Αγκαλιά

Πόσο όμορφο το ανθοδοχείο του κόσμου μας… πάνω στο περβάζι ακουμπισμένο και το χαζεύω με τις ώρες. Τόσο κοντά οι άνθρωποι ο ένας με τον άλλον, μα πλάτη πλάτη. Τόσο διαφορετικοί κι όμως ξεδιψούν από το ίδιο νερό, από τον ίδιο αέρα τρέφονται.
Μπορεί να μη μιλούν, μα επικοινωνούν, κι είναι οι αισθήσεις τους η ύψιστη μορφή διαλόγου μεταξύ τους.

Χρώματα κάθε λογής, συναισθήματα τα βαφτίζω και σκέψεις. Έρωτας, δάκρυ, γέλιο, θυμός. Όλα στο στρογγυλό, στενό μας ανθοδοχείο σφηνωμένα τόσο λεπτομερώς… Τα κλωνάρια μας μπλέκονται και με τον καιρό αγαπιούνται. Οι ψιχάλες στα πέταλα μας, μας χαϊδεύουν, θαρρώ πως είναι οι αναμνήσεις μας, που αλλιώτικο σχήμα παίρνουν πάνω στον καθένα από εμάς.

Στο περβάζι του κόσμου, στον κύκλο της ζωής, στο ανθοδοχείο της ανθρωπότητας στήνουμε χορό και γλεντάμε χέρι-χέρι για τη ψιχάλα του χθες, για την λιακάδα του τώρα και για το «ποιός ξέρει» του αύριο.

Διαβάστε ακόμη:

• Η εμπορευματοποίηση της κλασικής μουσικής 
• Έρωτας στα χρόνια του Instagram και του TikTok
• Το τέλος της ηρεμίας