Μια ελεγεία για τους συνομηλίκους μου που δεν πρόφτασαν να φορέσουν «Μάρτη»

Δύο δεκαετίες, ο μέσος όρος ζωής των περισσότερων θυμάτων. Δύο δεκαετίες σε έναν τόπο που φυτοζωεί αδρανής, ενθυμούμενος ένα ένδοξο παρελθόν ερειπίων. Σε έναν τόπο που σαν άλλος τυφλός βασιλιάς αυτάρεσκα αδιαφορεί για την ηθική του γύμνια και παρελαύνει, αξιοθέατο μονάχα για τους φωτογραφικούς φακούς του τουρισμού.

{«Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια» (1 σημ.).} Τυφλός τόπος που η κάλπη είναι «κάλπικη», που το χρήμα είναι το χρηστό και η ζωή το λάθος, αυτό δηλαδή που λησμονείται.

Αν αυτή είναι η «πατρική» στοργή της πατρίδας μου {«Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα» (1σημ.)}, προτιμώ την αποκήρυξή μου από τη κληρονομική της διαθήκη. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να με δελεάσει εξιλεωτικά αυτές τις άγρυπνες νύχτες με τη ληθαργική της προγονολατρία όπως βαυκάλιζε τις παλαιότερες γενιές.

Ναι, άγρυπνη πλέον διότι, πώς να κοιμηθώ όταν βλέπω συνεχώς τα όνειρα των συνομηλίκων μου να συνθλίβονται κάτω από πυρωμένα μέταλλα απάνθρωπης βάναυσης αμέλειας. Κανένας μην τολμήσει την αμέλεια να την υποβιβάσει σε “απροσεξία” ή “ανθρώπινο λάθος” διότι όποιος κοιτά πάνω , τα “ουράνια” , γνωρίζει τη σημασία της ζωής , δε τη ξέχνα (λάθος=λανθάνω=λησμονώ από πρόθεση (2σημ.)), δεν τη θεωρεί γραμματόσημο συλλογής φιλοτελισμού για να αναφωνήσει “την έχω (απροσεξία =α στερητικό+ πρός + ἔχω )ή -“ουπς, σναπ ” ή οποίο άλλο επιφώνημα παιδικού κόμικ- την έχασα”!

Αδυνατώ να κοιμηθώ γιατί θα ονειρευτώ όσα αυτοί οι συνομήλικοί μου, των δύο δεκαετιών παντοίων κρίσεων, εισαγωγικών και εξεταστικών πιέσεων, ιών και προληπτικών εγκλεισμών, φοβερισμών και κατηγοριών μεγαλοστόμως ανεδαφικών (κάποτε οι νέοι υπήρξαν τα εξιλαστήρια θύματα ως μεταδότες του ιού), δεν πρόλαβαν να ζήσουν.

Αδυνατώ να κοιμηθώ γιατί δε μπορώ να μην ακούω την ενοχική κραυγή που μου φωνάζει, “-γιατί να ζεις και όχι εκείνοι”;

“-Γιατί;” κραυγάζω και στο ξύπνιο μου. “-Γιατί εκείνοι και όχι εγώ;”

” -Γιατί αυτά τα καημένα παιδιά αφέθηκαν στον καημό και στην καύση (3 σημ.) μιας ανείπωτης τραγωδίας;’”

Δικαιοσύνη δε θα υπάρξει γιατί ποτέ, δεν υπήρξε σε αυτό τον τόπο του τυπικού μονάχα, αντιφατικού και καταστρατηγημένου από τους ίδιους τους δημιουργούς του (νομοθέτης= Βουλή) δικαίου. Για αυτό ίσως σε αυτή την έννοια τα ετυμολογικά πρωτεία στις διαφορές γλώσσες της οικούμενης τα έχουν οι Ρωμαίοι με τη λατινική τους λέξη ius ή jus (βλ αγγλικά justice= δικαιοσύνη).

Γιατί πρέπει το πένθος και ο θρήνος να μας θυμίζουν την αξία της ζωής και όχι η ίδια η άνθηση και ευημερία της; Γιατί αφήνουμε αχυράνθρωπους, ανδρείκελα του de Chirico και του Εγγονόπουλου να κυβερνούν την πολιτεία μας; Δεν είναι σουρεαλιστικού ρίσκου πίνακας η πολιτεία μας για να επιχειρούμε δοκιμαστικές χρωματικές αποσβέσεις σε ανθρώπινες ζωές που υβριστικά λογίζονται ως εικαστικά άψυχα προπλάσματα.

