Οι τρεις ηθοποιοί που υποδύθηκαν τον Ιησού και η «κατάρα» που τους ακολούθησε - Σύμπτωση ή όχι;

Το να υποδυθεί ένας ηθοποιός τον Ιησού Χριστό είναι μια μεγάλη πρόκληση υποκριτικά, αλλά υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων που πιστεύει ότι μπορεί να έχει αρνητική επίδραση στη ζωή τους.

Σύμπτωση ή όχι, τρεις ηθοποιοί, ο Πάουελ, ο Κάβιζελ και ο Χάντερ, που έπαιξαν τον Υιό του Θεού, κατέστρεψαν την καριέρα τους.

Η αναπαράσταση του Ιησού Χριστού σε μια ταινία ή σειρά, είναι μια ευχή για μερικούς ανθρώπους, αλλά τι γίνεται στην πραγματικότητα με τους ηθοποιούς που έχουν βιώσει αυτή την εμπειρία;

Οι ρόλοι τους ως Ιησούς Χριστός δεν τους έδωσαν ποτέ όλη την ευτυχία που ίσως περίμεναν. Είναι αλήθεια η φημολογία ότι κάθε ηθοποιός που υποδύεται τον Υιό του Θεού θα υποστεί κατάρα και η καριέρα του θα πάρει την κάτω «βόλτα»;

Ρόμπερτ Πάουλ, Jesus of Nazareth

Το 1975, ο Πάπας Παύλος VI σημείωσε την επιτυχία της ταινίας Μωυσής και Οι Πράξεις των Αποστόλων, δύο θρησκευτικά προγράμματα που μεταδόθηκαν στην ιταλική τηλεόραση, και πρότεινε στις αρχές να κινηματογραφήσουν τη ζωή του Ιησού. Οι παραγωγοί ήταν ενθουσιασμένοι με την ιδέα και αναζήτησαν τον Φράνκο Τζεφιρέλι, γνωστό και αναγνωρισμένο σε όλο τον κόσμο για τις αυστηρές ιστορικές μεταφορές του και ορκισμένος Καθολικός.

Ο Τζεφιρέλι ξεκίνησε για να βρει τον πρωταγωνιστή του. Δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να μιλάει αγγλικά γιατί η ιστορία θα γυριζόταν σε αυτή τη γλώσσα και δεν υπήρχε προϋπολογισμός για να τη μεταγλωττίσει. Επίσης, να μην είναι κάτω των 30 αλλά όχι άνω των 35. Η πρώτη επιλογή ήταν ο Ντάστιν Χόφμαν, όπως επίσης ακούστηκε και το όνομα του Αλ Πατσίνο, αλλά τα πρόσωπά τους ήταν ήδη γνωστά. Ο σκηνοθέτης ταξίδεψε στην Αγγλία όπου συνάντησε τον Ρόμπερτ Πάουελ και τον κάλεσε να παίξει τον Ιούδα.

Μετά το τεστ, ο Τζεφιρέλι σοκαρίστηκε από τα μάτια του ηθοποιού και του ζήτησε να κάνει οντισιόν για τον Ιησού γιατί «αν ο Ιούδας έχει αυτά τα μάτια, τι μάτια θα έχει ο Ιησούς». Ζήτησε να τον ντύσουν και να φτιάξουν τα ρούχα που θα φορούσε ο Ναζωραίος. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Ο Άγγλος όχι μόνο εκπλήρωσε τον ρόλο του, αλλά εξέπεμπε και έναν μαγνητισμό που άφησε άφωνους τους πάντες.

Ο Πάουελ ζούσε με την σύντροφό του χωρίς να είναι παντρεμένοι, κάτι που καταδικάστηκε από την Εκκλησία εκείνη την εποχή, και εμφανίστηκαν τίτλοι όπως «Ο Ιησούς ζει στην αμαρτία με την κοπέλα του». Ο γάμος δεν ήταν η μόνη απαίτηση που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Ο Τζεφιρέλι σκέφτηκε ότι αν έμεναν ανοιχτά τα μάτια του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, θα έμοιαζε περισσότερο με τον Μεσσία, οπότε τον ανάγκασε να παίξει χωρίς να τα ανοιγοκλείνει. Στα σχεδόν 400 λεπτά της σειράς, τα ανοίγει και τα κλείνει μόνο μία φορά, και αυτή στον σταυρό. Για να ενισχυθεί το βλέμμα του, χρησιμοποιήθηκε μακιγιάζ σε μπλε και άσπρο.

