Μοναξιά, της Ζωής Καρέλλη

Το ποίημα της ημέρας ανήκει στη Ζωή Καρέλλη.

Μία από τις πιο γνωστές ποιητικές φυσιογνωμίες της χώρας μας είναι η Ζωή Καρέλλη. Η Ζωή Καρέλλη γεννήθηκε το 1901 στη Θεσσαλονίκη και ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική, ενώ παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου, ενώ η πρώτη της εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα έγινε το το 1935 από τις στήλες του περιοδικού Το 3ο μάτι, όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα «Διαθέσεις».

Η Ζωή Καρέλλη τιμήθηκε με το Β΄ (ελληνικό) Κρατικό Βραβείο Ποίησης και έλαβε τη διάκριση «Palmes Académiques» του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας (1956) για την ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη etpoetry (@etspoetry)

Ακόμη, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1974) για τα Ποιήματα 1940-1973 και έλαβε το βραβείο ποίησης του Ιδρύματος Ουράνη (1978) για το σύνολο του ποιητικού της έργου. Έγινε η πρώτη γυναίκα αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1982).

Μεταξύ άλλων, η Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ την αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα (1988) με έπαινο που διάβασε ο Γ. Π. Σαββίδης. Στις 26.10.1995 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος της απένειμε το Μετάλλιο του Ταξιάρχη του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ως το 1981) και της Ακαδημίας Αθηνών (1982).

Όπως γίνεται αντιληπτό, υπήρξε μία σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια, το έργο της οποίας ξεχώρισε, διακρίθηκε και τιμήθηκε πολλάκις. Η Ζωή Καρέλλη έφυγε από τη ζωή στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Θεσσαλονίκη, στις 16 Ιουλίου 1998, σε ηλικία 97 ετών.

Ακολουθεί το ποίημα της Ζωής Καρέλλη με τίτλο “Μοναξιά”.

Πού θα πάμε, ψυχή, μ’ όλη τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα
μένουν αδιάλλαχτα, σα να μην υπάρχει
θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.
Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,
γιατί τόση απαισιοδοξία;… Σαν το τίποτα
να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,
δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,
έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ’ το νου,
όλα τα πλήθη που το κρατούν
και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα
να γίνετ’ ένα μυρμήγκιασμα.

Α, τι αθλιότητα περιέχουν
τα μάτια τής μοναξιάς!
Φύγετε τόσο μακριά,
που ποτέ να μη συναντήσετε πια
την μονάχην εικόνα σας,
καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.