Το δικαίωμα που γίνεται απειλή

Το σημερινό θέμα δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Είχα μάλιστα και έναν εναλλακτικό τίτλο που έλεγε «Αφήστε μας απλά να υπάρχουμε».

Στα θέματα περί διακρίσεων, ρατσισμού κλπ. είμαι πάρα πολύ προσεκτική. Προσέχω ή προσπαθώ να προσέχω πώς εκφράζομαι, προσπαθώ να το περάσω αυτό και στους φοιτητές μου που θα αποκτήσουν δημόσιο λόγο στις δουλειές τους και κυρίως, προσπαθώ κι εγώ να ξεπεράσω κολλήματα του παρελθόντος και να είμαι αντίστοιχα προσεκτική και στη ζωή, στην καθημερινότητα, στα απλά πράγματα που όταν ενώνονται κάνουν κάτι πολύ σημαντικό.

Την Παρασκευή, στο μάθημα του προπτυχιακού είχαμε μία συζήτηση σχετικά με τη στόχευση κοινού μιας καμπάνιας και κάπως ήρθε η κουβέντα ότι για μία πιστοποίηση ενός μεταπτυχιακού, που το 70% είναι γυναίκες, πρέπει οι υπεύθυνοι του μεταπτυχιακού να «υποσχεθούν» ότι θα κάνουν δράσεις να έχουν…γυναίκες φοιτήτριες. Να δώσουν ίσες ευκαιρίες στις γυναίκες.

Εκεί αρχίζει η παράνοια για μένα. Ναι, κατανοώ ότι αυτοί οι κανόνες ισχύουν αντίστοιχα και για ένα μεταπτυχιακό πχ. στην πληροφορική και ότι δεν μπορούν να εξειδικεύονται για κάθε ένα από τα εκατοντάδες μεταπτυχιακά που υπάρχουν αλλά νομίζω ότι κάπου πρέπει να μπαίνει μια σημείωση, μια υποσημείωση, ένα κάτι τέλος πάντων. Η συζήτηση ότι στις θεωρητικές σχολές πάνε οι γυναίκες και στις τεχνικές/τεχνολογικές/θετικές πάνε οι άντρες νομίζω ότι πραγματικά είναι της προηγούμενης δεκαετίας. Και σε κάθε περίπτωση, είναι επιλογή των κοριτσιών σε ποια σχολή θα πάνε, πώς ακριβώς θα τις «ωθήσεις» να επιλέξουν κάτι που δεν το επιλέγουν γιατί δεν τους αρέσει/ενδιαφέρει το αντικείμενο;

Δεν ξέρω πλέον πώς να διαχειριστώ στον δημόσιο λόγο και πώς πρέπει να εκφράσω την άποψή μου που λέει ότι πρακτικά δεν μας εμποδίζει απολύτως τίποτα αν θέλουμε να επιλέξουμε ένα επάγγελμα, μία θέση, ένα επιστημονικό πεδίο κοκ. Επιλέγουμε και προχωράμε. Δεν υπάρχουν αρκετές γυναίκες στην πολιτική; Ναι, συμφωνώ. Γιατί όμως; Έχουμε αναρωτηθεί πραγματικά γιατί; Έχουμε αναρωτηθεί γιατί οι γυναίκες δεν είναι σε διευθυντικές θέσεις; Κάτι που η εμπειρία μου δεν το επιβεβαιώνει ομολογώ. Σε ποιο σημείο είναι φυλετικός ρατσισμός και σε ποιο σημείο είναι απλά επιλογή;

Μη μου πείτε ότι αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε. Γενικά εντοπίζω ότι εκεί είναι το θέμα: Προωθώντας μια «ατζέντα» λέμε στους άλλους πώς να νοιώθουν για να δικαιωθούμε, να βγούμε σωστοί. Μη μου πείτε «ναι, πιέζεσαι, απλά δεν το καταλαβαίνεις, τόσο πολύ έχει εισχωρήσει η πατριαρχία στο πετσί σου που δεν το συνειδητοποιείς». Δεν είμαι χαζή, δεν είμαι ανίκανη. Θέλω να εξελιχθώ και να αναδειχθώ επειδή είμαι επαγγελματίας και καλή επιστήμονας, όχι γιατί κάποιος αναγκάζεται από έναν νόμο να έχει μια γυναίκα στο ΔΣ ή στο μεταπτυχιακό.

Είναι πολλά τα θέματα και σίγουρα δεν είναι όλα άσπρα-μαύρα, ίσα ίσα τα πιο πολλά είναι γκρίζα. Δεν είναι η απάντηση μία και οριζόντια για όλες τις περιπτώσεις. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ σαν γυναίκα ότι επειδή είμαι γυναίκα έχω εξ ορισμού δίκιο και είμαι εκ των προτέρων αδικημένη και πρέπει να βοηθηθώ. Αυτό μηδενίζει όλη την προσπάθειά μου, τις προσπάθειες και τις ικανότητες και την ευφυΐα εκατομμυρίων γυναικών που κατάφεραν ό,τι ήθελαν.

Φυσικά και υπάρχουν θέματα. Και μάλιστα, δυστυχώς, πολλά προέρχονται και από γυναίκες προς γυναίκες. Ακόμα και η «επιβεβλημένη» αλληλεγγύη από γυναίκα σε γυναίκα με ενοχλεί. Εκεί κολλούσε και ο αρχικός τίτλος «αφήστε μας απλά να υπάρχουμε». Αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας κι ό,τι γίνει.

Σημειώνω, στο κλείσιμο, ότι αναφέρομαι σε ένα πολύ συγκεκριμένο -επαγγελματικό- κομμάτι. Επαναλαμβάνω ότι προφανώς υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να λυθούν και συμπεριφορές που πρέπει να αλλάξουν. Αλλά όταν το δικαίωμα μπαίνει σε εισαγωγικά και βρωμίζει τότε το μόνο που κάνει είναι να ακυρώνει τις πραγματικές προσπάθειες και να καίει όλες τις επόμενες.

Διαβάστε ακόμη:

• Τεχνολογία, τεχνολογία, τεχνολογία: Τη διαχείριση, ποιος θα την κάνει;