Τι ευθύνεται (τελικά) για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων;

Μία νέα θεωρία υποστηρίζει ότι οι δεινόσαυροι δεν εξαφανιστήκαν από έναν αστεροειδή, αλλά από κομμάτι ενός κομήτη.

Η εποχή που οι δεινόσαυροι περπάταγαν στη γη είναι μία από τις εποχές που μελετιούνται όλο και πιο συχνά από τους παλαιοντολόγους. Μία νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Scientific Reports έρχεται να αλλάξει τα όσα ήταν γνωστά μέχρι σήμερα για την εξαφάνιση αυτών των πλασμάτων.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Σύμφωνα με αυτή τη νέα μελέτη, ερευνητές του Χάρβαρντ εκτιμούν ότι την ευθύνη για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων φέρει ένα κομμάτι κομήτη που έπεσε στη Γη, περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια πριν. Το αντικείμενο αυτό φαίνεται να είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία του κρατήρα Τσιξουλούμπ, στα ανοιχτά του Μεξικού, και έφερε τέλος στην κυριαρχία των δεινοσαύρων, ενώ αποτελεί και τον παράγοντα για την εξαφάνιση και άλλων ειδών φυτών και ζώων.

Όπως δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Αβραάμ Λεμπ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ:

“Πρέπει να ήταν ένα υπέροχο θέαμα, αλλά η διασκέδαση τελείωσε όταν ο βράχος έπεσε στο έδαφος.”

Ωστόσο, η προέλευσή του κομματιού του κομήτη εξακολουθεί να αποτελεί ένα αίνιγμα.

Στην έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Scientific Reports, ο προπτυχιακός αστροφυσικής Αμίρ Σιράζ του Χάρβαρντ και ο αστρονόμος Λεμπ παρουσιάζουν μια νέα θεωρία που θα μπορούσε να εξηγεί την προέλευση και το ταξίδι του αντικειμένου αυτού.

Με βάση στατιστικές αναλύσεις και βαρυτικές προσομοιώσεις, ο Σιράζ και ο Λεμπ υπολόγισαν ότι ένα σημαντικό τμήμα των μακροπερίοδων κομητών προέρχονταν από το Νέφος του Όορτ, μια παγωμένη σφαιρική περιοχή διαφόρων υλικών στα όρια του Ηλιακού Συστήματος, μπορούν να εκτραπούν από την πορεία τους λόγω της βαρυτικής επιρροής του Δία. Όπως εξηγεί ο Σιράζ:

“Το Ηλιακό Σύστημα λειτουργεί ως ένα είδος φλίπερ.

Ο Δίας, ο μεγαλύτερος πλανήτης, στέλνει εισερχόμενους μακροπερίοδους κομήτες σε τροχιές που τους φέρνουν πολύ κοντά στον Ήλιο.”

Όταν πέρασαν κοντά από τον Ήλιο, οι κομήτες αυτοί, που αποκαλούνται και “sungrazers” μπορούν να δεχτούν ισχυρές δυνάμεις και να σπάσουν σε κομμάτια, με αποτέλεσμα τη δημιουργία θραυσμάτων. Έτσι, σε περίπτωση που ένας μεγάλος κομήτης διασπαστεί σε πολλά μικρά κομμάτια, κατά την επιστροφή προς το Νέφος του Όορτ, υπάρχει αυξημένη πιθανότητα ένα από αυτά τα θραύσματα να χτυπήσει τη Γη, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Σιράζ.

Οι νέοι υπολογισμοί στο πλαίσιο της θεωρίας των Σιράζ και Λεμπ αυξάνουν τις πιθανότητες οι μακροπερίοδοι κομήτες να πέσουν στη Γη κατά 10 περίπου φορές, και δείχνουν ότι περίπου των 20% των μακροπερίοδων κομητών γίνονται «sungrazers». Οι δύο ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο ρυθμός πρόσκρουσης στον οποίο καταλήγουν συνάδει με την ηλικία του Τσιξουλούμπ, παρέχοντας μια ικανοποιητική εξήγηση για την προέλευσή του- όπως και άλλων αντικειμένων σαν αυτό.

Ο Λεμπ υπογραμμίζει:

“Το επιστημονικό μας άρθρο παρέχει μια βάση που εξηγεί την εμφάνιση/ συχνότητα αυτού του φαινομένου.

Δείχνουμε πως, πρακτικά, αν διασπάσεις έναν κομήτη καθώς πλησιάζει στον Ήλιο, θα μπορούσε να επιφέρει τον κατάλληλο ρυθμό γεγονότων και επίσης το είδος πρόσκρουσης που σκότωσε τους δεινόσαυρους.”

Η θεωρία των δύο ερευνητών φαίνεται εξηγεί, επίσης, κάτι παράξενο, μία ασυνήθιστη σύσταση που είχαν τα ευρήματα από τον κρατήρα. Τα ευρήματα αυτά υποδείκνυαν πως το αντικείμενο ήταν από ανθρακούχο χονδρίτη,

Όπως αναφέρει το CNN, μια δημοφιλής θεωρία για την προέλευση του αντικειμένου που οδήγησε λέει ότι προήλθε από την κύρια ζώνη αστεροειδών, η οποία βρίσκεται μεταξύ Δία και Άρη. Ωστόσο οι ανθρακούχοι χονδρίτες είναι σπάνιοι μεταξύ των αστεροειδών της κύριας ζώνης, αλλά πιθανώς ιδιαίτερα συχνοί μεταξύ των μακροπερίοδων κομητών.

Άλλοι παρόμοιοι κρατήρες υποδεικνύουν παρόμοια σύσταση. Μεταξύ αυτών των κρατήρων είναι αυτοί που δημιουργήθηκαν από ένα αντικείμενο που έπεσε περίπου 2 δισ. χρόνια πριν και άφησε πίσω του τον κρατήρα Βρεντεφόρτ στη Νότια Αφρική, που είναι ο μεγαλύτερος επιβεβαιωμένος κρατήρας στην ιστορία της Γης, και αυτό που άφησε τον κρατήρα Ζαμανσίν στο Καζακστάν, που είναι ο μεγαλύτερος επιβεβαιωμένος κρατήρας του τελευταίου ενός εκατομμυρίου ετών.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το χρονοδιάγραμμα αυτών των προσκρούσεων συνάδει με τους υπολογισμούς τους ως προς τους κομήτες μεγέθους αντίστοιχου αυτού του Τσιξουλούμπ που υποβάλλονται σε αυτές τις διαδικασίες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετοί ερευνητές δε συμφώνησαν με τα ευρήματα της νέας μελέτης.