Πρέπει να σταματήσουμε να προδίδουμε ή να μάθουμε να συγχωρούμε;

Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς (και εδώ εντάσσω και τον εαυτό μου) δεν σταματάμε να τονίζουμε και να εστιάζουμε στα προβλήματα και τα αρνητικά της σύγχρονης κοινωνίας στην οποία ζούμε. Φαίνεται πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι δομημένος με τέτοιο τρόπο και πάντα το πρώτο που αναζητά είναι να βρει ένα ελάττωμα, ένα μειονέκτημα του ατόμου που έχει απέναντί του, όποιο και αν είναι αυτό. Πρώτα, θα εστιάσει σε κάτι αρνητικό και μετά θα προσπαθήσει (αν προσπαθήσει) να ψάξει για οποιοδήποτε καλό στοιχείο.

Υπάρχουν όμως κάποιες καταστάσεις που όσο και να θέλεις, δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν τις βλέπεις ή ότι δεν υπάρχουν. Ίσως, κάποια άτομα εκεί έξω να τις αγνοούν, να κάνουν ότι δεν τις βλέπουν, γιατί πιστεύουν ότι έτσι, με έναν μαγικό τρόπο, θα πάψουν να υφίστανται ή απλά θα χαθούν, θα ξεχαστούν. Στην πραγματικότητα, όμως, οι καταστάσεις αυτές δεν λύνονται, αλλά διογκώνονται. Έτσι συμβαίνει και με την προδοσία. Προδοσία μεταξύ φίλων, μεταξύ συγγενών, μεταξύ συντρόφων… κάθε είδους προδοσία.

Ο άνθρωπος, είτε πρόκειται για παιδί, είτε για έφηβο, είτε για ενήλικα, είναι από την φύση του κοινωνικό ον. Στην αρχή, όπως είναι λογικό, έρχεται σε επαφή με την οικογένειά του. Έπειτα, ο κύκλος αυτός διευρύνεται και περικλείει φιλίες και συνήθως (όχι απαραίτητα) ολοκληρώνεται με τον εκάστοτε σύντροφο. Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις την μοναξιά την στιγμή που γύρω σου υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι μα υπάρχουν φορές που εύχεσαι να είχες διαλέξει εκείνη αντί γι’ αυτούς.

Συνήθως , όταν ξεκινά να δημιουργείται μια αληθινή ανθρώπινη σχέση, συνοδεύεται από εμπιστοσύνη, κατανόηση, ειλικρίνεια, συμπαράσταση, ενσυναίσθηση, τρέλες, χαρές, λύπες… Βέβαια, όλα αυτά χρειάζονται χρόνο… Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον μέσα σε μια μέρα, έτσι δεν είναι; Δεν μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του από το πρώτο λεπτό, αλλά όταν έρθει η στιγμή να το κάνεις, το κάνεις με όλη σου την καρδιά. Πιστεύεις ότι το ίδιο ισχύει και από την πλευρά του. Ή μάλλον εύχεσαι να μην συμβαίνει το αντίθετο. Τις πιο πολλές φορές δεν σου περνάει καν από το μυαλό ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό. Σε εμπιστεύονται; Πιστεύεις ότι και εσύ μπορείς να τους εμπιστευτείς. Εσύ, ο ίδιος, είσαι ειλικρινής απέναντί τους; Περιμένεις κάτι αντίστοιχο κι από εκείνους. Εδώ ίσως θα αναρωτιέστε: «Ναι, αλλά πού είναι η ανιδιοτέλεια; »… Δεν νομίζω, όμως, ότι έχει να κάνει μ’ αυτό. Όταν κρατάς ένα μυστικό, πιστεύεις ότι το ίδιο θα κάνει και ο άλλος, ο τόσα χρόνια φίλους σου. Δεν θα απατήσεις, γιατί είσαι ερωτευμένος και έχεις μόνιμα στο μυαλό σου εκείνον/η, πιστεύεις ότι κανείς δεν μπορεί να τον/την αντικαταστήσει…; Έτσι, λοιπόν, πιστεύεις ότι το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπό σου. Όλο αυτό νομίζω πως είναι απόλυτα λογικό.

Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που αυτό δεν συμβαίνει. Απογοητεύεσαι… Ο παιδικός σου φίλος καταλήγει τελικά να σε προδώσει, να ξεχάσει όλες εκείνες τις υποσχέσεις που σου είχε δώσει περί παντοτινής φιλίας. Ο σύντροφός σου σου έλεγε: «Σ’ αγαπάω, θα είμαστε για πάντα μαζί» και τελικά το μαζί μετατρέπεται σε χωριστά… Είναι μονάχα μια λέξη, αλλά αυτή η μία λέξη αλλάζει τα πάντα. Ένα μεγάλο «γιατί» κατακλύζει το σώμα σου. Αισθάνεσαι ένα «κενό». Δεν ξέρεις τι να πεις ούτε πως να αντιδράσεις. Εξάλλου, τα λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις μάλλον είναι περιττά, όπως λένε κάποιοι. Εύχεσαι να μπορούσες να εξαφανιστείς…

Ο καλύτερός σου φίλος ή μέλος της οικογένειάς σου, ακόμη και κάποιος συγγενής σου να σε προδώσει, ο/η σύντροφός σου, ο άνθρωπος που ήταν όλη σου η ζωή να επιλέξει τελικά κάποιον/α άλλη/ο… ποιος θα το φανταζόταν αυτό… Δεν χρειάζεται να κατηγορείς τον εαυτό σου ότι εσύ έκανες λάθος επιλογές. Εσύ το μόνο που έκανες ήταν να τους πιστέψεις. Όλοι αυτό κάνουμε εξάλλου. Δεν χρειάζεται να εκδικηθείς κανέναν, ούτε να «ανταποδώσεις με το ίδιο νόμισμα». Δεν νομίζω ότι αυτό θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.

Το παράπονό μου ήταν πάντα ότι ο κόσμος σήμερα δεν έχει μάθει να συγχωρεί. Βέβαια, ακόμη κι αν συγχωρέσεις κάποιον, δεν νομίζω ότι θα είναι όλα όπως πριν… Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να ξαναγίνουν όπως ήταν, αλλά ακόμη κι αυτή η κίνηση αποτελεί ένα βήμα. Ένα βήμα για να μάθουμε ότι είναι καιρός να σταματήσουμε να προδίδουμε τους ανθρώπους μας, αλλά και να μάθουμε να τους συγχωρούμε.

Υ.Γ. : Μήνυμα αισιοδοξίας: Κάποια στιγμή με ρώτησαν: «Τι θα ήταν αυτό που δεν θα μπορούσες να ανεχτείς από έναν κοντινό σου άνθρωπο;»… Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την προδοσία. Είναι κάτι πολύ άσχημο, αλλά δεν είναι ασυγχώρητο. Και όχι, δεν ζητάω ο κόσμος αυτός να γίνει ρομαντικός, δεν ζω σε μια ουτοπία και αναγνωρίζω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, απλά ελπίζω και εύχομαι να γίνει ανθρώπινος. Μόνο εμείς μπορούμε να τον κάνουμε «ανθρώπινο».

Διαβάστε ακόμη:

• Φιλία: Πόσο «της μόδας» είναι σήμερα τελικά;
• Πώς φερόμαστε σε μια συναυλία
• Anxiety free και ο μαραθώνιος των 20