Μοναξιά, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Στις 7 Ιανουαρίου 1942 αυτοκτόνησε ένας από τους πιο εμβληματικούς Έλληνες ποιητές της λεγόμενης γενιάς του ’20. Επρόκειτο για έναν αρκετά εκκεντρικό ποιητή, η ποίηση του οποίου διακατέχεται από έντονη μελαγχολία και το αίσθημα της ματαιότητας.

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ήταν ένας από τους λίγους ποιητές της εποχής του, ο οποίος ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος, κάτι που αντικατοπτρίζεται στο έργο του. Ο ποιητής αυτοκτόνησε στο σπίτι του με το πιστόλι του πατέρα του, στρατιωτικού, ο οποίος πέθανε στις αρχές της γερμανικής Κατοχής, περίπου τέσσερα χρόνια ύστερα από τη μητέρα του ποιητή, αφήνοντάς τον ορφανό,  αλλά και ηθικά και οικονομικά απροστάτευτο.

Η ταινία Μετέωρο και Σκιά (1985) βασίζεται στη ζωή του ποιητή.

Με αφορμή το θάνατό του ακολουθεί ένα από τα ποιήματά του.

Μοναξιά

Εἶμαι μόνος. Βραδυάζει. Τί νὰ κάνω…
Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο ἀπελπισμένα!
Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο κουρασμένα!
Τ᾿ ἀφήνω καὶ γλιστροῦν, ἀργὰ στὸ πιάνο…

Παίζω στὴ τύχη κάτι ἀγαπημένο,
κάτι παλιὸ καὶ γνώριμο καὶ πλάνο…
Καὶ πάλι σταματῶ. Δὲν ἐπιμένω.
Θὰ προτιμοῦσα μᾶλλον, νὰ πεθάνω…

• Όλες οι ειδήσεις
• Μαθήματα Γλώσσας
• In the Desert