Το τέλος της ηρεμίας

Την Παρασκευή το βράδυ είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης. Εξαιρετικό, ήσυχο, καθαρό, με πολύ ωραίο φαγητό και με πολύ ενδιαφέρουσα παρέα.

Την παρέα αποτελούσαν ο θείος μου, που είναι καθηγητής πανεπιστημίου στην Αμερική και μία 5μελής οικογένεια (που σύντομα θα γίνει 6μελής με το καλό), μια οικογένεια με τους γονείς να είναι γύρω στα 35-37 και τρία παιδιά κάτω των 9 ετών που μένουν στο Austin, στο Τέξας (δεν ξέρω πώς να το γράψω το Austin στα ελληνικά, μη βαράτε, μου φαίνεται περίεργο όταν το γράφω).

Η οικογένεια αυτή ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα, δεν είχε ταξιδέψει ποτέ ξανά στο εξωτερικό πριν από αυτό το ταξίδι και μας έλεγε για το πόσο ωραία πόλη είναι η Αθήνα παρόλο που έχει πάρα πολύ κόσμο (το Austin μάς είπαν ότι έχει περίπου 1 εκ. κόσμο), πόσο συγκινήθηκαν με την Ακρόπολη (έκλαιγαν μας είπαν χαρακτηριστικά) και πόσο τους αρέσει το φαγητό και το ότι οι Έλληνες μιλάνε όλοι αγγλικά και είναι φιλόξενοι κοκ. Και εκεί, την Παρασκευή το βράδυ, με ωραίο φαγητό, ωραία παρέα, ωραία μουσική, ήσυχο κλίμα σκεφτόμουν ότι ναι, είναι ωραία.

Και μετά βγήκα έξω. Και μετά διάβασα ειδήσεις. Και διάβασα για τους πυροβολισμούς που πλέον δεν περιορίζονται στην Αμερική (αν και διάβασα και έναν στο Τέξας μέσα στο ΣΚ, και σκέφτηκα πάλι αυτήν την οικογένεια) αλλά έχουν έρθει και σε κοντινές μας χώρες. Διάβασα για ομάδες που βγαίνουν από «πανεπιστήμια» και καίνε αυτοκίνητα για την πλάκα τους. Διάβασα για βιασμούς. Διάβασα για τσακωμούς. Διάβασα καυγάδες στα κοινωνικά δίκτυα για μαλακίες του στυλ «γιατί κάθεστε και βλέπετε τη στέψη του Καρόλου, είστε απαρχαιωμένοι» ή γιατί υποστηρίζει κάποιος κάποια άλλη παράταξη και του την πέφτουν από παντού.

Φωνές, φασαρία, διενέξεις, τσακωμοί. Βία, αίμα, συγκρούσεις, πόλεμοι. Πολυπλοκότητα. Αναταραχή. Ο θάνατός σου, η ζωή μου -κι ας χρησιμοποιώ ωραίες λέξεις να το «τυλίξω» και να μη φαίνεται.

Και αναρωτιέμαι: έχουν τελειώσει οι ημέρες που ήμασταν ήρεμοι; Έχουν τελειώσει οι ημέρες που ήμασταν ήσυχοι; Έχουν τελειώσει οι απλές εποχές που όλα λύνονταν πιο γρήγορα και πιο εύκολα;

Είναι όντως τόσο περίπλοκες οι εποχές που ζούμε ή απλά εμείς τις κάνουμε; Πόσα άσπρα ή μαύρα ζητήματα τα «ντύνουμε» με χίλιες ενδιάμεσες αποχρώσεις για να καταφέρουμε όλοι να έχουμε δίκιο; Και πόσο αυτό τελικά, αντί να μας κάνει ευτυχισμένους, μας κάνει να τσακωνόμαστε ακόμα πιο πολύ, να συγκρουόμαστε, καθώς δεν είναι δυνατόν να έχουμε όλοι δίκιο;

Δεν είναι περίεργο που τόσοι άνθρωποι έχουν αποτραβηχθεί. Δεν είναι περίεργο που για τόσους ανθρώπους δεν ξέρεις τίποτα απολύτως, κι ας τους βλέπεις καθημερινά.

Από επιλογή δεν «φανερώνονται», από επιλογή δε δείχνουν προτιμήσεις, καθώς δεν θέλουν να μπουν στη διαδικασία υπεράσπισης των επιλογών τους. Η κοινωνικοποίηση είναι επιλεκτική, ο κύκλος είναι στενός, η συμμετοχή είναι συγκεκριμένη. Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι άνθρωποι δίνουν την εντύπωση των «ρηχών» ανθρώπων. Επιλέγουν να φαίνονται έτσι για να έχουν την ηρεμία τους, να μην τους ενοχλούν με σοβαροφάνειες ή με επιλεκτικές και χρωματισμένες ανησυχίες.

Η γενική ηρεμία έχει φτάσει στο τέλος της, γι’ αυτό με νύχια και με δόντια θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την ατομική, την εσωτερική ηρεμία. Και αν αυτό προϋποθέτει μια βιτρίνα που θα αλλάζει κάθε τόσο, αλλά κανείς δεν θα ξέρει πώς φαίνεται χωρίς «φτιασίδια», τότε αυτό θα υιοθετήσουμε.

Δείτε ακόμα:

• Η εσωστρέφεια ως επιλογή ζωής
• Πρόσεχε τι εύχεσαι
• Ο εκκωφαντικός ήχος της σιωπής