Μετά την κυκλοφορία της ταινίας, το πρόσωπο του Βρετανού αναπαρήχθη σε εκατομμύρια θρησκευτικές κάρτες. «Ήμουν κάποτε στη Βενεζουέλα για να γυρίσω μια σειρά και οι φίλοι μου πήγαν στη λειτουργία. Όταν γύρισαν, όλοι γελούσαν και μου είπαν: “Καλά που δεν ήρθες μαζί μας στην εκκλησία, γιατί πίσω από το βωμό, η εικόνα που προσκυνούν είναι δική σου”. Ήταν μια φωτογραφία από ένα περιοδικό», δήλωσε ο Πάουελ.

Αυτό που ήταν μια «ευλογία» κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αποδείχθηκε μια πραγματική «κατάρα» για τον ηθοποιό μακροπρόθεσμα. Χρειάστηκε να αναζητήσει ψυχιατρική βοήθεια για να απαλλαγεί από τον χαρακτήρα του και παρά τις περισσότερες από 30 παραγωγές, δεν διέπρεψε ποτέ ξανά στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Δεν άφησε ξανά μούσι, πόσο μάλλον μακριά μαλλιά, γιατί οι άνθρωποι τον καταδίωκαν και του ζητούσαν ακόμη και θαύματα σαν να ήταν ο ίδιος ο Χριστός.

Αργότερα έκανε ηχητική εργασία και ανάγνωση βιβλίων για ραδιοφωνικές εκπομπές. Το 2017 κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ για τον Λυτρωτή. Σε ηλικία 75 ετών, καταφεύγει στο σπίτι του, αφιερωμένο στη λογοτεχνική δημιουργία και προσπαθεί να ξεχάσει ότι μέχρι σήμερα πολλοί βλέπουν το πρόσωπό του όταν φαντάζονται τον Ναζωραίο.

Τζιμ Κάβιζελ, The Passion of the Christ

Με τα «καθαρά» μάτια και την αξιοζήλευτη συμπεριφορά του, ο Τζιμ Κάβιζελ έγινε γνωστός το 1998 ως Robert Witt στο «The Thin Red Line». Κερδίζοντας αναγνώριση από τους κριτικούς και το κοινό, έκανε μια σειρά από καλές ταινίες: Mirada de Ángel και La Venganza del Conde de Monte Cristo.

Με μια σειρά από εξαιρετικές δουλειές, δεν εξεπλάγη όταν ο Μελ Γκίπσον τον κάλεσε για ένα νέο έργο. Του ζήτησε να παίξει τον Ιησού στο «The Passion of the Christ». Ο σταρ του Lethal Weapon τον προειδοποίησε ότι ο χαρακτήρας θα ήταν πολύ δύσκολος. Ο Κάβιζελ ζήτησε μια μέρα για να το σκεφτεί. 24 ώρες αργότερα, η απάντησή του ήταν: «Νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε, ακόμα κι αν είναι δύσκολο. Και κάτι ακόμα, τα αρχικά μου είναι J.C. και είμαι 33 ετών. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα».

Οι συνθήκες εργασίας ήταν ακραίες. Το μακιγιάζ του ηθοποιού απαιτούσε μια οκτάωρη δουλειά. Είχε προγραμματιστεί για τις 2 τα ξημερώματα για να τελειώσει στις 10 το πρωί, όπου και ξεκινούσαν τα γυρίσματα. Αν τα γυρίσματα χρειαζόταν να διακοπούν λόγω κακοκαιρίας, κοιμόταν μακιγιαρισμένος. Τα προϊόντα ήταν ανθεκτικά, έβγαιναν μόνο σε ένα καλό ντους με πολύ ζεστό νερό. Το δέρμα του ήταν καλυμμένο με φουσκάλες που του προκαλούσαν έντονο πόνο με το παραμικρό άγγιγμα.

Για τις σκηνές στο δρόμο για τον Γολγοθά κουβαλούσε έναν σταυρό βάρους 70 κιλών, με το βάρος να εξαρθρώνει τον ώμο του. Η σταύρωση ήταν χειρότερη. Για 15 ημέρες, έμεινε σε αναστολή για ώρες πάνω από έναν σταυρό. Στα μέσα του χειμώνα, μόλις και μετά βίας καλυμμένος με εσώρουχο, υπέστη κρίσεις υποθερμίας. Έτρεμε τόσο έντονα που του έφεραν τρεις θερμάστρες. Δούλεψαν καλά, αλλά αν φυσούσε ο αέρας, θα μπορούσαν να του κάψουν τα πόδια.

