Δύο μάτια πίσω από το παράθυρο

Γράφει η αναγνώστρια του neolaia.gr, Έλενα Καραντζή

Δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανα πως φεύγω. Καμία από αυτές όμως δεν το τόλμησα. Κάτι μέσα μου με πρόσταζε να μείνω. Μια φωνή ελαφρώς καθησυχαστική σαν να μου ψιθύριζε πως όλα θα φτιάξουν και εγώ δίχως να το καλοσκεφτώ την πίστεψα. Ένιωσα κάθε της λέξη να χαϊδεύει απαλά την απελπισμένη καρδιά μου. Δεν δίστασα λεπτό. Έτσι συνέχισα να ονειρεύομαι και να χαμογελώ. Κάθε φορά και λίγο πιο παιδικά, λίγο πιο άτσαλα. Εξάλλου τι θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς όνειρα και μια φλόγα ελπίδας να μας ζεστάνει τον νου προτού παγώσει για πάντα;

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Μερικές φορές ωστόσο ανοίγω τα μάτια. Και τότε βλέπω παντού γύρω μου μαριονέτες. Ανθρώπους που επιλέγουν να μιλούν με την φωνή των άλλων ή να χαμηλώνουν το βλέμμα και να σωπαίνουν. Αν το σχοινί κοπεί το μαρτύριο τελειώνει. Δεν ξέρω τι είμαι μα ξέρω πως είμαι κάτι. Δεν ξέρω τον δρόμο μα τουλάχιστον ξέρω την επιστροφή.

Χάνομαι μέσα στην κοσμική τους λεωφόρο και τους παρατηρώ έναν έναν. Πλαστικοί άνθρωποι. Ανακυκλώσιμοι. Έχουν άραγε ιδέα πόσο επίπλαστες και ξεκουρδισμένες είναι οι ζωές τους; Περνούν την κάθε τους μέρα συντροφιά με την ανόητη ψευδαίσθηση πως γεμίζουν τα κενά τους μα εκείνα τους ρουφάνε ολόκληρους.

Όχι, όχι… Αυτό πάει πολύ… Όταν κλείνεις τα μάτια όλα είναι πιο εύκολα. Ονειρεύομαι ξανά. Ονειρεύομαι μια χάρτινη πόλη. Μια πόλη οπού αρκεί ένα μόνο φύσημα για να σε απαλλάξει από καθετί ανεπιθύμητο. Μια πόλη βουβή και υπάκουη. Κάθε της κίνηση συνοδεύεται από τη σιωπή. Μια σιωπή αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Μια σιωπή για θαρραλέους και όχι για δειλούς όπως συνηθίζεται. Για ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια και μπορείς ολοκάθαρα πια να διαβάσεις την αλήθεια τους χωρίς να πουν λέξη. Γι’ αυτούς που έμαθαν να δίνουν χωρίς να ζητούν το παραμικρό αντάλλαγμα. Γι’ αυτούς που στέκονται εμπρός στο μασκαρεμένο πλήθος με ψυχή γδυτή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν αξίζουν να μαραίνονται πλάι στους υπόλοιπους. Αξίζουν να ανθίζουν αιώνια. Αξίζουν αυτή τη χάρτινη πόλη για να γράψουν πάνω της όσα δεν πρόφτασαν να προφέρουν στη δική μας.

Ώρες ώρες ξεχνάω εντελώς το ποια είμαι. Σβήνεται ακόμη και η ανάμνηση του ποια ήμουν. Αφοσιώνομαι στο ποια θα ήθελα να είμαι. Ανοίγω το παράθυρό μου και κοιτάζω όσο πιο ψηλά μπορώ. Τότε το γλυκό βλέμμα του ήλιου γλιστρά αργά και προσγειώνεται πάνω στα δυο μου μάτια. Τα ανοίγω διάπλατα και βλέπω αυτό που τόσα χρόνια αδυνατούσα να καταλάβω. Θα έλεγε κανείς πως υπήρξα δειλή. Τόσο δειλή όσο οι άνθρωποι που τόλμησα να κατηγορήσω μα τώρα το βλέπω ολοκάθαρα… Έβλεπα τον ίδιο μου τον εαυτό να καθρεφτίζεται στα μαύρα τους παράθυρα και αυτό με φόβιζε. Δεν μπόρεσα ποτέ να υπερασπιστώ τα «θέλω» μου. Σε κάθε βήμα που έκανα έβλεπα ολόκληρη τη ζωή μου να περνά μπροστά από τα μάτια μου σαν ασπρόμαυρη κωμωδία. Ξαφνικά τρέμουν όλα μέσα μου…

Ήρθε η ώρα να χαράξω το δικό μου μονοπάτι. Το μονοπάτι που μου γνώρισαν τα όνειρά μου. Θα το διασχίζω ανέμελη κόβοντας λουλούδια. Λουλούδια με κάθε λογής χρώμα και σχήμα. Λουλούδια που θυμίζουν πολύ αυτά τα όνειρα που τόσο πολύ αγάπησα. Τώρα μπορώ να τα αγγίξω, να τα μυρίσω, να τα νιώσω. Φτιάχνω πολύχρωμες , πανέμορφες ανθοδέσμες και τώρα πια το αποφάσισα. Αν κάποιος κάνει πως μου τις αρπάζει είμαι έτοιμη να πολεμήσω για αυτές, να δώσω τη δική μου μάχη. Για ό,τι δεν παλέψαμε η αγάπη μας δεν ήταν αρκετή όμως εγώ ξέρω καλά πως ξεχειλίζω από αγάπη για εκείνες…

Αυτή η γκρίζα πόλη παίρνει το χρώμα της από όλους εμάς. Αν θελήσουμε να της το αλλάξουμε είμαι βέβαιη πως θα δεχτεί χωρίς την παραμικρή αντίρρηση. Φτάνει να το θέλουμε αρκετά. Φτάνει να το πιστέψει το μέσα μας, να το φωνάξει το μυαλό και το σώμα μας. Δεν βρισκόμαστε εδώ μονάχα για να βλέπουμε μα και για να πράττουμε.

Ξέρω καλά πως η εποχή μας θυμίζει μια απέραντη θάλασσα. Μια θάλασσα που κάθε της κύμα κρύβει και μια νέα αλήθεια. Οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε να τσαλαβουτάμε στα ρηχά μα στα αλήθεια αναρωτιέμαι πώς θα τα βγάλουμε πέρα στην φουρτούνα… Ίσως κάτω από την επιφάνεια που κολυμπά ο κόσμος μας να υπάρχει κάτι πιο βαθύ. Εύχομαι μόνο να μην χρειαστεί να πνιγούμε για να το δούμε…