Minimum προσπάθεια, maximum αποτέλεσμα

Όχι. 

Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το πιο σύντομο άρθρο στην ιστορία των άρθρων μου. Αλλά εντάξει, ας το αναπτύξω λίγο για να μπορέσω να γκρινιάξω με την ησυχία μου. 

Υποθέτω ότι οι άνθρωποι, ανέκαθεν, έχουν μια τάση να λουφάρουν. Μπορεί σε διαφορετικές στιγμές της ιστορίας να χρησιμοποιούνται διαφορετικοί όροι για να περιγράψουν αυτήν την κατάσταση αλλά νομίζω ότι η έννοια της λούφας το περιγράφει μια χαρά. Εντάξει, σε λογικό βαθμό, είναι φυσιολογικό να μη θέλουμε να είμαστε συνέχεια στην τσίτα, στα όρια, στην υπερπροσπάθεια για να κάνουμε κάτι. Είναι λογικό να θέλουμε να κάνουμε ή να καταφέρουμε κάτι για το οποίο δεν θα κοπιάσουμε πάρα πολύ. 

Αυτό που μάλλον έχει χαθεί στην προκειμένη περίπτωση είναι το μέτρο. Ο λογικός βαθμός που αναφέρω και παραπάνω. Γιατί πλέον όλα θέλουμε να τα κάνουμε με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια και ταυτόχρονα θεωρούμε δικαίωμά μας να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. 

Σίγουρα έτσι όπως το λέω είναι εντελώς γενικό. Βάλτε το σε παραδείγματα. Θέλω να καθαρίσω μισή ώρα το σπίτι αλλά θέλω να λάμπει ολόκληρο. Θέλω να διαβάσω μισή ώρα αλλά θέλω να γράψω άριστα στο διαγώνισμα. Θέλω να μην πω ούτε μια ιδέα στο meeting στη δουλειά αλλά θέλω να αναφερθεί η «συνεισφορά» μου. Θέλω να μην κάνω πρόβα αλλά θέλω ταυτόχρονα να χορέψω και στις καλύτερες θέσεις στην παράσταση. Η λίστα μπορεί να είναι μακρά, το νόημα όμως το πιάσατε. 

Τέτοια παραδείγματα μάς κυκλώνουν στον επαγγελματικό, κοινωνικό και οικογενειακό κύκλο. Το χειρότερο είναι ότι μεγαλώνουν πλέον ολόκληρες γενιές με αυτές τις ιδέες: Κάντε το ελάχιστο, σας τα έχουμε εμείς ΟΛΑ στο χέρι για να μπορέσετε να απολαύσετε το αποτέλεσμα ενώ δεν έχετε «κουραστεί» καθόλου. Σημειώνω ότι εδώ ότι δεν εννοώ την κούραση σα βίτσιο, αλλά σα διαδικασία, εννοώ τον μόχθο, την προσπάθεια. Ναι, η πρόθεση των γονιών είναι καλή, να βοηθήσουν και να προστατέψουν τα παιδιά τους. Απλά δεν ενηλικιώνονται τελικά ποτέ και μεταφέρουν τη νοοτροπία αυτή και στις υπόλοιπες σχέσεις τους. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που ζω σε επανάληψη κάθε χρόνο: Ερωτήσεις από τους φοιτητές. Αφήστε όσα λέω προφορικά, έτσι και αλλιώς η προσοχή που μου δίνουν είναι μηδαμινή, ακόμα και αυτοί που πραγματικά με συμπαθούν και τους αρέσουν τα μαθήματά μου. Μιλάω για όσα έχω στείλει γραπτά. Που θα μπορούσαν να κάνουν μια αναζήτηση στο mail να το βρουν. Όχι. Προτιμούν να με ξαναρωτήσουν. Δε θυμούνται κάτι; Μου ζητούν να το ξαναπώ. Δεν πάνε να το διαβάσουν και να το θυμηθούν. 

Δεν είναι όλοι έτσι, είναι προφανές. Αλλιώς δεν θα προχωρούσε τίποτα και δεν θα ολοκληρωνόταν τίποτα ποτέ. Αλλά είναι πολλοί. Είναι τόσοι πολλοί που μερικές φορές χάνουμε αυτούς που πραγματικά προσπαθούν ή θέλουν να προσπαθήσουν. Το αποτέλεσμα; 

Πολύ χαμηλότερη απόδοση από αυτήν που θα μπορούσαν να έχουν. Λιγότερη ή τσαπατσούλικη δουλειά που οδηγεί στην απόλυση. Εκνευρισμός. Κακές σχέσεις. 

Θέλετε να το χοντρύνω;  Μπορώ. Γιατί αυτό το στυλάκι έχει περάσει και στις ερωτικές μας σχέσεις. Δίνουμε ελάχιστα και περιμένουμε, σχεδόν απαιτούμε ο άλλος να μάς δώσει τα πάντα. Να τρέξει από πίσω μας. Να ανοιχθεί ενώ εμείς δεν έχουμε δώσει ούτε εκατοστό. 

Είμαστε κακομαθημένοι. Κάποιοι το θεωρούν πρόοδο της κοινωνίας μας να γινόμαστε «κακομαθημένοι» γιατί σημαίνει ότι έχουμε προχωρήσει τόσο πολύ, ότι έχουμε απλοποιήσει τις διαδικασίες για να κάνουμε πιο εύκολη τη ζωή μας. Αυτό, όμως, έχει να κάνει με το πρακτικό κομμάτι. Το να μη σπαταλάμε τσάμπα χρόνο για κάτι που θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο σύντομα, για παράδειγμα. Το πρόβλημα είναι όταν αυτό, από πρακτικό θέμα, αρχίζει και γίνεται στάση ζωής και λειτουργεί εις βάρος άλλων.

Σε κάθε περίπτωση, η προσγείωση (θα) είναι απότομη. Προσδεθείτε. 

Διαβάστε ακόμα:

• Νιώθεις όπως νομίζεις;
• Σκοτεινές ημέρες
• Όσα δε θα κάνουμε ποτέ (και δεν πειράζει)