Συμβιβάζεσαι;

Απροθυμία, αδυναμία, ανηδονία και πολλές άλλες λέξεις με το στερητικό -α μπροστά, περιγράφουν με εύληπτο τρόπο τη φάση που βρίσκεσαι. Όλοι το έχουμε βιώσει και ξέρουμε πως είναι, αυτή η κατάσταση που για κάποιο λόγο ή/και περισσότερους δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Νιώθεις ότι τίποτα δε σε γεμίζει πια. Αυτά με τα οποία πριν λίγο καιρό είχες όρεξη να ασχοληθείς, πλέον σου φαίνονται ανιαρά. Αναρωτιέσαι τι φταίει και νιώθεις έτσι, μήπως άλλαξες, μήπως μετατοπίστηκε το ενδιαφέρον σου αλλού, μήπως είναι ο Ερμής ανάδρομος;

Ό,τι και αν είναι, το θέμα είναι άλλο. Τι κάνεις τώρα; Ας μην φλυαρούμε, οι δρόμοι είναι δύο.

Ή συνεχίζεις προς την κατεύθυνση της αδράνειας και της παραίτησης ή κοιτάς κατάματα την πραγματικότητα, συνειδητοποιείς ότι η παθητική στάση σου «τρώει» τον πολύτιμο χρόνο, ανασκουμπώνεσαι και με ένα νέο βλέμμα, πιο αισιόδοξο συνεχίζεις να παλεύεις γι’ αυτά που επιθυμείς να αποκτήσεις και γι αυτό που θες να γίνεις.

Το όραμα δεν είναι μία ουτοπία αλλά ούτε συμβαδίζει με την φυγοπονία. Αξίζει να ξεχαστεί εξαιτίας κάποιων δυσκολιών που προέκυψαν; Εδώ δεν παίζει όρεξη, θα μου πεις, για ποια οράματα μου μιλάς, δεν έχω. Είχες, θυμήσου για παράδειγμα τον εαυτό σου στην προσχολική ηλικία. Σίγουρα οραματιζόταν, σίγουρα είχε περισσότερη όρεξη από ότι έχεις τώρα. Εμπότισε τις σκέψεις σου με αυτές τις εικόνες και επαναπροσδιόρισε τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου. Μην κοιτάς τι πήγε λάθος, σκέψου τι πρέπει να κάνεις τώρα για να πάνε τα επόμενα βήματα σωστά.

Όχι, δε φταις που βιώνεις αυτή τη φάση τώρα, όπως προανέφερα όλοι βρεθήκαμε και βρισκόμαστε εκεί ανά περιόδους. Με βάση τον Σωκράτη «ζωή χωρίς προβληματισμό δεν αξίζει τον κόπο». Ωστόσο, αυτό οφείλουμε κατά τη γνώμη μου, να το δούμε ως αφορμή για αναστοχασμό και για επανέναρξη και όχι ως μία ισχνή δικαιολογία της παθητικής μας στάσης.

Ας θυμηθούμε μία σοφή πρόταση του Lance Armstrong «Η κούραση είναι προσωρινή. Η παραίτηση όμως διαρκεί για πάντα». Ό,τι και αν έγινε, μην παραιτείσαι, η ζωή και ο χρόνος κυλούν και το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς προκειμένου να νιώθουμε ζωντανοί. Το να εστιάζεις διαρκώς σε αυτά που δεν έχεις, ξεχνώντας όλα αυτά που έχεις αυτή τη στιγμή και θεωρείς αυτονόητα ή αυτά που έχεις καταφέρει ως τώρα, αποτελεί μία μονομερή οπτική των πραγμάτων και αγγίζει τα όρια της αχαριστίας.

Το να μετανιώσεις για κάτι το οποίο προσπάθησες, δεν παίζει. Να μετανιώσεις όμως που δεν κατέβαλλες καμία προσπάθεια και άφησες την φάση της απροθυμίας να διεισδύσει βαθιά μέσα σου και να σε αδρανοποιήσει πατόκορφα, είναι πολύ πιθανό σενάριο και φαντάζει λιγάκι εφιαλτικό, γιατί δυστυχώς ισχύει η το κλισέ που λέει «όταν δεν εκτιμάς κάτι, το χάνεις». Απομακρύνσου λοιπόν, από τα προβλήματα, μικρά ή μεγάλα, στα οποία έχεις τώρα εστιάσει και δες τη γενική εικόνα.

Μην ψάχνεις άλλα κίνητρα, δεν τα χρειάζεσαι, αυτό που χρειάζεται είναι να κάνεις την αρχή και έπειτα να συνεχίσεις να βαδίζεις. Η αδράνεια είναι σίγουρα βολική, όμως η ευχαρίστηση και η αυτοπεποίθηση όσο θα πλησιάζεις τους στόχους σου και πολλώ μάλλον όταν θα τους πετύχεις είναι απερίγραπτη και μόνο τότε ίσως συνειδητοποιήσεις πόσο επουσιώδη ήταν οι λόγοι που σε κρατούσαν πίσω από την πραγματοποίηση των ονείρων σου. Εφόσον ζεις, υπερτερείς, συνειδητοποίησε και αξιοποίησε το, σήμερα, για την ακρίβεια… τώρα.

Διαβάστε ακόμη:

• Ένα κείμενο για το Maestro