Μουσικότητα, της Ζωής Καρέλλη

Μία από τις πιο γνωστές ποιητικές φυσιογνωμίες της χώρας μας είναι η Ζωή Καρέλλη. Η Ζωή Καρέλλη γεννήθηκε το 1901 στη Θεσσαλονίκη και ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια.

Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική, ενώ παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου, ενώ η πρώτη της εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα έγινε το το 1935 από τις στήλες του περιοδικού Το 3ο μάτι, όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα «Διαθέσεις».

Η Ζωή Καρέλλη τιμήθηκε με το Β΄ (ελληνικό) Κρατικό Βραβείο Ποίησης και έλαβε τη διάκριση «Palmes Académiques» του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας (1956) για την ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Logophile (@logophilegr)

Ακόμη, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1974) για τα Ποιήματα 1940-1973 και έλαβε το βραβείο ποίησης του Ιδρύματος Ουράνη (1978) για το σύνολο του ποιητικού της έργου. Έγινε η πρώτη γυναίκα αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1982).

Μεταξύ άλλων, η Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ την αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα (1988) με έπαινο που διάβασε ο Γ. Π. Σαββίδης. Στις 26.10.1995 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος της απένειμε το Μετάλλιο του Ταξιάρχη του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ως το 1981) και της Ακαδημίας Αθηνών (1982).

Όπως γίνεται αντιληπτό, υπήρξε μία σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια, το έργο της οποίας ξεχώρισε, διακρίθηκε και τιμήθηκε πολλάκις. Η Ζωή Καρέλλη έφυγε από τη ζωή στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Θεσσαλονίκη, στις 16 Ιουλίου 1998, σε ηλικία 97 ετών.

Ακολουθεί το ποίημά της με τίτλο “Μουσικότητα”.

Έμορφη μουσικότητα των φθινοπωρινών
ημερών στη Θεσσαλονίκη,
όταν η βροχή πέφτει πότε πυκνή,
αραιώνει κι ύστερα πάλι
πυκνώνει η ασημένια βροχή, διάφανη και τόσο λεπτή,
σαν σιγανή μουσική ομιλία γυναικών
στο φθινόπωρο της ζωής των.
Εκείνων των γυναικών που μένουν
στο φθινόπωρο της ζωής των.
Εκείνων των γυναικών που μένουν
ήσυχες και σιωπηλές, μοιάζουν,
λιγάκι περήφανες ή μελαγχολικές
και κάποτε, όταν μιλήσουν,
βιάζονται να πουν εκείνο
που ζητούν ίσως να λησμονήσουν

• Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα, της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ
• Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, του Τάσου Λειβαδίτη (απόσπασμα)
• Τα πάθη της βροχής, της Κικής Δημουλά
• Το σπάνιο, της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
• Άκουσε τη σιωπή, του Τάκη Βαρβιτσιώτη
• Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι, του Ντίνου Χριστιανόπουλου
• Ο μουσικός, του Τάσου Λειβαδίτη
• Το Μονόγραμμα, του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)
• Κουράστηκα να σ’ αγαπώ, του Νάνου Βαλαωρίτη
• Κοντά στα ύδατα, του Γιάννη Κοντού