«Φυλακισμένη» στην τοποθεσία «Απόλυτη Ελευθερία»

Είναι λέξεις που αν χρησιμοποιούνται συνέχεια και σε άσχετες καταστάσεις μπορεί να φέρουν τα εντελώς αντίθετα συναισθήματα (αρχικά) και αποτελέσματα (στη συνέχεια) από αυτά που όσοι τις αναφέρουν προσδοκούσαν.

Ζούμε σε μια εποχή που η ελευθερία είναι σημαία. Καλώς; Κακώς; Αδίκως; Δεν είμαι σε θέση να το κρίνω καθώς είμαι «μέσα» στην εποχή αυτή, τη ζω και σίγουρα δεν μπορώ να την κρίνω αντικειμενικά. Ελευθερία λόγου. Ελευθερία άποψης. Ελευθερία δικαιωμάτων. Ελευθερία επιλογών. Ελευθερία στα πάντα.

Είναι προφανές ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος να λειτουργεί μια κοινωνία. Να υπάρχει ελευθερία σε όλους τους ανθρώπους ώστε να επιλέξουν αυτό που είναι καλύτερο για τον κάθε έναν, να μπορούν να λένε ελεύθερα και χωρίς φόβο τις απόψεις τους, να αισθάνονται άνετα να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό και τα πραγματικά τους πιστεύω.

Πόσο έτοιμοι είμαστε για μια τέτοια ελευθερία; Και το κυριότερο, ακόμα και αν δεν είμαστε έτοιμοι (που κι αυτό λογικό είναι) πώς κάποιος εκπαιδεύεται για μια τέτοια κοινωνία; Πώς μπορείς να βάλεις όριο στον εαυτό σου και στα θέλω σου ώστε να μην προσβάλεις τον άλλον; Πώς θα μάθεις να βάλεις «όριο» στη δική σου ελευθερία για να μην περιορίσεις του άλλου, που έχει τα ίδια δικαιώματα με σένα;

Σας φαίνεται αόριστο αυτό που λέω; Να πούμε ένα απλό παράδειγμα: Social media. Έχω ξαναγράψει ότι η χειρότερη λογοκρισία στα social media γίνεται από τους ίδιους μας τους φίλους. Φανταστείτε λοιπόν μία αχανή δημόσια σφαίρα, χωρίς κανόνες (γιατί υποτίθεται ότι αυτορρυθμίζεται), όπου ο καθένας υπερασπίζεται το δικαίωμά του να λέει ό,τι θέλει, για όποιον θέλει, χωρίς να υπάρχει κανένας έλεγχος και κανένα όριο (αν βγάζεις σπυράκια με τη λέξη «έλεγχος» βάλε όποια άλλη θέλεις). Κάποιου η ελευθερία εφαρμόζεται, κάποιου άλλου όμως καταπατάται. Κατά πολύ και συνεχώς. Όπου κάποια στιγμή παύει να είναι ελευθερία και υπάρχει μόνο στο όνομα, χωρίς να εφαρμόζεται ποτέ.

Αν κάποιος έχει λίγη τσίπα πάνω του και έχει μάθει 2-3 πράγματα από το σπίτι του μετά από λίγο σωπαίνει σε όλα τα πλαίσια. Ζει τη ζωή του χωρίς να νιώθει την ανάγκη να φωνάξει τίποτα, χωρίς να έχει ανάγκη να πατήσει πάνω στα πόδια (ή στα κεφάλια) άλλων για να νιώσει καλύτερα. Απλά δεν έχει την άνεση να ασκήσει όλες τις ελευθερίες του γιατί έχει από πάνω του, στον σβέρκο του, αυτούς που έχουν μάθει να φωνάζουν για να επιβληθούν. Αυτούς που μόνο ζητάνε, και δεν δίνουν. Σε όλα τα επίπεδα.

Όπως κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν τη φήμη, έτσι και κάποιες κοινωνίες, κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν την ελευθερία και το βάρος που έχει αυτή. Μια ελευθερία που δεν είναι μόνο για έναν, δεν ανήκει σε κάποιον, αλλά πρέπει να είναι για όλους, ισάξια.

Αν όλα αυτά τα βλέπετε ως πολύ…θεωρητικά, σκεφτείτε λίγο την καθημερινότητά σας: Πόσες δεν φορές δεν «κατάπιατε» την απάντηση που θα θέλατε να δώσετε; Πόσες φορές δεν υποχωρήσατε σε κάτι που είχατε δίκιο για να μην συγκρουστείτε; Πόσες φορές δεν γράψατε κάτι στο Facebook ή στο Twitter γιατί δεν αντέχατε να αντιμετωπίσετε τις απαντήσεις από κάτω, ακόμα και αν έχετε 100% τις γνώσεις για να το υποστηρίξετε; Πόσες φορές σας απαξίωσαν άνθρωποι με τη φράση «έχεις και εσύ άποψη τώρα»; Πόσες φορές δεν σας έκλεισαν το πάρκινγκ στο σπίτι γιατί πολύ απλά στα τέτοια τους που είναι πάρκινγκ; Πόσες φορές δεν σας πήραν με το έτσι θέλω τη θέση στην ουρά; Πόσες φορές δεν σας έχουν κοιτάξει στραβά μόλις ανακοινώνετε μια απόφαση για τη ζωή σας, κρίνοντάς σας; Και άλλα πολλά.

Σημασία δεν έχουν οι λέξεις, να λέμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Σημασία έχουν οι πραγματικές συνθήκες, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια όμορφη «φυλακή» που ντρεπόμαστε να σπάσουμε γιατί φοβόμαστε μη μας πουν ξενέρωτους. Και κάποια άλλη φορά θα πούμε για την τυραννία της δημοκρατίας…