Το κρύο πάγωσε τα χείλη του και οι συνοδοί του έδωσαν ζεστά ρούχα για να μπορεί να ψελλίσει  μερικές λέξεις. Ούτε τα υφάσματα ούτε οι θερμάστρες ήταν αρκετά και κατέληξε σε κρίση πνευμονίας. Μια από τις μέρες, με δυνατό αέρα, ένα από τα στηρίγματα του σταυρού υποχώρησε και με αποτέλεσμα να καταλήξει με μώλωπες από τα χτυπήματα. Μια άλλη μέρα ξεκίνησε καταιγίδα και έπαθε ηλεκτροπληξία που έκαψε μέρος των μαλλιών του.

Όμως τα «πάθη» του δεν τελείωσαν εδώ. Σύμφωνα με την ιστορία του Ευαγγελίου, ο Ιησούς μαστιγώθηκε από τους στρατιώτες. Στην αναπαράσταση της κατάστασης, τοποθετήθηκε μια μεταλλική πλάκα στην πλάτη του για να προστατεύσει τον πρωταγωνιστή, αλλά ένας από τους ηθοποιούς δεν υπολόγισε σωστά και το χτύπημα έσκισε το δέρμα του. «Έπαιζα τον Ιησού, αλλά ένιωθα έξαλλος σαν διάβολος», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει.

Καθώς κατέρρευσε δύο φορές από τον πόνο, η πλάκα που χρησιμοποιήθηκε ως προστατευτικό αποκαλύφθηκε και το φιλμ έπρεπε να ξαναγυριστεί. Το περιστατικό ξεχάστηκε, αλλά ένας άλλος ηθοποιός κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων -λίγες μέρες αργότερα- τον χτύπησε στην τραυματισμένη πλάτη. Και πάλι ο πόνος ήταν τόσο έντονος που το σώμα του στράβωσε και η ανεξέλεγκτη κίνηση τον έκανε να κόψει τα χέρια του στους μεταλλικούς κρίκους στους οποίους ήταν κολλημένος. Παρατήρησαν ότι μια φυσαλίδα 30 εκατοστών είχε ανοίξει στην πλάτη του καθώς πλησίασαν για να τον βοηθήσουν.

Παρόλα αυτά, ο Κάβιζελ περιέγραψε τα γυρίσματα ως μια «πνευματική εμπειρία» και είπε ότι ένιωσε τη «μεγάλη παρουσία» του Ιησού κατά καιρούς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ο ηθοποιός είχε δοθεί τόσο πολύ στον ρόλο του που οι κομπάρσοι που είχαν προσληφθεί ένιωθαν να τους διαπερνάει ένα ρίγος.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν πέντε μήνες. Με προϋπολογισμό 30 εκατομμυρίων δολαρίων, συγκέντρωσε 611 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Όταν οι πιστοί Χριστιανοί συνέρρευσαν στους κινηματογράφους, επικρίθηκε αυστηρά για τον αντισημιτισμό του. Είχε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ αλλά δεν κέρδισε καμία.

Στιγματισμένος από κάποιους και ευλογημένος από άλλους για τον ρόλο του ως Ιησούς, ο Κάβιζελ δεν εθεάθη ποτέ ξανά. Πέρασε απαρατήρητος στο ψυχολογικό θρίλερ Blank Minds και το Déjà Vu. Ο Bryan Singer τον απέρριψε για το Superman Returns επειδή πίστευε ότι οι άνθρωποι θα κατέληγαν να τον ταυτίσουν με τον… Χριστό.

To 2018, επέστρεψε στις θρησκευτικές παραγωγές και πρωταγωνίστησε στον Παύλο, τον Απόστολο του Χριστού. Τον παρακολουθήσαμε επίσης στο The Sound of Freedom που είχε ως θέμα την εμπορία ανθρώπων. Η φιγούρα του δεν γεννά πλέον πάθος, πόσο μάλλον… καλά συμβόλαια στο Χόλιγουντ.

Τζέφρι Χάντερ, King of Kings

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, υπήρχαν δύο μεγάλα αστέρια: ο Ρόμπερτ Βάγκνερ και ο Τζέφρι Χάντερ. Γνωστοί για τις εξέχουσες υποκριτικές τους ικανότητες, ήταν τα κορυφαία «χαρτιά» της πανίσχυρης 20th Century Fox.

Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Χάντερ ήταν στο Crying in the Swamp και μετά στο Her Majesty’s Mariner. «Για μένα, ο Τζεφ είναι η κορυφή της αμερικανικής νεολαίας. Μοιάζει σαν να βγήκε από μια πανεπιστημιούπολη. Είναι εξαιρετικά όμορφος, αλλά δεν είναι αυτό που με εντυπωσιάζει. Έχει ένα είδος… λοιπόν, ένα είδος μαγνητισμού που καλύπτει τα πάντα», είχε πει για εκείνον η Μέριλιν Μονρόε.

Ακολούθησαν διάφορες παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων των The Princess of the Nile, «The Law of the Brave» και «The western Seven Angry Men». Το 1960 έπαιξε έναν από τους καλύτερους ρόλους του στο «From Hell to Eternity». Ο επόμενος ρόλος ήταν αυτός του Ιησού στην παραγωγή King of Kings.

Αν και ήταν στην ίδια ηλικία την εποχή των γυρισμάτων που πιστεύεται ότι πέθανε ο Ιησούς – 33 – η νεανική εμφάνιση του ηθοποιού τον οδήγησε στο να τον αποκαλούν «ο έφηβος Ιησούς». Η ταινία προκάλεσε διαμάχη επειδή απεικόνιζε τον Βαραββά – τον ​​κρατούμενο που, σύμφωνα με τα ευαγγέλια, ελευθερώθηκε στη θέση του Ιησού – ως πολιτικό απελευθερωτή του λαού του σε αντίθεση με έναν πνευματικό Μεσσία, ενισχύοντας την αντίθεση μεταξύ δράσης και στοχασμού.

Η ταινία γυρίστηκε στην Ισπανία. Ο Χάντερ συνοδευόταν από την Ισπανίδα Carmen Sevilla ως Μαρία Μαγδαληνή και τον Orson Welles ως αφηγητή της αρχικής έκδοσης. Οι κριτικοί επαίνεσαν το επικό ύφος της ταινίας και είπαν ότι ο Χάντερ θα μείνει στη μνήμη ως ένας από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές του Ιησού Χριστού στην ιστορία του κινηματογράφου. Φαινόταν ότι αυτός ο ρόλος θα ήταν ο πιο επαναστατικός ρόλος του ηθοποιού, αλλά τελικά δεν έμελλε να γίνει έτσι.

Μετά το King of Kings, εμφανίστηκε μόνο σε μέτριες παραγωγές και δεύτερους ρόλους. Αρκετά γεγονότα άρχισαν να εκτυλίσσονται για να κάνουν τα πράγματα χειρότερα, τα οποία έκαναν κάποιους να πιστέψουν ότι τελικά αυτή η κατάρα είναι υπαρκτή.

Το 1969, στα γυρίσματα του «Viva América!», μια τυχαία έκρηξη στο πλατό του προκάλεσε εγκαύματα στα χέρια και πολλά σπασμένα γυαλιά προκάλεσαν τραυματισμούς στο πρόσωπό του. Εβδομάδες αργότερα, σε αγώνα τζούντο με έναν φίλο του, δέχτηκε ένα χτύπημα στο πηγούνι που δεν κατάφερε να αποφύγει, έπεσε στο έδαφος και χτύπησε το κεφάλι του σε μια πόρτα.

Κατά τη διάρκεια μίας πτήσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπέστη παράλυση στο δεξί του χέρι και έχασε την ομιλία του. Διαγνώστηκε με εγκεφαλικό και υποβλήθηκε σε θεραπεία. Πήρε εξιτήριο αλλά αμέσως μετά συνέχισε να παραπονιέται για ζαλάδες και πονοκεφάλους.

Ήταν μόνος στο σπίτι όταν ένιωσε μια από αυτές τις ζαλάδες. Βρισκόταν στις σκάλες, έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο έδαφος με τέτοια κακή τύχη που έσπασε το κρανίο του. Βρέθηκε λίγες ώρες αργότερα, αναίσθητος, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και πέθανε κατά τη διάρκεια της επέμβασης στις 27 Μαΐου 1969. Ήταν μόλις 42 ετών.

Οι τρεις οι ιστορίες υποστηρίζουν τον μύθο που θέλει κάθε ηθοποιό που υποδύεται τον Ιησού να είναι «καταραμένος». Μύθος ή πραγματικότητα, οι συμπτώσεις παραείναι πολλές…

Διαβάστε ακόμη:

• Πάσχα 2024: Θα προβληθεί φέτος ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ»;
• Τα καλύτερα τρέιλερ της εβδομάδας
• Baby Reindeer: Οι αληθινές ιστορίες stalking και κακοποίησης που έζησε ο Ρίτσαρντ Γκαντ έγιναν σειρά στο Netflix