Ποιος θέλει να ζήσει στο μέλλον που προδιαγράφεται;

Κάποια μάς τα φέρνει η φύση, η οποία και σαφώς μάς τα επιστρέφει με όλες τις μαλακίες που κάνουμε κατά καιρούς. Κάποια τα βοηθά και τα ανθρώπινο χέρι. Κάποια τα προκαλεί μόνο το ανθρώπινο χέρι. Και όλα αυτά είναι ένας κύκλος που δεν σπάει ποτέ, δεν κόβεται, δε σταματά να γυρίζει.

Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι οι προβλέψεις είναι σκληρές, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, ταυτόχρονα, σε πολλά περισσότερα σημεία, με πολλές διαφορετικές ανάγκες που θα πρέπει να καλυφθούν.

Προχτές, σε μια κουβέντα εδώ, μου είπαν ότι τα παιδιά μας θα ξαναδούν το δάσος που χάθηκε δίπλα στα Δερβενοχώρια. Αυτόματα και αυθόρμητα απάντησα ότι δε θα καταδικάσω κανένα παιδί να έρθει σε αυτόν τον κόσμο και να ζήσει αυτό το άγχος, αυτόν τον φόβο που ζούμε εμείς κάθε μέρα.

Γυρνώντας στο σπίτι συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που αυτήν την σκέψη την έλεγα δυνατά. Γιατί είναι κάτι που σκέφτομαι πάρα πολλά χρόνια, για την ακρίβεια όλα αυτά τα χρόνια που η αβεβαιότητα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, που πέφτεις το βράδυ να κοιμηθείς και δεν ξέρεις τι θα βρεις ξυπνώντας: Πλημμύρες, δημοψήφισμα, πόλεμο; Δεν ξέρεις, δεν έχεις ιδέα.

Και δεν είναι αυτό μόνο, δεν είναι δηλαδή μόνο τα μεγάλα. Κοιτάξτε γύρω σας, δείτε τη συμπεριφορά των ανθρώπων, δείτε τον τρόπο που αλληλεπιδρούν και μιλούν ο ένας στον άλλον, δείτε πώς αντιδρούν, δείτε τι ζητούν και τι δίνουν, δείτε πώς έχουν καταντήσει. Γιατί μόνο κατάντια είναι αυτό το πράγμα γύρω μας. Μη με παρεξηγήσετε, δεν τα βλέπω όλα μαύρα. Υπάρχουν και πάρα πολλά θετικά, πολλοί καλοί άνθρωποι που αξίζει να γνωρίσεις και να συναναστραφείς. Αρκούν όμως;

Αρκούν οι καλές στιγμές να καλύψουν το άγχος και τον φόβο; Αρκούν οι καλοί άνθρωποι να σε κάνουν να ξεχάσεις όλους αυτούς που στάζουν δηλητήριο; Αρκούν οι όποιες ομορφιές για να σβήσουν όλη την ασκήμια του κόσμου που σε κυνηγά (και σε βρίσκει) σε όποια γωνία και αν στρίψεις;

Για μένα στην παρούσα φάση δεν αρκούν. Γιατί όλο αυτό το άγχος και ο φόβος και η συνεχής προσπάθεια να κρατάς το κεφάλι σου πάνω από το νερό και να μην πνιγείς σε καταπονούν. Σε καταπονούν, ρίχνουν τις άμυνές σου, σε κουράζουν. Μη νομίζετε τίποτα περίεργο, δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις ή τίποτα τέτοιο. Όχι, είμαι πολύ κότα και ταυτόχρονα εγωίστρια για κάτι τέτοιο. Αλλά δεν θα μπω καν στη σκέψη να καταδικάσω μία νέα ζωή σε κάτι τέτοιο. Για κανέναν λόγο και αιτία.

Σαν να ακούω ήδη στα αυτιά μου τις αντιρρήσεις. Θα πεθάνει το ανθρώπινο είδος, θα πεθάνεις και κανείς δε θα συνεχίσει κλπ κλπ κλπ. Και τι έγινε…; Τι πειράζει; Κύκλους κάνουμε όλοι. Αλλά εγώ προσωπικά δεν θα βάλω το χεράκι μου ώστε να καταδικάσω ούτε ένα άτομο επιπλέον.

Λυπάμαι λοιπόν, από μένα συνέχεια δεν θα υπάρξει. Μπορεί να προσπαθήσω να κάνω καλύτερη τη διαμονή ψυχών που ήδη ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο, αλλά νέους δεν θα προσθέσω, δεν θα καταδικάσω. Γιατί αν δεν πεθάνεις από όλα τα εξωτερικά «κακά», θα σε φάνε τα άγχη τα εσωτερικά. Και σε κανέναν δεν αξίζει αυτό το μαρτύριο.

Τα λέμε στην επόμενη ζωή, ελπίζω να γυρίσω κάτι που δεν θα έχει συνείδηση.

Διαβάστε ακόμα:

• Κλιματική αλλαγή και ανθρώπινος παράγοντας
• Κλειστές πόρτες και ανοιχτά παράθυρα
• Τα χαμένα «κλειδιά» των ευθυνών