«Μην αδιαφορείτε άλλο»

Αυτό το παιχνίδι συνηθίζαμε να παίζουμε όταν ήμασταν παιδιά. Για να υπάρχει δολοφόνος κάποιος έχει πεθάνει και για να έχει πεθάνει, κάποιος του αφαίρεσε τη ζωή. Όμως η περιγραφή μιλάει για δύο δολοφόνους. Υπάρχει ο φανερός και ο κρυφός. Κάποιος λοιπόν είναι προφανές ότι σκότωσε και κάποιος κρατάει την ταυτότητά του πολύ καλά κρυμμένη. Κι έτσι ξημερώνει άλλη μία ημέρα. Στο Παλέρμο, στη Νέα Υόρκη, στο Πεκίνο, στη Θεσσαλονίκη κ.ο.κ.

«Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο. Οι δύο δολοφόνοι ανοίγουν τα μάτια και κοιτάζονται. Αφήνουμε μερικά δευτερόλεπτα. Κλείνουν κι οι δύο τα μάτια. Ο φανερός δολοφόνος σηκώνει το χέρι του. Ο ρουφιάνος ανοίγει τα μάτια του και τον βλέπει. Αφήνουμε μερικά δευτερόλεπτα. Ο φανερός δολοφόνος κατεβάζει το χέρι του, ο ρουφιάνος κλείνει τα μάτια του και μία νέα ημέρα ξημερώνει στο Παλέρμο».

Ίσως να μη φαντάστηκα ποτέ ότι αυτό το παιχνίδι είναι εμπνευσμένο από τη ζωή. Βλέπετε όταν είσαι παιδί, όλα είναι απλά και ο δολοφόνος αργά ή γρήγορα καταλήγει στη φυλακή. Τι γίνεται όμως όταν όντας πλέον ενήλικας, την ώρα που έχεις τα μάτια κλειστά, ένα παιδί σκοτώνεται; Φταίει άραγε η οπαδική βία που είναι τυφλή ή εσύ που είχες τα μάτια κλειστά, υπακούοντας τους κανόνες του παιχνιδιού;

Μιλάω φυσικά για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού, η οποία συγκλόνισε ολόκληρη την κοινωνία ακριβώς έναν χρόνο πριν. Σαν σήμερα, το 2022 ένα παιδί γεμάτο όνειρα και ελπίδες για τη ζωή, πέφτει νεκρό από τα χτυπήματα των χούλιγκαν στη Χαριλάου. «Μη με χτυπάτε άλλο» φώναζε πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Οι δολοφόνοι του σταμάτησαν πλέον να τον χτυπούν. Μήπως όμως η κοινωνία δεν σταμάτησε πότε να χτυπάει τον Άλκη και κάθε Άλκη που δέχτηκε τη σκληρότητα της τυφλής βίας σε κάθε έκφανση παθογένειας της σημερινής κοινωνίας;

Για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά δεν μιλάω κυριολεκτικά και δεν υπονοώ ότι ολόκληρη η κοινωνία έχει δολοφονικά ένστικτα. Όμως η ανθρωπότητα πάσχει κι αυτή της η ασθένεια την καθιστά συνένοχη για όλα εκείνα τα άδικα που συμβαίνουν ανά την υφήλιο. Αδιαφορία ονομάζεται, όμως έχει πολλά ψευδώνυμα γιατί αν την κοιτάξεις κατάματα μπορεί να αισθανθείς ενοχές. Πότε εμφανίζεται με τη μορφή μίας ανάρτησης στα social media που θα εμπνευστείς μέσα σε τρία λεπτά κι έτσι θα τιμήσεις τον εκλιπόντα που έφυγε τόσο άδικα, βίαια και αποτρόπαια. Άλλοτε βρίσκει καταφύγιο σε δηλώσεις προβλέψιμες όπως «εμένα δεν με αφορά το ποδόσφαιρο». Κι όμως θα έπρεπε να σε αφορά, όπως και κάθε έκφανση αυτής της κοινωνίας που την κάνει να βλέπει τον εαυτό της μέσα από έναν ραγισμένο καθρέφτη και να φοβάται το ίδιο της το είδωλο. Θα έπρεπε να σε αφορά η ανέχεια, η έμφυλη βία, ο ρατσισμός και καθετί άδικο που χτυπάει την πόρτα τυφλά, χωρίς να κάνει διακρίσεις.

Θα έπρεπε να σε αφορά ο Άλκης γιατί ο Άλκης είσαι εσύ και όλοι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι. Θα έπρεπε να νοιάζεσαι για εκείνες τις νύχτες που έχοντας κλειστά τα μάτια, κάποιο παιδί δολοφονείται, βασανίζεται και χάνει τη ζωή του. Περισσότερο από όλα όμως θα έπρεπε να σφίξεις τα δόντια και τη γροθιά απέναντι σε όλα όσα δεν αλλάζουν ώστε η κοινωνία να σταματήσει να μοιάζει με τέρας που καταβροχθίζει σε ανύποπτο χρόνο τα τέκνα της. Να προσπαθείς να βρεις λύσεις και να έχεις για σήμα κατατεθέν την αλληλεγγύη, η οποία δε θα μοιάζει με διαδικτυακό post, ούτε με λαϊκό δικαστήριο αλλά θα έχει μορφή ενεργή, απτή και ρεαλιστική. Γιατί δολοφόνος δεν είναι μόνο εκείνος που σκοτώνει αλλά κι εκείνος που σιωπά.

Διαβάστε ακόμη:

• Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού – Πορεία στη μνήμη του
• Άλκης Καμπανός: Μήνυμα κατά της οπαδικής βίας με γκράφιτι στέλνει το 11ο Δημοτικό Καλαμαριάς