Ο καθένας στον δρόμο που χαράζει

Ίσως, πέρα από τη φυσιολογική αναστάτωση με ένα τέτοιο πράγμα, το επιστημονικό μου αίμα θέλει να δει το πώς το χειρίζονται οι ειδικοί, το τι λένε τα στοιχεία και πώς εξηγούνται, το πώς επικοινωνούνται όλα αυτά.

Με την όλη συζήτηση περί COVID, περί μέτρων, περί εμβολίων, ήρθα πολλές φορές σε σύγκρουση με φίλους, συγγενείς και γνωστούς. Και σε μεγάλη σύγκρουση. Ούσα μικροβιοφοβική (και όλα τα συναφή) και μερικές φορές έντονα αντικοινωνική, όλος ο φόβος έβγαινε σε κριτική, πολλές φορές με λάθος τρόπο. Και υπογραμμίζω τον τρόπο, καθώς η γνώμη μου δεν αλλάζει.

Στα δικά μου μάτια είναι αδιανόητο πώς κάποιος δεν συνειδητοποιεί τι γίνεται. Πώς κάποιος δεν διαλέγει την ασφάλεια και προτιμά να ρισκάρει. Πώς κάποιος δεν κάνει τα πάντα να προστατέψει τους ανθρώπους που δεν μπορούν να προστατευθούν μόνοι τους. Τα παιδιά, τους καρκινοπαθείς, τους ανθρώπους που δεν έχουν ανοσοποιητικό σύστημα κοκ. Αλλά καταλήγω στο συμπέρασμα πως επειδή έτσι φαίνεται στα δικά μου μάτια δεν μπορεί αυτομάτως να το δείξει και σε άλλα μάτια έτσι. Και ίσως τελικά η προσπάθειά μου να πείσω με επιχειρήματα, αριθμούς κοκ. άλλους ανθρώπους (για να βάλω ένα λιθαράκι-που θεωρώ εδώ σωστό-στο να πάμε μπροστά) ήταν σαν να μιλώ σε τοίχο.

Έχω ένα μότο στη ζωή μου: δεν μπορώ να ανοίξω το κεφάλι κανενός να βάλω μέσα τα «σωστά». Τα τελευταία χρόνια έχω προσθέσει και ένα άλλο, που λέει ότι όσο προσπαθώ να σε φροντίσω, όσο σε «πρήζω» για να σε προστατέψω, σε νοιάζομαι. Μόλις σε αγνοήσω, σε προσπέρασα.

Εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο είμαι και τη στιγμή αυτή. Το να μη νοιάζεται κανείς για τον εαυτό του, είναι θεμιτό, να νομίζει δηλαδή ότι είναι ανίκητος. Το να θεωρεί όμως ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουν υποχρέωση να τον φροντίσουν όταν αυτός τους έχει γραμμένους στα τέτοια του, είναι αλητεία. Και εκεί σταματά η οποιαδήποτε προσπάθεια. Και διαβάζω πολλούς που είναι στην ίδια ακριβώς φάση.

Θα συνεχίζω να σχολιάζω τα νούμερα, τα στατιστικά γιατί με γοητεύουν, μου αρέσει να βλέπω τι δείχνουν. Αλλά δεν θα ξαναμπώ σε κουβέντα με επιχειρήματα για τα θέματα αυτά. Δεν αξίζει. Ο καθένας ας τραβήξει στον δρόμο που χάραξε. Και ας υποστεί τελικά τις συνέπειες ή ας πανηγυρίσει την αντίστοιχη νίκη του. Δεν κρατάμε κακίες και δεν γίνεται να συμφωνούμε σε όλα. Διαλέγουμε τις μάχες μας και κάνουμε τα πάντα για να προστατέψουμε τον εαυτό μας.

Έφτασα λοιπόν στο σημείο που δεν δίνω δεκάρα για όσους δεν δίνουν δεκάρα. Γιατί τον φόβο τον κατανοώ, την ανησυχία την κατανοώ, ποιος δεν τα έχει και τα δύο άλλωστε μπροστά στο άγνωστο; Αλλά αυτά τα δύο είναι εντελώς διαφορετικά από το με «στολίζεις» σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο με επίθετα επειδή σου λέω κάτι διαφορετικό από αυτό που πιστεύεις. Οι επιλογές είναι εκεί για τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να τις κάνουν.

Και αν επιμείνετε, ξαφνικά θα «χάσω το σήμα» και δεν θα σας ακούω. Και αν υπερεκτιμώ τον εαυτό μου και θεωρώ ότι σε κάποιους θα κοστίσει αυτή η «εξαφάνιση», δεν πειράζει, θα έχω απλά λάθος. Αλλά θα έχω ταυτόχρονα και ηρεμία. Τα φιλιά μου παιδιά.