Νιώθεις όπως νομίζεις;

Μεγάλη κουβέντα ανοίγω, ε;

Πριν από κάποιες μέρες (δε θυμάμαι αν το έχω ξαναγράψει, σίγουρα όμως το έχω πει σε όλους!), ήμουν σε μια εκδήλωση/ομιλία και λέγανε για την περίοδο και πώς σε κάποιες χώρες υπάρχει «άδεια περιόδου». Σχολίασα, λοιπόν, ότι είναι εντελώς υποκριτικό να υπάρχει «άδεια περιόδου» και να λες ότι το κάνεις για «συμπερίληψη» των γυναικών όταν το μόνο που κάνεις είναι να «δημιουργείς» μια ανάγκη που ίσως να μην την έχουν και να τις στοχοποιείς ότι κάποιες μέρες του μήνα είναι «ανίκανες» να λειτουργήσουν. Φυσικά και να υπάρχει επιπλέον αναρρωτική άδεια, που να καταναλώνεται όταν χρειάζεται και κρίνεται αναγκαίο. Ωστόσο, υπογραμμίζοντάς το έτσι, μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα από την ισότητα φέρνεις. 

Είναι δίπλα μου ένα παλικάρι νεαρό, φοιτητής, και προσπαθεί να με πείσει ότι ΠΟΝΑΩ στην περίοδο, ότι ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ την άδεια αυτή, ότι ΠΡΕΠΕΙ να την έχουμε. Τον κοίταξα ομολογώ χωρίς να μπορώ να βρω τι θα του πω που δε θα ήταν προσβλητικό (είμαι και καθηγήτρια τρομάρα μου), με την ειρωνεία του αιώνα ότι είχα περίοδο εκείνη την ώρα (TMI, το ξέρω, αλλά who cares, φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού είναι, ξεπεράστε το). 

Δεν φταίει αυτός. Το πιθανότερο, είμαι σίγουρη δηλαδή, είναι ότι δεν πήγε να με πατρονάρει αλλά το έκανε από ενδιαφέρον, ίσως και σε μια προσπάθεια να δείξει ότι δεν είναι στο άλλο άκρο του «αντρισμού». Έλα όμως που τα δύο άκρα κυκλώνουν, συναντώνται και ενώνονται…

Η προσπάθεια να επιβάλει μια άποψη για την οποία δεν έχει κανένα βίωμα σε κάποιον που (ειρωνικά) το βιώνει εκείνη τη στιγμή είναι μια μικρή ένδειξη του πόσες τελικά απόψεις τις οποίες υποστηρίζουμε δεν κατέχουμε καθόλου. 

Και έχουμε δύο προβληματικά σημεία: Από τη μία προσπαθεί να επιβληθεί σε μένα μια άποψη, μια κατάσταση, που εγώ αισθάνομαι ότι δεν είναι σωστή, δεν μου ταιριάζει. Από την άλλη έχουμε αυτόν που προσπαθεί να μου τη φορέσει καπέλο, που σίγουρα κάποιος/α άλλος/η τού τη φόρεσε, ίσως και με την απειλή ότι «αν δεν ασπαστείς αυτήν την άποψη είσαι μισογύνης, θες να σε θεωρούμε μισογύνη;». 

Εγώ είμαι 100% σίγουρη ότι δεν συμφωνώ, όπως και σε άλλα πράγματα, οπότε είμαι σταθερή στην άποψή μου και μπορώ να την επεξηγήσω. Το κλειδί σε μένα ποιο είναι; Ότι δεν με νοιάζει να έχει και κάποιος άλλος την ίδια άποψη, δεν την επιβάλω. Μπορούμε να συζητήσουμε. Αν συμφωνήσεις, θα χαρώ. Αν δεν συμφωνήσεις, δεν με πολυαπασχολεί, πάμε παρακάτω, δεν είμαι αρχηγός παραθρησκευτικής οργάνωσης για να είσαι ακόλουθός μου. Ούτε σε «απειλώ» να συμφωνήσεις γιατί αλλιώς θα σε χαρακτηρίσω κάπως. 

Και εδώ, στο τελευταίο, είναι η παγίδα. Υπό την απειλή διαφόρων, αναγκαζόμαστε να υιοθετήσουμε απόψεις που δεν μας εκφράζουν.

Δεν τις γνωρίζουμε, δεν τις έχουμε κάνει «δικές μας» αλλά παρόλα αυτά, από φόβο να μην εξοστρακιστούμε ή χαρακτηριστούμε, τις κάνουμε σημαίες και τις υποστηρίζουμε ακόμα και σε περιστάσεις που δεν θα έπρεπε. 

Η υιοθέτηση απόψεων ή και συναισθημάτων, σε πολλαπλές πτυχές της ζωή μας, θα πρέπει να συνοδεύεται από σιγουριά. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κριτική, τη συζήτηση, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό όταν μείνουμε μόνοι μας και αναλογιστούμε τι έχουμε πει και τι έχουμε υποστηρίξει. 

Το τι λένε οι άλλοι, τι πιστεύουν οι άλλοι, είναι δεσμευτικό γι’ αυτούς και μόνο αυτούς, για κανέναν άλλον. Όσο και αν προσπαθήσουν να σε πείσουν για το αντίθετο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

• Οι επόμενοι
• Σκοτεινές ημέρες
• Όσα δε θα κάνουμε ποτέ (και δεν πειράζει)