Σε ποιον απευθύνεται η μέρα της γυναίκας;

Αρχικά, να πω ότι δεν θέλω καθόλου τη «μέρα» της γυναίκας. Όπως δεν θέλω τον Άγιο Βαλεντίνο, όπως δεν θέλω την ημέρα της μητέρας και όλες τις άλλες ημέρες που χρησιμοποιούνται για «αφιερώματα κονσέρβα» και «βαρύγδουπα quotes» που καταπατούνται την επόμενη αμέσως ημέρα.

Φτάνοντας σχεδόν τα 37 μου χρόνια, έχω θεωρώ μια καθαρή εικόνα για το φύλο μου, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Και το διευκρινίζω γιατί έχει σημασία το πού είσαι και το πώς έχεις μάθει. Εμείς λοιπόν εδώ που είμαστε σε μία μέτρια κατάσταση (διπλής ανάγνωσης), θεωρώ ότι μπορούμε να έχουμε μια αίσθηση για το τι γίνεται. Και με λυπεί πολύ το γεγονός ότι πολλά από τα βάσανά μας έρχονται από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Διάβασα και ένα άρθρο μιας γυναικολόγου που έλεγε για τη «ντροπή» να μιλάμε για την περίοδο. Για το πόσο βρώμικο θεωρείται. Και αναρωτιέμαι που βρίσκεται η βάση όλου αυτού. Μπορώ να πω με σιγουριά για εμένα και ίσως και για άλλους της ηλικίας μου ότι μεγάλο μέρος του φταιξίματος για την περίοδο έχει τις ρίζες του στην εκκλησία. Αν είσαι αδιάθετη δεν φιλάς εικόνα, αν είσαι αδιάθετη δεν κοινωνάς. Φυσικά, όταν μιλάμε για τους γονείς μας (άνω των 60 ετών, μπορεί και πολύ πιο μεγάλοι) δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις, μεγάλωσαν σε άλλες εποχές, με άλλο ρόλο της θρησκείας και της εκκλησίας (τα διαχωρίζω αυτά τα δύο). Αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ πώς τώρα, στα χρόνια που είμαστε, υπάρχουν κορίτσια, γυναίκες που ακόμα σκέφτονται με τέτοιον τρόπο. Εμείς οι ίδιες ντρεπόμαστε να δείξουμε τη σερβιέτα όταν πάμε να αλλάξουμε. Οι άντρες που συναντάμε στον δρόμο προς τις τουαλέτες δεν δίνουν καν σημασία, το έχω τσεκάρει! Γιατί ακόμα νιώθουμε έτσι; Στο 2021; Που βλέπουμε και διαβάζουμε τόσα;

Ένα δεύτερο πράγμα που βλέπω έντονα σε τέτοιες μέρες είναι τα αφιερώματα σε γυναίκες «που έχουν πετύχει». Οκ, και; Ξέρετε πόσες άλλες είναι αντίστοιχα επιτυχημένες, χωρίς να είναι επαγγελματίες; Που απλά θέλουν να είναι μητέρες; Που απλά θέλουν να έχουν 10 γάτες και 32 σκυλιά; Πώς μετράμε λοιπόν την επιτυχία, ακόμα και εμείς οι γυναίκες;

Κάνουμε κάθε τρεις και λίγο αφιερώματα και έρευνες για τις γυναίκες στην πολιτική, και πόσο λίγες είναι. Για το πόσο λίγες γυναίκες έχουμε σε διευθυντικές θέσεις. Το πόσες γυναίκες έχουμε επιστήμονες. Δεν θέλω να πληγώσω κανέναν αλλά οι ίδιες οι γυναίκες κάνουν την επιλογή ΝΑ ΜΗΝ κάνουν αυτά τα πράγματα. Γι’ αυτό (σε μεγάλο βαθμό) δεν υπάρχουν γυναικείες παρουσίες σε τέτοιες θέσεις. Δεν γουστάρουν. Δεν αντέχουν. Θέλουν να γίνουν μάνες. Θέλουν να γίνουν κηπουροί. So, what; Δεν τις εμποδίζει κανείς. Και μη μου πει κανείς για τις ώρες που δουλεύουν, για τα παιδιά που δεν έχουν κανέναν να τα προσέχει. Τόσες και τόσες γυναίκες τα καταφέρνουν αν θέλουν. Άρα είναι επιλογή να μην προχωρήσουν. Το σεβόμαστε αρχικά και δεν το παρερμηνεύουμε κατά δεύτερον.

Έχω αναφερθεί ξανά στον επιθετικό φεμινισμό που μας έχει κατακλύσει τα τελευταία χρόνια. Πόσο κακό μας κάνει να βλέπουμε εχθρούς παντού, όταν ο κυριότερος εχθρός είμαστε εμείς οι ίδιες. Που δεν πιστεύουμε στις δυνάμεις μας, στην εξυπνάδα μας. Πριν επιτεθούμε στους άλλους που δεν μας σέβονται, μάλλον πρέπει να αναρωτηθούμε αν εμείς σεβόμαστε τον εαυτό μας. Να μετρήσουμε πόσες τρικλοποδιές βάζουμε οι ίδιες στον εαυτό μας.

Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε άντρες ή γυναίκες, στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας και ίσως τότε να μην ντραπούμε αν μας δει κανείς με το σουτιέν που μπορεί να σκεπάζει στην τελική πολύ μεγαλύτερο μέρος του στήθους μας από το μαγιό μας. Και ας το θυμηθούμε όταν κοιτάξουμε με «οίκτο» μία γυναίκα που δε θέλει να γίνει μάνα. Που δεν θέλει να θηλάσει.