Δίνοντας τροφή στο τέρας…

Τότε, τα παλιά (πολύ παλιά) χρόνια υπήρχε μια σειρά που λεγόταν «Οι Μάγισσες» (Charmed). Κάπου στο 1998 παίχτηκαν, αρχαία ελληνική ιστορία δηλαδή, για 8 σεζόν και πραγματικά ήταν μεγάλο κομμάτι της εφηβικής μου ηλικίας (ήμουν 14 τότε, κοριτσούδι!).

Θυμάμαι χαρακτηριστικά λοιπόν μία σκηνή που κάπως είχαν βρει έναν τρόπο να «φωνάξουν» αρχαίους δαίμονες από τον Κάτω Κόσμο. Όταν λοιπόν τους έσκασε ο αρχαίος δαίμονας ο «τιτανοτεράστιος», νόμιζαν ότι επειδή τον φώναξαν μπορούν να τον ελέγξουν κιόλας. Και τους λέει αυτός, μην νομίζετε ότι επειδή με φωνάξατε και με «ταΐσατε», μπορείτε να με κάνετε ό,τι θέλετε. Είμαι πολύ μεγαλύτερος και πολύ δυνατότερος από εσάς.

Αυτό μου έχει μείνει. Έντονα. Και διαπιστώνω ότι πολύ εύκολα μπορεί να εφαρμοστεί το αντίστοιχο και στην κοινωνία μας. Τι εννοώ;

Τα τελευταία περιστατικά πολιτικών, που δεν είναι στην κυβέρνηση αλλά λιντσάρονται ή τις τρώνε, είναι τρανό παράδειγμα ότι δεν μπορείς να «ταΐζεις» διάφορα «τέρατα» και να έχεις την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να τα ελέγξεις. Είναι ακριβώς όπως τα άγρια (ή όχι και τόσο άγρια) ζώα: όσο και να τα εκπαιδεύσεις ή να τα έχεις εξημερώσει, παραμένουν ζώα, δεν λειτουργούν με τη λογική, λειτουργούν μόνο με το ένστικτο και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για την επόμενη αντίδρασή τους.

Όταν ρίχνεις «τυράκια» σε μία μάζα, και θεωρείς ότι μπορείς να τους κουμαντάρεις, είσαι γελασμένος. Δεν ξέρεις πότε αυτή η μάζα θα γίνει όχλος. Χωρίς έλεγχο, χωρίς λογική, θα δράσει όπως γουστάρει. Δεν θα δει, δεν θα σκεφτεί, απλά θα κάνει. Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί μαζί σου στο 99% όσων λες. Το 1% που απομένει θα τους στρέψει εναντίον σου και θα σε φάνε ζωντανό.

Όταν τρως χρόνια ολόκληρα να χαϊδεύεις και να δίνεις τροφή σε βία, τραμπουκισμό, αλητεία κοκ. κάποια στιγμή είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα λουστείς αυτά που «σπρώχνεις» να λουστούν οι άλλοι. Η βία θα έρθει και σε σένα, και μάλιστα σε στιγμή που δεν το περιμένεις. Δεν θα τους αρκεί πλέον το φαγητό που τους δίνεις. Ή θα συνειδητοποιήσουν ότι δε γουστάρουν πλέον να έχεις την ψευδαίσθηση ότι τους ελέγχεις.

Γενικά, σε πολλά θέματα μας βολεύει οι άλλοι να έχουν «ψευδαισθήσεις». Να τους αφήνουμε δηλαδή να πιστεύουν κάποια πράγματα, τα οποία εκείνη την ώρα μας βολεύει να τα πιστεύουν. Δεν είναι δηλαδή κάτι πρωτότυπο αυτό που λέω. Απλά, όταν πρόκειται για τέτοιο εύρος, το πράγμα δεν είναι ποτέ στον έλεγχό μας. Τα συμφέροντα είναι έξω και πάνω από εμάς, και πραγματικά κοιμόμαστε βαθιά αν θεωρούμε τους εαυτούς μας ΤΟΣΟ σημαντικούς.

Αυτό δεν έχει να κάνει με τις εποχές, αν είναι δύσκολες ή πιο εύκολες. Ναι, ζούμε σε δύσκολες εποχές αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ότι δεν πρέπει να ξυπνάμε τα διάφορα «τέρατα» που κοιμούνται μακαρίως. Ακριβώς επειδή είναι τέρατα, δεν μπορούμε να προβλέψουμε πώς θα αντιδράσουν και δεν μπορούμε και να ελέγξουμε την αντίδραση αυτή. Ναι, η εξουσία είναι πολύ γλυκιά. Είναι μεθυστική. Η μία νίκη σε κάνει να επιθυμείς την επόμενη, την πιο μεγάλη. Σε κάνει να γίνεσαι απρόσεχτος, άπληστος. Εκεί έρχεται το τέρας να σου θυμίσει ποιο είναι το αφεντικό. Να σου θυμίσει ότι είσαι πολύ λίγος να το ελέγξεις με τα ψίχουλα που δίνεις. Έρχεται το τέρας να σε ισοπεδώσει.

Το χειρότερο όλων; Ότι αντίστοιχοι δαίμονες, τέρατα, υπάρχουν και μέσα μας. Τους χρησιμοποιούμε για να πηγαίνουμε μπροστά, για να καταφέρνουμε πράγματα, αλλά μας τρώνε σιγά σιγά. Τρώνε την ψυχή μας ενώ νομίζουμε ότι όλα τα έχουμε υπό έλεγχο. Όπως σωστά λέει και ο Hozier: Don’t you ever tame your demons, but always keep ’em on a leash.

Δείτε ακόμα:

• Σπάσε την αλυσίδα
• Κρεσέντο… ειρωνείας