«Τραγουδάμε δίχως Φόβο»: H ελληνική εκδοχή του τραγουδιού «Canción sin Miedo» που «μιλάει» για τις γυναικοκτονίες

Το “Canción sin Miedo” της Vivir Quintana αποτελεί ένα τραγούδι-ύμνο κατά των γυναικοκτονιών στο Μεξικό και ευρύτερα στη λατινική Αμερική. Η συνθέτρια του, Vivir Quintana, σε μια συμβολική κίνηση, τραγούδησε και βιντεοσκόπησε το τραγούδι μαζί με μητέρες από την Οαχάκα του Μεξικού, των οποίων οι κόρες έπεσαν θύματα γυναικοκτονιών.

Θηλυκότητες της Ανοιχτής Ορχήστρας, εμπνευσμένες από τη δύναμη του τραγουδιού της Vivir Quintana, δημιούργησαν την ελληνική απόδοση του τραγουδιού σε μια προσπάθεια να σταθούν η μία δίπλα στην άλλη και ταυτόχρονα απέναντι στην πατριαρχία και τη βία που αναπαράγει. Το τραγούδι εντάχθηκε στο γενικότερο κάλεσμα της Ανοιχτής Ορχήστρας σε μουσική δράση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, όπου μαζί με την Ανοιχτή Φεμινιστική Συνέλευση, το Μωβ, τις Οιστρογόνες, τη Συνέλευση 8 Μάρτη, τις Μελίρειες, το Δίκτυο Γυναικών Συγγραφέων κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «η φωνή της» και πλήθος κόσμου που θέλησε να σταθεί μαζί τους, ένωσαν τις φωνές τους σε μια μουσική δράση που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας. Ταυτόχρονα, έγινε ανοιχτό κάλεσμα προς θηλυκότητες σε όλη την Ελλάδα να αποστείλουν τη δική τους εκτέλεση του «Τραγουδάμε δίχως Φόβο».

Το βίντεο αυτό αποτελεί μια καταγραφή αυτής της πρωτοβουλίας, η οποία φιλοδοξεί να μοιραστεί τη δύναμη του τραγουδιού με όσες περισσότερες μπορεί.

Βίντεο: Ιωάννης Μυλωνάς, Μαριέλλα Παναγιώτου, Θοδωρής Προδρομίδης, Filippos Krik, Στρατής Αναστασίου
Editing: Ines Perot
Ηχογράφηση πεδίου: Αγάπη Ζάρδα
Ηχολήψια στούντιο: Μάνος Γεωργακόπουλος, Πέτρος Κασιμάτης
Μίξη & Mastering: Μάνος Γεωργακόπουλος

Η ανοιχτή Ορχήστρα ευχαριστεί τη Διαπολιτισμική Χορωδία Μυτιλήνης “Cantaλαλούν”, το Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων Σίφνου (ΘΕΕΣ), τη Μάρθα Καψουλάκη, το Μουσικό Λύκειο Αθηνών, το Γυμνάσιο-Λύκειο Απερίου και όσες ακόμη απάντησαν στο κάλεσμά μας.
Τέλος, ευχαριστεί το θέατρο Ανάδυση που φιλοξένησε την ηχογράφηση του τραγουδιού.

«Για όλες τις θηλυκότητες και όλους τους ανθρώπους που αγκάλιασαν, στήριξαν και ενδυνάμωσαν το εγχείρημα.
Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!».

Οι στίχοι του τραγουδιού

Τραγουδάμε Δίχως Φόβο (Canción Sin Miedo)

Να τρέμει το κράτος, να κλείνουν οι δρόμοι
Να τρέμει όποιος χέρι τολμά και σηκώνει
Μας παίρνουν με βία, την ξεγνοιασιά
Μας φύτεψαν φόβο, μα φυτρώσαν φτερά

Και κάθε λεπτό σχεδόν κάθε μέρα
Θρηνούμε μια κόρη αδερφή και μητέρα
Μέσα σε μια νύχτα μας εξαφανίζουν
Συνένοχος είναι όποιος σιωπά, σα μας αφανίζουν

Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μονη
Στη θέα μιας μορφής το αίμα μου να παγώνει
Για ολα τα χέρια που σφίγγουν κλειδιά
Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!

Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία

Κι αν δε το κατάλαβες τούτοι οι στίχοι
Φωνάζουν πως βρίσκομαι εδώ από τύχη
Με οργή τραγουδάω, ακούστε με όλοι
Στο σπίτι αν δεν έρθω, κάψτε την πόλη

Με λένε Ανίσα, Καρολάιν και Ελένη
Με σκότωσε το σύστημα που τους ξεπλένει
Είμαι η Τζεβριέ, η Ζάκι, η Μαρία
Νεκταρία, Ανθή, Ζωή, Αδαμαντία
Στο όνομα μου γράψτε νέα, ιστορία

Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μονη
Στη θέα μιας μορφης το αίμα μου να παγώνει
Για όλα τα χέρια που σφίγγουν κλειδια
Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!

Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία

“Canción sin Miedo”: Η ιστορία πίσω από έναν φεμινιστικό ύμνο

Το φεμινιστικό κίνημα και ο αγώνας για δικαιοσύνη στο Μεξικό αντηχεί και συνοψίζεται σε έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς ύμνους του: Πρόκειται για το “Canción Sin Miedo” της Vivir Quintana.

Πολλοί είναι εκείνοι που άκουσαν το τραγούδι για πρώτη φορά, μετά το σόου του Dior στο Μεξικό. Κλείνοντας, η Maria Grazia Chiuri συνεργάστηκε με την Elina Chauvet σε μια παράσταση που καταγγέλλει τη βία κατά των γυναικών στο Μεξικό. Το “Canción Sin Miedo” της Vivir Quintana είναι ένα τραγούδι σε παραδοσιακούς μεξικάνικους ήχους που απεικονίζει την πραγματικότητα με ειλικρινή και σκληρό τρόπο. Η Quintana απαιτεί δικαιοσύνη για τα κορίτσια και τις γυναίκες που τους έκλεψαν το φως από τα μάτια.

Το τραγούδι προέκυψε ως αποτέλεσμα της συνάντησης μεταξύ της Mon Laferte και της Vivir Quintana, η οποία εμφανίστηκε ως καλεσμένη σε μια συναυλία στο τέλος της περιοδείας της Laferte. Μετά από αυτό, η Χιλιανή τραγουδίστρια πλησίασε την Quintana για να της προτείνει να κάνει ένα τραγούδι με αφορμή τη φεμινιστική πορεία.

Το τραγούδι έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Tiempo de Mujeres στις 7 Μαρτίου 2020. Μαζί με τις Vivir και Mon στο κομμάτι συμμετέχει και η χορωδία El Palomar, που αποτελείται από περισσότερες από 70 γυναίκες τραγουδίστριες και μουσικούς. Για το τραγούδι η Vivir σχολιάζει: «Είναι αντικείμενο μελέτης για το πώς πραγματικά μας ενώνει ο πόνος τόσο πολύ, μας συνδέει πολύ τις γυναίκες, όχι μόνο στο Μεξικό, αλλά στη Λατινική Αμερική και στον κόσμο. Είναι σαν ένα οξύμωρο γλυκιάς χαράς αλλά και πικρής γλυκύτητας».

Μια ηχηρή «προσταγή» για δικαιοσύνη

Το τραγούδι διαμαρτύρεται για την αδράνεια της κυβέρνησης ενάντια στις γυναικοκτονίες σε μια χώρα όπου περισσότερες από 3.000 γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο, αν και μόνο το 24% αυτών των περιπτώσεων υπολογίζονται ως γυναικοκτονίες. Οι στίχοι του είναι σπαρακτικοί, αναφέροντας μάλιστα μεταξύ άλλων:

Κάθε λεπτό, κάθε εβδομάδα
Μας κλέβουν τους φίλους μας, σκοτώνουν τις αδερφές μας
Καταστρέφουν τα σώματά τους, εξαφανίζονται
Μην ξεχνάτε τα ονόματά τους, σας παρακαλώ, κύριε Πρόεδρε.

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vivir Quintana (@vivirquintana)

Το 2021, κυκλοφόρησε μια εκδοχή mariachi που παίχτηκε με συμμετοχή μαθητών από τη Σχολή Ollin Yolitzi Mariachi και μια εκδοχή με κομμάτια που εκτελέστηκαν σε κάποια από τις γλώσσες Μάγια.

Διαβάστε ακόμη:

• Πατέρας Κυριακής: «Ζω τον χειρότερο εφιάλτη και δεν μπορώ να ξυπνήσω. Μιλήστε, σωθείτε»
• Μουσικό Σχολείο Ιλίου: Διαμαρτυρία των μαθητών έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων για τη γυναικοκτονία της Κυριακής
• Γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους: Τελικά πόσο μόνες είμαστε;