The English horrors: series edition

Η αναγνώστρια του neolaia.gr, Ελεάννα Γιακουντή, προτείνει 3 σειρές που κατά τη γνώμη της δε θα πάψουν να αξίζουν.

Εν καιρώ καραντίνας το φυσικό επόμενο ήταν να δω ότι σειρά υπάρχει και δεν υπάρχει. Και ως άτομο που ούτως ή άλλως έχω μια ροπή στους κόσμους που σχηματίζουν οι σκηνοθέτες, καταλαβαίνετε τι έγινε αυτό το δίμηνο. Εντωμεταξύ, είδα και σειρές τις οποίες έχω ξαναδεί και έχω αγαπήσει. Και εδώ είμαι, λοιπόν, να προτείνω τρεις από τις top μου, οι οποίες δεν είναι μεν καινούριες, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν θα πάψουν να αξίζουν.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

1. Penny Dreadful

Ε σαφώς, έρχεται αυτό το μαργαριτάρι να πάρει την πρώτη θέση και να σας φωνάξει I’LL GIVE YOU THE CHILLS. Είτε λόγω της πλοκής, είτε λόγω της θεότητας ονόματι Eva Green με την απόκοσμη αύρα της, είτε λόγω των υπέροχων σκηνών, η σειρά θα σε κερδίσει από το πρώτο λεπτό. Αλλά μην περιμένεις τον τρόμο των θρίλερ που θα δεις στο σινεμά. Όχι, όχι. Είναι ο καλός, παλιός τρόμος που σου προσφέρουν μόνο οι μύθοι και η λογοτεχνία μιας εποχής που ποτέ δε θα μας απογοητεύσει. Αστικοί μύθοι και μυθοπλασίες, λοιπόν, της βικτοριανής Αγγλίας μπλέκονται μεταξύ τους και μέσα σε ένα επεισόδιο θα απολαύσεις ένα κυνήγι βρικολάκων από μια ομάδα ατόμων μεταξύ των οποίων και ο Βίκτορ Φρανκεσταιν (Μαίρι Σέλλευ), που κρύβει το δημιούργημά του και πίνει καφέ με τον Βαν Χέσινγκ (Μπραμ Στόκερ) καθώς και έναν παθιασμένο έρωτα μεταξύ της πρωταγωνίστριας και του Ντόριαν Γκρέι (Όσκαρ Ουάιλντι), που θα την οδηγήσει στο να ξεκλειδώσει ένα κομμάτι του εαυτού της που δεν έχει ξαναδεί. Και αυτά είναι μόνο μερικά από όσα θα δεις.
Διαρκώς on the edge, θρασύ και μυστικιστικό, έχει μια ωμότητα η οποία παραδόξως θα σε κάνει να αισθανθείς οικεία (ή μήπως αυτό το ένιωσα μόνο εγώ … ουπς), ενώ οι ήρωες θα σου δημιουργήσουν μια ταύτιση προς τους απολύτως γήινους και καθόλου φουσκωμένους χαρακτήρες τους. Η σειρά των τριών σεζόν θα σε κρατήσει σε εγρήγορση και θα σε βάλει σε ένα κλίμα πένθιμο, μουντό και σίγουρα μεταφυσικό, όπου η διαφθορά της ψυχής των ανθρώπων δημιουργεί λυρικούς, πολυεπίπεδους χαρακτήρες που έχουν να δώσουν πολλά ήδη από την πρώτη εμφάνιση τους. Η μουσική από ΤΟΝ έναν και μοναδικό Abel Korzeniofski (ξέσπασμα σε πανηγυρισμούς, καθώς έχω μια απίστευτη λατρεία στη μουσική του), δεν θα μπορούσε παρά να σε μαγνητίσει και να σε ανατριχιάσει.
Μέσα στο 2020 βγήκε και το spin off της σειράς, το οποίο κόπηκε λόγω χαμηλής ακροαματικόητας.
Υ.Γ. Penny dreadfulls έλεγαν εκείνη την εποχή φυλλάδια με μακάβριες ιστορίες που απευθύνονταν κυρίως στην εργατική τάξη και θεωρούνταν κακόγουστα αναγνώσματα.

