Το νέο «κανονικό» θα είναι πιο τρελό από ταινία φαντασίας

Τον Μάρτιο του 2020 είχα γράψει ένα άρθρο για το μετά. Το μετά του κορωνοϊού εννοούσα, της καραντίνας. Πού να φανταζόμουν ότι τώρα, Ιούλιο του 2021, ακόμα σε αυτόν τον χορό θα χορεύαμε.

Η πραγματικότητα δεν είναι η πρώτη φορά που μας ξεγελά και είναι πιο περίπλοκη και από δυστοπική ταινία. Μόνο ζόμπι δεν μας έχουν κυνηγήσει ακόμα αλλά δεν τις χάνω τις ελπίδες μου για τον επόμενο ιό! Μπορεί να μας τα φέρει και αυτά. Ήδη η ιστορία αυτή έχει τραβήξει πολύ περισσότερο από όσο υπολόγιζαν και η κανονικότητα για την οποία λέγαμε τότε, ακόμα φαντάζει μακριά.

Από τότε σκεφτόμουν ότι το μετά δεν θα είναι ίδιο, αλλά ένα χρόνο και κάτι μετά, η πεποίθησή μου αυτή έχει «μπετώσει».

Ο κόσμος μας, η κοινωνία μας έχει αλλάξει. Η πανδημία είναι σαν να γύρισε ένα διακόπτη, σαν να μας λέει ότι το σύμπαν έφτασε στα όριά του και γενικά θέλει να τα κάνει όλα μπουρδέλο. Διαβάστε λίγο τους τίτλους των ειδήσεων. Δολοφονίες, βιασμοί, πλημμύρες με χιλιάδες αγνοούμενους, καιρικά φαινόμενα που δεν προλαβαίνεις να φυλαχθείς. Η φύση δείχνει τα δόντια της με πολλαπλούς τρόπους και αυτά τα φυσικά φαινόμενα είναι η μία όψη.

Η άλλη όψη είναι η κοινωνική, αυτά δηλαδή που γίνονται στην κοινωνία μας. Δείτε το λίγο, σαν ζούγκλα είμαστε. Φύση, νόμοι της φύσης. Δεν μιλάμε, τσακωνόμαστε και σκοτωνόμαστε. Οι πιο αδύναμοι πεθαίνουν. Όσοι δεν εξελίσσονται, απομονώνονται και πεθαίνουν. Όσοι δεν προσαρμόζονται μπαίνουν στο περιθώριο. Δεν απέχει και πάρα πολύ από τη μάνα γάτα που παρατάει τα αδύναμα μωρά της ή τα πουλιά που πετάνε από τις φωλιές όσα μικρά δεν είναι δυνατά. Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε «πιο μπροστά», η φύση μας κάνει ένα μεγαλόπρεπο κωλοδάχτυλο και γελάει.

Όμως είμαστε άνθρωποι και θέλουμε να κάνουμε σχέδια. Και πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορεί να σχεδιάσει ακόμα και για 1-2 μήνες μπροστά. Έχουμε ένα ταξίδι αρχές Σεπτεμβρίου και είμαστε μαγκωμένοι για το αν θα πάμε. Δεν ξέρουμε πώς θα πάμε στο πανεπιστήμιο. Δεν ξέρουμε καν ΑΝ θα κάνουμε χορό.

Ακόμα και αν ξεκινήσουμε να τα κάνουμε και πάλι, πώς θα είναι; Θα είναι ίδια όπως ήταν; Ή το νέο μας κανονικό θα είναι κάτι άλλο; Με μάσκες, χωρίς αγκαλιές και φιλιά, χωρίς μεγάλες παρέες, χωρίς ξεγνοιασιά. Με το να είμαστε χωρισμένοι σε στρατόπεδα που το κάθε ένα νομίζει ότι έχει το απόλυτο δίκιο. Με το να κοιτάμε με πλάγιο βλέμμα κάποιον που βήχει δίπλα μας (εγώ το έκανα και πριν αυτό βέβαια…). Με το να φοβόμαστε να μπαίνουμε στο μετρό. Να πάω και πιο πέρα…να μην μπορούμε να κυκλοφορούμε έξω. Να μην εμπιστευόμαστε κανέναν. Να σκεφτόμαστε κάθε μας κίνηση και κουβέντα.

Σαν κάτι ταινίες το σκέφτομαι, που βλέπαμε παλιά και λέγαμε ΟΥΑΟΥ, έτσι θα είναι το μέλλον; Ναι, τελικά έτσι θα είναι το μέλλον. Σε ένα ακραίο σενάριο σκεφτείτε την εξαιρετική cult ταινία Demolition Man με τον Σταλόνε και την Μπούλοκ. Κάντε το εικόνα και κλάψτε.

Θα βρούμε τρόπους να είμαστε ευτυχισμένοι, είναι βέβαιο. Απλά το παιχνίδι θα κριθεί στο ποιος θα είναι ο πιο ευέλικτος. Ποιος έχει πιο ανοιχτό μυαλό να δει ένα βηματάκι παραπέρα. Αυτός θα είναι που θα καταφέρει να έχει ένα happy end ακόμα και ανάμεσα στα ζόμπι.

 

• Αντέχεις να δεις πώς θα είναι το μετά;
• Ο καθένας στον δρόμο που χαράζει
• Το ντόπινγκ του νηστικού
• “Αδυνατώ να ξεχάσω τη δική μου εμπειρία”: Μία περσινή υποψήφια γράφει για τις Πανελλήνιες
• Η παγίδα των αναμνήσεων
• Η γενιά της αποξένωσης
• Για εμένα, πρώτα και κύρια