Σημείο εκκίνησης είναι η στιγμή που φοβάσαι περισσότερο

Κάθε αρχή και δύσκολη. Έτσι μάθαμε, έτσι μας είπαν κι αυτό πιστέψαμε. Αλήθεια όμως τι κάνει μία αρχή να μοιάζει τόσο δύσβατη και επίπονη; Μήπως τελικά είναι το τέλος που ευθύνεται για τον φόβο κάθε νέας αρχής; Μήπως έμαθες πριν καν ξεκινήσεις, να στρέφεις το βλέμμα σου στο τέρμα, το οποίο δείχνει μακρινό και γεμάτο ομίχλη από το σημείο εκκίνησης;

Ίσως το τέλος που δεν αντίκρυσες ακόμη να μοιάζει με κάτι παρελθοντικό, ένα άλλο τέλος που σε κάνει τώρα να δειλιάζεις. Παίρνεις τον χρόνο σου και προσμένεις σιωπηλά να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Τι ορίζει όμως την καταλληλότητα και πότε έρχεται εκείνη η στιγμή, η “ειμαμερμένη”; Μάλλον μοιάζει περισσότερο με ουτοπία όταν την περιμένεις να πέσει από τον ουρανό ως από μηχανής θεός. Κι εσύ ξυπνάς άλλη μία μέρα που μοιάζει ίδια με την προηγούμενη κι ας είναι τόσο διαφορετική. Κι ας έχεις να συναντήσεις τόσες νέες προκλήσεις. Κι ας νιώθεις ότι όλα έχουν αλλάξει.

Όπου κι αν βρεθείς κουβαλάς την προσμονή, η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Πώς θα ζωγράφιζες την προσμονή; Ίσως άλλοτε ως πολύχρωμη πεταλούδα που πετάει ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα και μιλάει για κόσμους μαγικούς που σε περιμένουν και άλλοτε σαν μία θηλιά που σφίγγει τον λαιμό που έδεσες περίτεχνα με τη αναβλητικότητά σου. Κι ο χρόνος συνεχίζει να σε προσπερνά κι η καθημερινότητα μοιάζει να γίνεται συνήγορος της αδράνειας και να σου δίνει το άλλοθι που αναζητάς.

Γιατί φοβάσαι, σκέφτηκες ποτέ; Συγχώρησες ποτέ τον εαυτό σου, όσους σε πλήγωσαν; Αγάπησες τις σκιές του παρελθόντος; Γνωρίζω, απαιτεί χρόνο και προσπάθεια, θα πρέπει όμως να μάθεις να ζεις με αυτόν τον φόβο. Να μάθεις να αφουγκράζεσαι τους ψιθύρους του και να απαλύνεις τις κραυγές του. Μα πάνω απ’ όλα θα πρέπει επιτέλους να βάλεις μέσα στο μυαλό σου ότι φόβος δεν σημαίνει δειλία. “Φοβάμαι” σημαίνει είμαι έτοιμος να ζήσω ξανά. 

Όσο περίεργο κι αν σου ακούγεται τη στιγμή που φοβάσαι πιο πολύ, η ζωή σου δίνει το σήμα για την εκκίνηση. Την έχεις σκεφτεί τόσο, την έχεις οραματιστεί, την βλέπεις να σε πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής και μετά να απομακρύνεται με γοργά βήματα. Πάντοτε σκεφτόσουν ότι για να ξεκινήσεις πρέπει να πάρεις μια βαθιά εισπνοή. Λάθος! Αυτό που χρειάζεσαι είναι μια βαθιά, ειλικρινής και θαρραλέα εκπνοή. Έπειτα το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια και να φτάσεις μέχρι εκεί που ζητάει η ψυχή σου.

Τώρα λοιπόν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά κυρίως γνωρίζεις ποια είναι η πιο κατάλληλη στιγμή…

Διαβάστε ακόμη:

• Όταν η αλήθεια πονάει
• «Μην αδιαφορείτε άλλο»
• Η ντροπή των “shock news” στα σύγχρονα αθλητικά media
• Το δικαίωμα που γίνεται απειλή