2. Taboo

Επάξια παίρνει την δεύτερη θέση στην κατηγορία. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω έως και τραυματική εμπειρία αυτή τη σειρά, καθώς η αληθοφάνεια σε όλες τις σκηνές σε ταξιδεύουν στο 1813 στο Λονδίνο και από το πρώτο λεπτό καταλαβαίνεις με τι έχεις να κάνεις. Μια σειρά σκοτεινή, με βαριά ατμόσφαιρα, χωρίς καθόλου φανφάρες και τίποτα το ωραιοποιημένο. Διαφθορά, παιχνίδια εξουσίας, φτώχια, βία και αίμα. Και όλο αυτό τελείως ιψενικά δοσμένο όσον αφορά την κοινωνική ηθική και το status quo της εποχής.
Ο τίτλος δεν μπορούσε να είναι πιο justified, αφού αιμομιξία, τρέλα, κανιβαλισμός, μαγεία και όλο αυτά δοσμένα με μια απίστευτη ωμότητα, η οποία είναι σχεδόν ποιητική, θα απέστρεφαν σίγουρα οποιαδήποτε κοινωνία. Και όλο αυτά με φόντο ένα βροχερό και σχεδόν άσχημο Λονδίνο. Σκανδιναβοί γαρ οι σκηνοθέτες και δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό.
Το cast είναι εξαιρετικό με γνωστά ονόματα, ενώ ο Tom Hardy καθηλωτικός, λακωνικός και βαρύγδουπος ενσαρκώνει έναν πολυσχιδή χαρακτήρα, απαλλαγμένο από τις κοινωνικές επιταγές, έχοντας στην πλάτη του εγκλήματα και απάνθρωπες ορμές. Θα απαντήσει με ένα “χμμ” και απλά θα σου δώσει την αίσθηση ότι τα έχει πει όλα (πεταλούδες στο στομάχι, σοκ, αν κανείς έχει κάποια άκρη, θα ήθελα να τον παντρευτώ… προσπαθώ να είμαι κόσμια). Η σειρά σου χτίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια, ενώ δεν βιάζεται να σου αποκαλύψει τα μυστικά της.
Η δεύτερη σεζόν αναμένεται και έχουμε ψηλά τον πήχη

3. Dracula

Το γιατί κόπηκε μετά την πρώτη σεζόν είναι άξιο απορίας. Και δεν εννοώ τη σειρά του Netflix που βγήκε πρόσφατα (προσωπικά δεν τρελάθηκα κιόλας), εννοώ αυτή του 2013, με τον εξαιρετικά ταλαντούχο κατά τη γνώμη μου, jonathan rhys Meyers ( τον είδαμε στο match point του woody allen, στο tudors και στον κύκλο του Vikings) και ένα επίσης πολύ καλό cast. Ιστορίες, ταινίες και σειρές έχουν βγει άπειρες για τον αγαπημένο μας μύθο, αλλά γιατί εγώ διάλεξα αυτή, που την έκοψαν κιόλας;
Ο Dracula παρουσιάζεται εξαιρετικά σαγηνευτικός, κάθε άλλο παρά τέρας, οξύνους, διορατικός και έχει όνειρα να αλλάξει τον κόσμο. Αποφάσισε να φέρει τον ηλεκτρισμό στους απολίτιστους Λονδρέζους. Βέβαια υπάρχει μια τάση κυριαρχίας στο ανθρώπινο είδος, αλλά μπορούμε να το παραβλέψουμε. Και εννοείται, πως βασικός στόχος είναι η εκδίκηση. Δεν έχει τον ρεαλισμό των δύο προηγούμενων σειρών, αλλά σκηνικά, κοστούμια και μουσική δημιουργούν μια ιδιαίτερα πλούσια παραγωγή που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από σειρές που έσπασαν ταμεία. Η ιστορία προβάλλεται με έναν ρομαντισμό και μια εγγύτητα, που δεν μπορείς να μισήσεις το τέρας, αλλά θα το συμπαθήσεις. Ο αγαπημένος μας δράκουλας άλλωστε δείχνει να διασκεδάζει. Κατάχρηση εξουσίας, διαφθορά και bloody money ολοκληρώνουν την εικόνα μιας αυστηρά ταξικής κοινωνίας ευγενών που σίγουρα δεν είναι έτοιμη να έρθει αντιμέτωπη ούτε με τον ηλεκτρισμό, ούτε με τον Vlad Tepes.
Τα δέκα επεισόδια της σειράς είναι σίγουρα recommended και όσο και αν περιμέναμε, δεν υπάρχει πρόβλεψη από τους παραγωγούς για επόμενη σεζόν. Παρόλα αυτά το τέλος είναι descend και ολοκληρώνει αρκετά καλά το story. Ξέρω οτί προτείνω μια μισοτελειωμένη σειρά, και πίστεψε με τσατίζομαι απίστευτα όταν είναι ανολοκλήρωτες, αλλά αυτή αξίζει.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά και για τις τρεις σειρές, αλλά είπα να μη βγάλω λογύδριο. Until next time καλή απόλαυση και καλό κάψιμο.