Μία ευτυχής ουτοπία

Tι είναι τελικά η ευτυχία;

Είναι μεσημέρι μιας ηλιόλουστης Δευτέρας. Ανοίγω το ημερολόγιο και διαβάζω ότι σήμερα είναι Διεθνής Ημέρα Ευτυχίας.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Πολλά έχουν λεχθεί για την ευτυχία, τα εγχειρίδια είναι άπειρα, όπως και οι διδαχές που υπόσχονται το κλειδί για μία ευτυχισμένη ζωή. Από μικρά παιδιά εκπαιδευτήκαμε να την κυνηγάμε. Η κοινωνία όρισε κουτάκια που αν τα συμπληρώσουμε -περίτεχνα ή άτεχνα- θα μπορέσουμε να είμαστε χαρούμενοι. Μία καλή δουλειά, ένας γάμος και κάποια χρήματα στην τράπεζα, φτάνουν για να ορίσει ένας τρίτος αν είμαστε ευτυχισμένοι, χωρίς να ρωτήσει καν εμάς τους ίδιους. Ύστερα έρχονται εκείνοι που καταργούν αυτά τα κλισέ λέγοντας “το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία” και τα “κοινωνικά στερεότυπα φέρνουν τη δυστυχία“.

Μέσα στο μυαλό οι πληροφορίες πολλές και αντικρουόμενες. Κάπως έτσι λοιπόν έρχεται η στιγμή που σκέφτεσαι “μα καλά, τι είναι τελικά η ευτυχία“;

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Neolaia.gr (@neolaia.gr)

Πέρασαν πολλά χρόνια, θεωρώντας πως η ευτυχία μοιάζει με τις πεταλούδες. Εκείνες τις εντυπωσιακές που σαν παιδί προσπαθούσες να πιάσεις και όσο έτρεχες πίσω τους, όσο τέντωνες τα χέρια να τις φτάσεις, αυτές απομακρύνονταν. Αυτή η συγκυρία μπορεί να συγκριθεί με το λεγόμενο “κυνήγι της ευτυχίας“. Είναι όμως τελικά η ευτυχία μια ουτοπία; Είναι άλλη μία επινόηση του συστήματος που μας αποσπά από απτά και ρεαλιστικά προβλήματα;

Κάποιες φορές νόμιζα ότι την βρήκα. Κι εκεί που την έβρισκα την έχανα ξανά. Εξαφανιζόταν εν ριπή οφθαλμού και έμενα με άδεια τα χέρια ξανά. Κάποτε ένιωθα ότι έχει μορφή, ότι καθορίζεται από συγκεκριμένες επιδιώξεις. Μερικές φορές έπαιρνε τη μορφή ανθρώπων που μέσα στη λαχτάρα μου να ευτυχίσω, τους βάφτιζα ευτυχία γιατί πληρούσαν όλα εκείνα τα στοιχεία που θα με έκαναν ευτυχισμένη. Και βυθιζόμουν ξανά μέσα στα βαθιά νερά της τέλειας ακαμψίας και της αμηχανίας. Μήπως τελικά ήμουν αχάριστη; Μήπως τελικά είχα το ανικανοποίητο; Και κάπως έτσι άρχισα να νιώθω ενοχές… Μέχρι να αλλάξουν όλα.

Ο καιρός κύλησε και ήρθε μία μέρα που ήμουν πραγματικά δυστυχισμένη, μία μέρα που μέσα σε όλη τη μαυρίλα της απώλειας που ένιωθα κατάλαβα πόσο όμορφα ήταν όλα, πόσο ευτυχισμένη ήμουν, χωρίς να το καταλάβω. Συνειδητοποίησα ότι το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού της χαράς και της ολοκλήρωσης με τύφλωσε τόσο ώστε να μη βλέπω πως ευτυχία ήταν ό,τι υπήρχε γύρω μου. Οι άνθρωποί μου, ο ήλιος το πρωί, το φαγητό που έτρωγα πάντα με το ζόρι και η κίνηση στους δρόμους της πόλης. Τα όνειρά μου και τα μέρη που δεν επισκέφθηκα ακόμη και το ξυπνητήρι που χτυπούσε κάθε πρωί χωρίς να δείχνει κανένα έλεος. Τελικά η ίδια η ζωή είναι ευτυχία!

