Αγαπάω, του Νίκου Καββαδία

Ένας από τους πιο γνωστούς και πολυδιαβασμένους Έλληνες ποιητές και πεζογράφους ήταν ο Νίκος Καββαδίας, ο οποίος γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 στη Ρωσία.

Μετά το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην ευαίσθητη ηλικία των 4 ετών μετακομίζει με την οικογένειά του στο Αργοστόλ

Ωστόσο, ο πατέρας στις επιχειρήσεις του στη Ρωσία, αλλά βιώνει την οικονομική καταστροφή. Το 1917, κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, φυλακίζεται και στη συνέχεια, γυρίζει και πάλι στην Ελλάδα το 1921, αλλά αδυνατεί να προσαρμοσθεί στην ελληνική πραγματικότητα.

Μετά το Αργοστόλι, η οικογένεια εγκαθίσταται στον Πειραιά, οπού ο Νίκος Καββαδίας πηγαίνει στο Δημοτικό. Εκεί είναι συμμαθητής με το Γιάννη Τσαρούχη και τον Παπά-Γιώργη Πυρουνάκη και διαβάζει γνωστούς συγγραφείς, όπως είναι ο Ιούλιος Βερν.

Στο Γυμνάσιο γνωρίζεται με το συγγραφέα και ιατρό του Πολεμικού Ναυτικού Παύλο Νιρβάνα, ενώ στα 18 του ξεκινάει να δημοσιεύει ποιήματά του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας, ενώ εκδίδει ο ίδιος το σατυρικό φυλλάδιο “Σχολικός Σάτυρος”, γράφοντας ποιήματα για τους συμμαθητές του.

Το πρώτο ποίημά του δημοσιεύεται στην εφημερίδα “Σημαία” με τίτλο “Ο Θάνατος της Παιδούλας“.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Microkosmos (@microkosmosorg)

Μετά το Γυμνάσιο έδωσε εξετάσεις για την Ιατρική Σχολή, αλλά την ίδια περίοδο πεθαίνει ο πατέρας του . Έτσι, αναγκάζεται να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο, αν και συνεχίζει να συνεργάζεται με διάφορα φιλολογικά περιοδικά

Το Νοέμβριο του 1928, ο Καββαδίας βγάζει ναυτικό φυλλάδιο, ενώ το 1929 “χάνεται” στις θάλασσες για πρώτη φορά ως ναυτικός με το φορτηγό “Άγιος Νικόλαος”. Μαζί του πηγαίνει και ο μικρότερος αδελφός του Αργύρης, που είχε γεννηθεί στην Ελλάδα το 1915.

Το 1931 το περιοδικό “Ναυτική Ελλάς” δημοσιεύει το έργο του Νίκου Καββαδία, “Τραγούδια”. Την επόμενη χρονιά ο ποιητής ξεκινά να δημοσιεύει τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις στην εφημερίδα “Πειραϊκόν Βήμα”, μαζί με το μυθιστόρημά του (σε συνέχειες) “Η Απίστευτη Περιπέτεια του Λοστρόμου Νακαχαναμόκο”, όμως η εφημερίδα διακόπτει την έκδοσή της και μαζί διακόπτεται και αυτή του η προσπάθεια.

Το 1933, η οικογένεια Καββαδία μετακομίζει από τον Πειραιά στην Αθήνα με το σπίτι της να μετατρέπεται σε σημείο συγκέντρωσης λογοτεχνών, ζωγράφων και ποιητών. Τον Ιούνιο του 1933 κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Μαραμπού” , η οποία του χαρίζει το προσωνύμιο που θα τον συνοδεύει έως το τέλος της ζωή.

Ο Νίκος Καββαδίας πολέμησε στον πόλεμο του ’40 στο Αλβανικό μέτωπο, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής, ο ποιητής περνάει στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης και γίνεται μέλος του ΕΑΜ. Τότε μάλιστα έγινε και μέλος του ΚΚΕ.

Εντάσσεται, επιπλέον, στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, παρά το γεγονός ότι είχε τυπώσει τότε μόνο ένα βιβλίο, το Μαραμπού, ενώ το όριο ήταν τα τρία βιβλία. Είναι όμως ενεργός λογοτεχνικά, γράφοντας ποιήματα, ορισμένα εξ αυτών αντιστασιακά, με πιο χαρακτηριστικό το ποίημα “Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη” και “Αθήνα 1943”, με το ψευδώνυμο Α. Ταπεινός, στο περιοδικό “Πρωτοπόροι”.

Τα επόμενα χρόνια ήταν αρκετά γόνιμα, αφού ασχολήθηκε τόσο με την συγγραφή όσο και με τη μετάφραση λογοτεχνίας. Παράλληλα, επανεκδόθηκε το “Μαραμπού”. Από το 1954 μέχρι και το 1974, ταξιδεύει διαρκώς με πολύ μικρά διαλείμματα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων χάνει τον αδερφό του, Αργύρη (1957) και τη μητέρα του το 1965. Ακόμη, το 1966 γεννιέται ο Φίλιππος, ο οποίος ήταν ο γιος της ανιψιάς του, Έλγκας. Πρόκειται για μερικά εκ των σημαντικότερων γεγονότων της ζωής του.

Ακόμη, το 1954 και όσο δούλευε σε “ποστάλι” (καράβι μικρών αποστάσεων, επιβατηγό), ταξίδεψε με το καράβι του ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος  δεν μπήκε καν στη διαδικασία να χαιρετίσει το Νίκο Καββαδία, κάτι που τον πίκρανε, καθώς η λεγόμενη γενιά του ’30, στην οποία ανήκε, τον περιφρονούσε.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Το τσιμπούρι (@to_tsibouri)

Γενικώς, τα ταξίδια του και η ζωή του ως ναυτικός είναι κάτι που αντικατοπτρίζεται έντονα στην ποίησή του τόσο από την επιλογή της θεματολογίας των ποιημάτων του όσο και από το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί.

Ο Νίκος Καββαδίας αφήνει την τελευταία του πνοή το 1975 στην Αθήνα, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία πολλών ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης.

Ακολουθεί το ποίημα “Αγαπάω” του Νίκου Καββαδία, το οποίο ο ποιητής έγραψε στην ηλικία των 19 ετών.

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο

Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι

για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,

τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,

να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω

αγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάω

κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…

αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό, τι κλαίει

γιατί μοιάζει μ’ εμένα

• 5 ποιήματα του Νίκου Καββαδία που θα σε ταξιδέψουν
• 10 ποιήματα που θα σε κάνουν να λατρέψεις την ποίηση
• Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ
• Συμφωνία αρ. 1, του Τάσου Λειβαδίτη
• Το σκάκι, του Μανόλη Αναγνωστάκη
• Τάσος Λειβαδίτης: 10 στίχοι του ποιητή που κρύβουν μια θλίψη
• Κοντά σου, της Μαρίας Πολυδούρη
• Σε περιμένω παντού, του Τάσου Λειβαδίτη
• Η αγάπη είναι φόβος, του Μανόλη Αναγνωστάκη
• Απλώς μια επιφάνεια, του Χρίστου Λάσκαρη
• Θυμήσου, σώμα…
• Με Κατάνυξη, Του Ντίνου Χριστιανόπουλου
• Φωνές, του Κ.Π.Καβάφη
• Che fece…. il gran rifiuto, του Κ.Π. Καβάφη
• Μπαμπάς, του Γιάννη Ζαραμπούκα
• Ένα απλό κρεβάτι, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ
• Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα, της Κατερίνας Κοζιώνη
• Ποιητικό υστερόγραφο, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ
• Τροία, του Νάνου Βαλαωρίτη