Θυμός , απογοήτευση, θλίψη, πίκρα…ασαφώς ευμετάβλητο το συναίσθημα μου μπρος στις απόκοσμα παραφωνίες της επικαιρότητας που μοιάζει να τελμάτωσε παγωμένη , οντότητα συμπαγώς ακίνητη στο χωροχρονικό συνεχές. Λυκαυγές 1ης Μαρτίου. Χαραγμένη στο μνημονικό μου ημερολόγιο. Άλλοτε ξεκινούσαν του πολέμους την άνοιξη οι στρατιές , μετά το διάλειμμα στις εκστρατείες τους για να ξεχειμωνιάσουν στα στρατόπεδα. Στρατιές πολιτισμών για τους οποίους ο πόλεμος ήταν μια κανονικότητα καθώς οι ζωές των τεθνεώτων πολεμιστών αρχετυπικά θα συνέχιζαν σε κάποιον άλλο κόσμο, όπως κήρυτταν οι αρχαίες τους θρησκείες . Σε έναν κόσμο όπου η ειρήνη θα ήταν η απώτερη κανονικότητα. Για αυτό και οι εθιμοτυπικές διαδικασίες ήταν πάντα σεβαστές ως άγραφος ηθικός κώδικας ακόμα και σε σκληρές συρράξεις λαών “σκληροτράχηλων”. Ακόμα και τότε το ήθος υπήρχε κάτω από τα όπλα, τις ιαχές και τα λάβαρα. Στην Ελλάδα του σήμερα, το Αριστοτελικό ήθος έπαψε να είναι έθος.

Χάθηκε κάτω από την κρατική ασυδοσία. Κάτω από άπνοα νεανικά θραύσματα που ίσως για αυτούς τους κραταιούς”(κρατέω = υπερισχύω) κρατικούς δε διέφεραν από υλικά συντρίμμια τα, “έτσι κοκαλωμένα άδεια ψυχής που ήταν” μετά βεβαιότητας πως αυτά θα έλεγαν προς υπεράσπιση τους. Τα όστρακα των ανθρώπινων κορμιών κατέληξαν πιο άσημα και από εκείνα του πηλού στους αρχαιολογικούς χώρους. Ίσως και πιο άσημα από εκείνα που ξεβράζει η άμπωτη στην ακροθαλασσιά για εκείνους τους καταληψίες των θώκων.

Μακάρι να ήταν ένας εφιάλτης (ἐπί + ἅλλομαι=αναπηδώ) . Όμως οι χειρότεροι είναι εκείνοι που δεν “πηδούν” σαν άλτες στον ύπνο σου, αλλά που αποκτούν σάρκες αληθινές όταν ο Μορφέας απουσιάζει…

1) Αυθόρμητα και ίσως καθόλου τυχαία, κατά τη συγγραφή του άρθρου με κατέκλυσαν οι διαχρονικά για την Ελλάδα “βιογραφικοί στίχοι” του Ν. Γκάτσου από το έργο του “Μάνα μου Ελλάς” μελοποιημένο από τον Σ. Ξαρχάκο.

2) Το λανθάνω συναντάται με αρκετές σημασίες στα διάφορα ρηματικά του θέματα. Προσωπικά διάλεξα αυτή τη σημασία διότι αυτή είναι η σημασία του ελαθον στον αόριστο β’ από όπου προέρχεται ετυμολογικά και η λέξη λάθος.

3) καημός (κάψιμο). Καημένα δηλ. Καμένα. Καημός α’ σημασία= κάψιμο και β’ σημασία θλίψη. Εμπνεύστηκα από το λογοτεχνικό και γλωσσικό λανθάνον τέχνασμα που χρησιμοποίησε ο Μ. Κουμανταρέας στο έργο του “Τα καημένα” σε σχέση με την τραγική –εν περιπτώσει- δισημία της λέξης.

4) Κατά το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο, ο Μάρτιος ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου και έφερε την ονομασία Primus, ωστόσο, μετά το 46 π. Χ. ονομάστηκε Μάρτιος και έγινε ο τρίτος μήνας του χρόνου, αφιερωμένος στον θεό Άρη που στα λατινικά ονομαζόταν Mars.

5) Οι φόρμες και το στιλ γραφής του μεταδομισμού οφείλονται στην μεταμοντέρνο μηδενισμό που υιοθετώ και στον οποίο θεωρώ πως αναπόφευκτα, λόγω πραγματικότητας, καταφεύγει κανείς.

• Στείλε μας κι εσύ το άρθρο σου εδώ!

Διαβάστε ακόμα:

• Συνεχόμενος αγώνας για την τραγωδία στα Τέμπη
• Θυμός και ερωτήματα για την τραγωδία στα Τέμπη
• Γενιά ειδικών