Ελένη Κωστοπούλου: "Είναι ό,τι πιο τραγικό να βλέπεις το θάνατο του παιδιού σου στην τηλεόραση"

«Κάθε φορά που παιζόταν έκλεινα τα μάτια μου. Έχω δει κάποιες σκηνές σε εφημερίδες, δεν νομίζω ότι αντέχει κάποιος να δει αυτό το πράγμα. Δεν θα ήθελα ποτέ να το δω» σημειώνει μιλώντας στη Δώρα Αναγνωστοπούλου η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, Ελένη Κωστοπούλου.

“Έχω διαβάσει τις περιγραφές και αυτές είναι αρκετά έντονες και έχω χρησιμοποιήσει τη φαντασία μου. Είναι ότι πιο τραγικό να βλέπεις το θάνατο του παιδιού σου στην τηλεόραση. Να βλέπεις όλο αυτό το μίσος και την κακία να ξεχειλίζουν από παντού, για έναν άνθρωπο που μόνο αγάπη ήξερε να δίνει.”

«Γιατί τόσο μίσος, δεν μπορώ να το καταλάβω;» αναρωτιέται με τα δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια της για το χαμό του παιδιού της. «Ξέρουμε ότι ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά για τους γονείς δεν γίνεται ποτέ αυτό. Έπρεπε να είναι στη ζωή. Έπρεπε να φύγει μετά από εμάς, όχι πριν από εμάς και αυτό είναι άδικο», προσθέτει η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, συμπληρώνοντας:

«Είναι άδικο που έφυγε από αυτό που μισούσε: τη βία».

Παράλληλα, η Ελένη Κωστοπούλου μιλά για τις επιλογές του Ζακ και τη στάση της οικογένειάς του.

«Μπορεί να διαφωνούσα με τις επιλογές του, αλλά ποτέ δεν τον εμπόδιζα. Πάντα ακολουθούσε το δικό του δρόμο. Δεν γνωρίζαμε όλη του τη ζωή, ήθελε να είναι ελεύθερος και έτσι έπρεπε να είναι. Ο ρόλος του γονιού είναι να αγαπάει το παιδί του, ότι και αν γίνει, όποιος και αν είναι», σημειώνει.

«Κανένας γονιός δεν θέλει το παιδί του να είναι ομοφυλόφιλο, αυτό έρχεται από μόνο του, από τη φύση. Είναι κάτι που γεννιέσαι με αυτό και ότι και να κάνουν οι άλλοι, είναι το πώς αισθάνεσαι μέσα σου. Πρέπει να προχωρήσεις τη ζωή σου με αυτό που αισθάνεσαι μέσα σου».

«Έβλεπα εφιάλτες»

Από την πλευρά του, ο πατέρας του Ζακ, Ευθύμιος Κωστόπουλος υπογραμμίζει πως είδε το βίντεο με τη σκηνή του θανάτου του παιδιού του.

«Εγώ το είδα το βίντεο και γι’ αυτό έχω αυτά τα συναισθήματα και δεν είναι μόνο αυτά», αναφέρει και προσθέτει: «Ίσως ήταν κακό που το είδα, γιατί τον πρώτο καιρό έβλεπα εφιάλτες και πεταγόμουν στον ύπνο μου με φωνές».

«Τόσοι άνθρωποι παρακολουθούσαν τον ξυλοδαρμό και βγήκε μπροστά μόνο ένας. Αυτό για την κοινωνία μας δείχνει πως όταν είμαστε κλεισμένοι πίσω από τα πληκτρολόγια και την ανωνυμία μας, είμαστε πάρα πολύ μάγκες. Όταν όμως είναι να βγεις να βοηθήσεις ένα συνάνθρωπό σου κάνεις τουμπεκί».

«Είχε βιώσει ρατσισμό ο Ζακ» σημειώνει η παιδική του φίλη, Ιωάννα Λαμπροπούλου τονίζοντας ότι οι περισσότερες διακρίσεις εις βάρος του ήταν στην Αθήνα, όχι στην Ιτέα, γιατί εκεί όλοι ήξεραν ότι είχε ένα περιβάλλον που τον προστάτευε, περιγράφοντας ένα επεισόδιο που είχε σημειωθεί έξω από το σπίτι του στην Αθήνα.