Σιωπή και μόνο πράξη

Είναι κάποιες μέρες που δεν ξέρεις τι να πεις και τι να γράψεις με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Δεν ξέρεις καν τι να σκεφτείς, δεν ξέρεις τι να κάνεις, δεν ξέρεις πώς να νιώσεις. Γενικά δεν ξέρεις τίποτα και πολύ απλά αυτή η αβεβαιότητα μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί πρέπει να πεις σώνει και ντε κάτι; Το έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές αυτό. Και αναρωτιέμαι, μπαίνοντας στα social media και διαβάζοντας τις σκέψεις των χρηστών. Σε κάποιους, ανάμεσά τους κι εγώ, μας κάνει καλό (πιστεύουμε) να λέμε μια-δυο σκέψεις, να τις βγάλουμε από μέσα μας. Να κάνουμε μια διαπίστωση και να δούμε τι θα μας πουν και οι άλλοι, αν έχουν σκεφτεί κάτι αντίστοιχο. Να δούμε αν συμφωνεί και κάποιος άλλος μαζί μας στη λύση που προτείνουμε.

Η πλειοψηφία όμως των αναρτήσεων είναι καθρέφτης του εαυτού μας, της διαταραγμένης μας ψυχολογίας, της αρρωστημένης μας σκέψης. Πολιτικοποίηση, κομματικοποίηση, πονηριά, εκφοβισμός, βρισίδια, επιλεκτική μνήμη, καμία λογική. Όπως ακριβώς είμαστε και στην κοινωνία εκεί έξω. Όπως ακριβώς είμαστε και στην καθημερινότητά μας.

Βλέποντας λοιπόν το τι λένε οι πολλοί, και μετά τι γίνεται πρακτικά, καταλήγω ότι ναι, δεν είναι ανάγκη να μιλάμε. Δεν είναι ανάγκη να έχουμε πάντα να πούμε κάτι. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε πάντα να πούμε κάτι, δεν είναι εφικτό να γνωρίζουμε ΟΛΑ τα πράγματα, για όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Αφήστε που μερικές φορές, όπως τώρα, οι λέξεις ίσως να μη φτάνουν, να μην μπορούν να περιγράψουν αυτό που πραγματικά νοιώθουμε. Άρα μήπως είναι καλύτερο να σιωπήσουμε;

Να σιωπήσουμε και να ακούσουμε. Να ακούσουμε τα δεδομένα, να ακούσουμε τις ιστορίες, να ακούσουμε τις λύσεις που προτείνονται, απορρίπτονται ή προχωρούν. Να ακούσουμε τους ανθρώπους που γνωρίζουν. Να ακούσουμε αυτούς που έχουν εμπειρία, να ακούσουμε αυτούς που έχουν κάτι χρήσιμο να πουν. Και αφού ακούσουμε, ψάξουμε, μάθουμε, κατανοήσουμε, τελικά να κάνουμε.

Να κάνουμε το δικό μας μικρό βήμα, να βάλουμε το λιθαράκι που μας αναλογεί. Να μην πετάξουμε το μπαλάκι των ευθυνών σε κάποιον άλλον, να μην προσπαθήσουμε να προσπεράσουμε την ουρά, να μην προσπαθήσουμε να ξεγελάσουμε το σύστημα. Έχει πλέον αποδειχτεί περίτρανα ότι η μία στιγμή χαράς, παροδικής και κλεμμένης, πληρώνεται πάρα πολύ ακριβά, διπλά και τρίδιπλα. Έχει φανεί ξεκάθαρα μέσα στην ιστορία ότι ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, μετά έρχεται ο λογαριασμός.

Και στην τελική, ας σκάσουμε ως ένδειξη σεβασμού προς αυτούς που τώρα (και όποτε) περνούν δύσκολα. Ας καταπιούμε τις λέξεις που πάνε να βγουν από το στόμα μας ως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για όσους αγωνίζονται μέρα και νύχτα να σώσουν ανθρώπους. Ναι, πολλά (και εύκολα) μπορώ να πω από το γραφείο μου και τον υπολογιστή μου, μπορώ να κάνω αναλύσεις επί αναλύσεων, να κριτικάρω, να κράξω. Τι προσφέρω σε σχέση με αυτούς; Πού βοηθώ;

Πουθενά.

Γι’αυτό, ας πάψω να είμαι «πουθενάς», ας σκάσω και ας βρω κάτι χρήσιμο να κάνω. Πράξεις και όχι λόγια.

Διαβάστε ακόμη:

• Δημοκρατούρα: Τόπος γέννησης ΕΛ.ΑΣ.
• Anxiety free και ο μαραθώνιος των 20
• Σκέψεις για την κοινωνία με αφορμή ένα ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου
• Έμφυλα στερεότυπα