Αυτοκαθορισμός

Διάβασα μια εξαιρετική ανάρτηση πριν από κάποιες μέρες σχετικά με την Ντόρα Μπακογιάννη. Ασχέτως πολιτικής πεποίθησης, δεν παίζει κάποιον ρόλο στο θέμα μας τώρα, είναι μία γυναίκα η οποία είναι πολλά χρόνια στην πολιτική και έχει κάνει πολλά πράγματα.

Σε κάποια λοιπόν τηλεοπτική εμφάνιση κάποιος αναφέρθηκε στον Μητσοτάκη, σαν αδερφό της και όχι σαν τον Πρωθυπουργό και αρχηγό του κόμματος στο οποίο ανήκουν και οι δύο, σε θέμα που αφορούσε τα πολιτικά. Και σχολίαζε η ανάρτηση, σωστά, πώς την (ετερο)καθόρισε βάσει «συγγένειας» και όχι βάσει πολιτικής της πορείας/αξίας/καριέρας. Με αυτόν τον τρόπο υποβίβασε τη δουλειά της, την καριέρα της, και δεν έχει σημασία αν συμφωνείς μαζί της.

Το ψιλοξέχασα αυτό, αλλά διάβασα σήμερα μια άλλη ανάρτηση, σε μία από αυτές τις στήλες με τις προσωπικές ιστορίες, που μιλούσε μία κοπέλα για το πώς δεν αισθάνεται όμορφη γιατί κανένας άντρας δεν την έχει θελήσει. Και έρχεται πάλι αυτός ο ετεροκαθορισμός στην κουβέντα μας. Όταν ξέρεις ότι το «γούστο» είναι κάτι υποκειμενικό, πώς το αφήνεις να σε επηρεάζει; Είναι δυνατόν να γουστάρουμε όλοι τους ίδιους ανθρώπους; Ακόμα και αυτά τα «πρότυπα» ομορφιάς, ΟΚ, τα θαυμάζουμε, τα βλέπουμε, αλλά πόσο συχνά τα επιλέγουμε για εμάς, να τα έχουμε δίπλα μας;

Στην τελική, βλέπουμε ποτέ, άραγε, τον εαυτό μας εμείς; Πώς θα τον περιγράφαμε; Πόσο μας επηρεάζει η εικόνα που έχουμε (ή που νομίζουμε ότι έχουμε) στους άλλους; Και τελικά, πόσο εμείς αλλάζουμε την εικόνα που δίνουμε ανάλογα με την περίπτωση αλλά και την αυτοεκτίμηση που έχουμε;

Φιλοσοφικά ερωτήματα κατά βάση, που άπτονται και πολύ της ψυχολογίας και κανένας από τους δύο τομείς δεν είναι το φόρτε μου, ίσα ίσα θα έλεγα. Αναρωτιέμαι όμως αν τελικά αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ έχουμε συνηθίσει να ετεροκαθοριζόμαστε με βάση το πώς αισθανόμαστε και των σχέσεων μας, ή με βάση τη δουλειά μας για παράδειγμα. Το κάνουμε μάλλον ασυναίσθητα, όχι πάντα με κακό αποτέλεσμα. Σκεφτείτε να είστε σε μια σχέση που το ταίρι σας σάς βλέπει ως δώρο θεού. Φυσικά και θα «πιστέψετε» ότι τέτοιο είστε!

Η ισορροπία είναι λεπτή. Είναι λεπτή ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή σε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε. Αλλά νομίζω ότι είναι θέμα να μην μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να περιγράψουμε τον εαυτό μας χωρίς να συμπεριλάβουμε την άποψη κάποιων άλλων, άμεσα ή έμμεσα.

Φοβόμαστε να παραδεχτούμε κάποια άσχημα χαρακτηριστικά μας; Δεν ξέρουμε πού είμαστε καλοί; Πού έχουμε ελλείψεις; Δεν έχουμε άποψη εμείς οι ίδιοι; Μπορεί να έχουμε πολλά «καπέλα», είναι ένα γεγονός, αλλά δεν μπορούμε να καταλήξουμε ποια είναι αυτά που θέλουμε να μας χαρακτηρίζουν;

Δείτε τον εαυτό σας. Δείτε τι κάνετε. Δείτε ποιοι είστε. Και αυτό υιοθετήστε. Μην περιμένετε τους άλλους να σας πουν τι είστε. Μην αναφέρεστε στον εαυτό σας πάντα σε σχέση με κάποιον άλλον. Δεν είμαι η Ελένη που είναι η σύντροφος κάποιου, που είναι η υπάλληλος κάποιου, που είναι η φίλη κάποιου, που είναι η κόρη κάποιου. Είμαι η Ελένη. Τελεία. Είμαι η Ελένη που έχει τα καλά της, τα στραβά της, που τα δεύτερα είναι περισσότερα από τα πρώτα, αλλά who cares; Εγώ πάντως όχι.

Και η Ελένη, με τα στραβά της, έχει επιλέξει αυτό το Πάσχα μόνο να φάει και να κοιμηθεί, χωρίς να τη νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι! ☺ Καλή Ανάσταση παιδιά, με υγεία!

Δείτε ακόμα:

• Συνωμοσία αγάπη μου
• Social Μήδεια
• ΔΕΠΥ…ράζει: Μια μέρα με ΔΕΠΥ