτλο “Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί…”.

Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει
απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.
Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει,
κι είμαι άνθος που φυλλοροεί στο χέρι σου και πάει

Φύγε καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον
μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας.
Τώρα τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας,
της μάνας γης, και ανοίγοντας στο γέλιο των αιώνων

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
νερά, που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός,
εκεί, στο απόλυο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη.