Όλα θα 'ναι σαν πρώτα, όλα θα 'ναι αλλιώς

Με έχουν πιάσει οι υπαρξιακές μου ανησυχίες τις τελευταίες ημέρες. Δεν ξέρω, ίσως φταίει που μεγαλώνουμε και μεγαλώνουν και οι δικοί μας άνθρωποι γύρω μας. Χάνονται πολλοί και γρήγορα, σύντομα, που δεν θα έπρεπε. Μερικές φορές σε πιάνει το παράπονο, κακώς, γιατί ζουν άλλοι και φεύγουν μόνο οι δικοί σου αλλά δεν πρέπει να μπαίνεις σε αυτό το τρυπάκι γιατί μόνο αρρωστημένο μπορεί να χαρακτηριστεί. Αλλά είναι στην ανθρώπινη φύση να είμαστε εγωκεντρικοί, να είμαστε εγωιστές.

Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα αλλά πιάνουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που έχουν βρεθεί και πάλι μπροστά μας, τις έχουμε αντιμετωπίσει. Έρχονται με τα ίδια και ταυτόχρονα άλλα χαρακτηριστικά. Εμείς είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι και ταυτόχρονα δεν
είμαστε. Αλλά έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε τη μέρα της μαρμότας. Εκεί που σηκώνεσαι, έρχεται το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και σε ξαναρίχνει. Και πάμε πάλι από την αρχή.

Όπως λένε και τα Ξύλινα Σπαθιά, σε ένα τραγούδι που πλέον είναι 30 χρονών, «θα περάσουν τα χρόνια, θα γυρίσει ο τροχός, όλα θα’ναι σαν πρώτα, όλα θα’ναι αλλιώς». Και πόσο αλήθεια λένε. Σαν να δοκιμαζόμαστε, επίτηδες αντιμετωπίζουμε τις ίδιες καταστάσεις, τις ίδιες δυσκολίες και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με την ίδια υπομονή και επιτυχία αλλά εμείς πλέον είμαστε άνθρωποι με λιγότερη υπομονή και λιγότερες πιθανότητες να πετύχουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε γιατί ίσως αρνούμαστε να
προσαρμοστούμε.

Τι μαθαίνουμε από όλη αυτήν τη διαδικασία; Τι μας μένει από αυτόν τον ατελείωτο κύκλο, τη ρόδα που γυρίζει για να προχωρήσουμε μπροστά, αλλά οι ίδιες ακτίνες της επιστρέφουν ξανά και ξανά;

Μάλλον τίποτα είναι η απάντηση γιατί επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς λάθη. Δεν είναι αστείο και τραγικό ταυτόχρονα ότι αρνούμαστε να μάθουμε από κάτι που έχουμε πάθει δεκάδες φορές; Επαναλαμβάνουμε μια ιστορία γιατί ελπίζουμε ότι τη νιοστή φορά θα έχουμε κάποιο διαφορετικό αποτέλεσμα. Μα πώς θα το έχουμε το διαφορετικό αποτέλεσμα αν εμείς οι ίδιοι δεν αντιδράσουμε διαφορετικά; Πώς θα πετύχουμε αν δεν προσπαθήσουμε; Πώς θα αγαπήσουμε και αγαπηθούμε αν δεν ρισκάρουμε και ανοιχτούμε; Πώς θα μάθουμε αν δεν πάθουμε; Πώς θα επιζήσουμε αν δεν σκληρύνουμε;

Πολλές οι ερωτήσεις, φιλοσοφικές, ρητορικές και όλα τα ανάλογα. Σημασία τελικά έχει ότι χάνουμε την αίσθηση του χρόνου με τους ρυθμούς της ζωή μας πλέον. Χάνουμε τους στόχους μας, χάνουμε την προσήλωσή μας σε αυτά που είναι όντως σημαντικά και απλά
σοκαριζόμαστε όταν γίνεται κάτι και μας ταρακουνά. Το συνειδητοποιούμε εκείνη τη στιγμή, παίρνουμε αποφάσεις να αλλάξουμε αυτήν την οπτική αλλά τελικά καμία αλλαγή γιατί η ζωή ξανά σε καβαλά και σε κάνει να ξεχνάς. Και πάλι από την αρχή. Όλα θα’ναι σαν πρώτα, όλα θα’ναι αλλιώς. Αλλιώς, γιατί είσαι μείον έναν άνθρωπο, μείον μία σχέση, μείον μία δουλειά αλλά εσύ εκεί, σαν πρώτα, στα ίδια, στην ίδια συμπεριφορά. Κλαυσίγελος.

Ακόμα και τώρα που τα γράφω και έχω αυτές τις σκέψεις, ξέρω ότι τη Δευτέρα που θα με πρήξουν στη δουλειά με χαζομάρες, πάλι στην ίδια λούπα θα πέσω. Το ξέρω αλλά όσο ζω ελπίζω που λένε.

Απλά κάποια στιγμή θα μας φύγει το τρένο. Και να μέχρι τώρα είχαμε τις αντοχές να τρέξουμε να το προλάβουμε, σύντομα θα μας φύγουν κι αυτές. Και τι θα μείνει; Ένα πικραμένο κενό που δε θα μπορεί να καλυφθεί, ένα κενό που θα μεγαλώνει μέχρι να μας
καταπιεί.

Διαβάστε ακόμη:

• Εκλογές 2023: Γιατί ψηφίζουμε αυτό που ψηφίζουμε;
• Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις
• Οι σιωπηλοί