Αλμυρό σονέτο

Ήταν μικρό το νησί, μια αγκαλιά να το ‘κλεινε και θαρρείς πως χάθηκε. Περπατούσαμε παρέες μεγάλες προς τη χρυσή αμμουδιά, συνοδεία οργάνων… «Όσες κι αν χτίσουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας ειν’ αληταριό που όλο θα δραπετεύει…».

Οι φωνές ανέγνωρων μέχρι προ πέντε λεπτών ανθρώπων γέννησαν μια μελωδία, μια γαλήνη, ένα φως. Κι αν αυτή η σύνθεση μακριά από νότες και πεντάγραμμα δεν είναι τέχνη, τέχνη δεν ονομάζω τίποτα.

Ξαπλώσαμε στη βρεγμένη άμμο ψελλίζοντας στίχους, χαζεύοντας τον γαλαξία που άστραφτε στον σκοτεινό ουρανό πάνω μας κι αντανακλούσε στο αλμυρό νερό. Απέναντί μας ένα ξερονήσι τόσο ευλαβικά σχηματισμένο, σαν καλουπωμένο απ’ τον Θεό… έλεγα δε μπορεί… το χέρι μου απλώνω και το χάιδεψα. Έμοιαζε τόσο επικίνδυνα κοντά… προκαλούσε όλες μου τις αισθήσεις. Σκέφτηκα θα τρέξω κι ύστερα σκέφτηκα… Κι αν κάπου στα βαθιά πνιγώ; Αν φοβηθώ; Αν δεν αντέξω;

Και τότε οι ξένοι που έγιναν σε μια βραδιά γνωστοί με διάβασαν σαν ανοιχτό βιβλίο, πιαστήκαμε όλοι χέρι-χέρι, χωρίς να βγάλουμε μιλιά και τρέξαμε με λύσσα πάνω στις αναστολές, στο άγνωστο. Διαλύθηκε μεμιάς η αμφιβολία.

Στο νησί δε φτάσαμε ποτέ, κάπου στη μέση της φεγγαρόλουστης θάλασσας, ώρα 5:34 π.μ., η διαδρομή μας κόπηκε απ’ τα αχαλίνωτα γέλια μας… Δε με πείραξε, δε σκέφτηκα καν τον προορισμό. Το σύντομο ταξίδι μου, η απόπειρά μου ν’ ανασάνω ήταν αρκετά για να γεμίσουν την καρδιά μου.

«Όλα του κόσμου τα πουλιά, όπου κι αν φτερουγίσαν, όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά, όπου κι αν κελαηδήσαν… Εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει, παγώνουν τα πουλιά της γης κι ουτ’ ένα δε ζυγώνει…».

5:57 π.μ. Ο ήλιος ανέτειλε και το ξερονήσι ακόμη άδειο.

Αν ποτέ σου σε βγάλει ο δρόμος σε εκείνο το νησί, αν σου τύχει και σε ξεβράσει το κύμα σου στην παραλία με την χρυσή άμμο και τον μπλε γαλαξία μη ξεχαστείς… Σάλπαρε με βιάση για το ερημονήσι απέναντι κι ας μη πλησιάσεις καν. Εγώ θυμήσου πως εκεί, δεν έφτασα ποτέ… «Οοο σαν αερικό θα ζήσω, οοο σαν αερικό…».

Διαβάστε ακόμη:

• Εχει θέση η τεχνητή νοημοσύνη στα σχολεία;
• Κλιματική αλλαγή και ανθρώπινος παράγοντας
• Κλειστές πόρτες και ανοιχτά παράθυρα