Μάθαμε να ψάχνουμε, να κυνηγάμε, να ζούμε μέσα στο άγχος και το αίσθημα του ανικανοποίητου. Λαχταράμε τόσο αρρωστημένα να γίνουμε ευτυχισμένοι που ξεχάσαμε να ζούμε ευτυχισμένοι. Διαβάσαμε βιβλία, συμπληρώσαμε κουτάκια, επιλέξαμε τόσο επιμελώς τους ανθρώπους που θα μας κάνουν ευτυχισμένους και παρ’ όλα αυτά δεν νιώσαμε πλήρεις. Τι φταίει λοιπόν; Γιατί να είναι τόσο ανίατη αυτή η “ασθένεια” που δεν μας αφήνει να ευτυχίσουμε πραγματικά;

Ίσως γιατί η ευτυχία δεν έρχεται όταν την ψάχνεις αλλά όταν ζεις απλώς τη ζωή σου. Ίσως επειδή κάποιοι την όρισαν μέσα στο μυαλό σου σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες κι εσύ ποτέ δεν νοιάστηκες να βγεις από αυτά τα καλούπια. Ίσως επειδή μία ημέρα του χειμώνα, ενώ εσύ την έψαχνες έξω από ένα ανοιχτό παράθυρο, αυτή βρισκόταν ακριβώς απέναντί σου. Ίσως γιατί φοβήθηκες να σπάσεις τα δεσμά του ευτυχισμένου σου” φαίνεσθαι” για να βρεις το ευτυχισμένο σου “είναι”. Ίσως γιατί βιάστηκες τόσο πολύ να ευτυχίσεις που ό,τι έχτισες το γκρέμισες μέσα στη φρενίτιδα της ανησυχίας για το μέλλον. Ίσως γιατί δεν κατάλαβες πόση υπομονή και χρόνο χρειάζεται η ουσία που θυσίασες στον βωμό της φαινομενικότητας.

Κι αντί να “βαφτίσεις” φίλο σου εκείνον που ήσασταν φίλοι αλλά ποτέ δεν το κατάλαβες, έδωσες το χρίσμα σε όποιον ήρθε με μία χειραψία που φώναζε “θέλω να γίνουμε φίλοι”. Αντί να ζεις το τώρα, κλειδώνοντας στιγμιότυπα από χαμόγελα, βλέμματα και αντίο που είναι σαν να ψιθυρίζουν “εις το επανιδείν”, αγχώθηκες για ένα αύριο που ποτέ σου δεν μπόρεσες να ορίσεις. Αντί να δεις αυτό που βρίσκεται μπροστά σου, έμεινες κλειδωμένος με μία χούφτα μουχλιασμένες αναμνήσεις που μέχρι πρότινος συντηρούσες μέσα στην κατάψυξη του μυαλού σου και τις ονόμασες ευτυχία για να βρεις μία δικαιολογία απέναντι στο μυαλό σου που φώναζε “αξίζω μία δεύτερη ευκαιρία”.

Για να μην σας κουράζω άλλο, αν η ευτυχία μπορούσε να μπει σε μία αλληγορία, θα ήταν ένα καράβι γεμάτο φουρτούνες, δάκρια, στενοχώριες, πόνο αλλά και χαρά, προσπάθεια, προσμονή, αγάπη, έρωτα και συγκίνηση. Ένα καράβι που ποτέ δεν πραγματοποιεί προγραμματισμένα δρομολόγια, παρά μόνο αυτά που ορίζει μία πυξίδα με προορισμό το άγνωστο και άλλες φορές το γνωστό. Ένα καράβι που παρότι το όρισαν έτσι, δεν νιώθει ενοχικά όταν θα θελήσει να μείνει στην στεριά για μήνες αλλά δεν θα δειλιάσει να βγει στα ανοιχτά όταν του το δείξει η πυξίδα.

Διαβάστε ακόμη: