Τρεις μέρες

Από όλες τις μέρες της ζωής ενός ανθρώπου, ξεχωρίζουν μόνο οι τρεις.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μόνο οι δύο από αυτές θα είναι αντιληπτές από τον ίδιο. Η τρίτη, θα γίνει αυθόρμητα και άθελα του. Δε θα τη θέλει. Αλλά είναι κάτι πολύ σίγουρο. Είναι το αναπόφευκτο. Είναι το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή. Φυσικά, αναφέρομαι στο θάνατο. Η μέρα του θανάτου μας, αν και δεν είναι γραμμένη πουθενά, είναι η μόνη μέρα που σίγουρα θα έρθει. Είναι αυτό που κανένας δε μπορεί να αποφύγει.

Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία για το θάνατο. Έχουν ειπωθεί χιλιάδες ομιλίες για αυτόν, ενώ αμέτρητα ποιήματα προσπαθούν να κάνουν τους ανθρώπους να νιώσουν λίγο καλύτερα. Υπάρχει μια συνειδητή προσπάθεια που προσπαθεί να τον κάνει πιο προσιτό και πιο εύκολο. Να μην πονάει τόσο πολύ δηλαδή. Είναι αυτό που όλοι μας θέλουμε. Να πεθάνουμε και να μην πονέσουμε. Να πεθάνουμε, αφού πρώτα έχουμε τακτοποιήσει όλες μας τις υποχρεώσεις. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν και οι διαθήκες.

Είναι η αδυναμία του ανθρώπου να τακτοποιήσει από μόνος του τα πάντα. Είναι μια σιγουριά που προσφέρει ανακούφιση στο άτομο που την υπογράφει. Ότι μετά το θάνατό του, θα έχει αφήσει κάτι πίσω του. Ακόμα και αν συνολικά στη ζωή του δεν έχει προσφέρει τίποτα άλλο. Είναι η ικανοποίηση που νιώθει ότι όταν πεθάνει, θα ακουστούν τα λόγια και θα γίνει το δικό του.

Από την άλλη, η δεύτερη σημαντικότερη μέρα της ζωής του ανθρώπου είναι η γέννηση του. Ποιος επέλεξε πότε, πού και πώς θα γεννηθεί; Μα φυσικά κανείς. Παρόλα αυτά, σηματοδοτεί την έναρξη μας. Εδώ φυσικά πρέπει να ειπωθεί ότι το σύμπαν υπήρχε από πάντα, ή ο Θεός, αν πιστεύεις σε Αυτόν. Απλώς, η γέννηση σηματοδοτεί την αρχή του ατόμου. Η γέννησή σου, σημαίνει τα πάντα και ταυτόχρονα το τίποτα. Είμαστε μία κόκκος άμμου στο σύμπαν. Φαινομενικά είμαστε τόσο μικροί και ασήμαντοι, που δεν έχουμε καμία δύναμη. Κι όμως, ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Αν δε με πιστεύεις ή πιστεύεις ότι λέω αυταπάτες, αν απλώς με λες ιδεαλιστή και ονειροπόλο, θα σου ζητούσα να διαβάσεις τη βιογραφία του Γκάντι, του Μαντέλα ή της Μητέρας Τερέζας. Του Νεύτωνα, του Ρουσσώ ή του Χόκινγκ. Του Αινστάιν, της Κιουρί ή του Μπέλ. Πιστεύεις ακόμα ότι ένας άνθρωπος δε μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μέσα μας απέραντες και άπειρες δυνάμεις. Απλώς, δεν μαθαίνουμε πώς να τις γνωρίσουμε και προ πάντων πώς να τις εφαρμόσουμε. Δεν διδάσκονται σε κανένα σχολείο και σε καμία τάξη. Είναι κάτι που δε μιλάς για αυτόν, ούτε διδάσκεσαι. Όμως, υπάρχει ως προαπαιτούμενο για σχεδόν τα πάντα. Μοιάζει κάπως σαν την ύλη που είχαμε στο σχολείο, όταν ο καθηγητής μας έλεγε ότι θα μας διδαχτεί του χρόνου και ο επόμενος καθηγητής μας έλεγε ότι έπρεπε να μας την είχε διδάξει ο προηγούμενος. Δε ξέρεις ποιος έχει δίκιο, αλλά συνήθως είναι στην ευθύνη του επόμενου να μας τη δείξει. Και ο επόμενος θα τη μεταθέσει στον επόμενο, συνεχίζοντας έτσι αυτό το φαύλο κύκλο. Μέχρι που κάποια στιγμή, θα είναι πολύ αργά.

Και εδώ, έρχεται η τρίτη πιο σημαντική μέρα της ζωής μας. Για μένα αποτελεί τη ΠΙΟ σημαντική μέρα, ακόμα και αν δεν έχει κάποια βιολογική σημασία. Είναι η ημέρα, που ο άνθρωπος απαντάει σε τρεις βασικές ερωτήσεις:

– Γιατί είμαι εδώ;

– Πώς θα εφαρμόσω την απάντηση στο γιατί είμαι εδώ;

– Ποιος πραγματικά είμαι;

Η πρώτη ερώτηση, σηματοδοτεί επισήμως την τρίτη σημαντικότερη μέρα στη ζωή μας. Είναι μια ερώτηση που πρέπει να γίνεται σε όλα τα παιδιά, από την ηλικία των 12 ετών. Για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ; Τι έχεις να προσφέρεις; Ποια είναι η ικανότητα στην οποια ξεχωρίζεις και θέλεις να βελτιωθείς; Είναι η ερώτηση που αν θέσεις στον εαυτό σου και του δώσεις ένα ρεαλιστικό χρόνο να απαντήσει, θα σε οδηγήσει στο βασικότερο στόχο της ζωής σου. Ο λόγος για τον οποιο ζεις. Όταν τον βρεις, δε θα μπορείς να ζεις χωρίς αυτόν. Θα προτιμάς να σε σκοτώσουν, από το να σταματήσεις να παλεύεις για αυτόν.

Η δεύτερη ερώτηση, είναι ο τρόπος με τον οποιο θα οδηγηθείς στην ικανοποίηση του στόχου σου. Αναλόγως το χαρακτήρα σου αλλά και τον τρόπο που μαθαίνεις και πράττεις (οπτικά, ακουστικά, λεκτικά κλπ) θα καταφέρεις να διατυπώσεις ένα σαφές πλάνο για να αποκτήσεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Κάποιοι γράφουν κείμενα και οδηγίες, άλλοι ηχογραφούν τον εαυτό τους να λέει το πώς θα τα καταφέρει, άλλοι φτιάχνουν οπτικά διαγράμματα για να το δουν καλύτερα. Δεν έχει σημασία το πώς, αρκεί να γίνει. Είναι ο μόνος τρόπος για να απαντήσεις ολοκληρωμένα την πρώτη ερώτηση. Διότι αν δεν κάνεις πλάνο και δεν δράσεις, δε θα πάρεις όλες τις μονάδες. Ίσως πάρεις και πολύ λίγες. Γιατί δισσεκατομυριούχοι wanna-be υπάρχουν άφθονοι. Doers όμως για να πετύχουν το στόχο τους, ελάχιστοι. Και ξέρεις ποια είναι η διαφορά μεταξύ του λέω και του κάνω; Είναι το αποτέλεσμα. Η απόδειξη του λογαριασμού σου.

Η τρίτη ερώτηση, δεν έχει κάποια θεωρία. Μπορείς να την απαντήσεις μόνο όταν απαντήσεις τις δύο προηγούμενες και κάνεις μια καλή ανασκόπηση. Μη ξεχνάς ότι θα πρέπει να είσαι ρεαλιστής. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να ξέρεις ακριβώς τι θέλεις. Γιατί το ότι με λένε Γιώργο, δε λέει τίποτα. Υπάρχουν εκατομμύρια Γιώργηδες. Το ότι με λένε Γιώργο τάδε, επίσης δε λέει τίποτα. Υπάρχουν πολλές συνωνυμίες. Το ότι με λένε Γιώργο τάδε, είμαι συγγραφέας, έχω εκδώσει αυτό και αυτό, έχω αυτή την οικογένεια, αυτά είναι τα ενδιαφέροντα μου, αυτές οι πράξεις μου και αυτό το όνειρο μου, είναι η σωστή απάντηση. Όσο και αν θελήσεις, δε θα βρεις ΠΟΤΕ δύο ίδιες τέτοιες απαντήσεις. Όσο και αν προσπαθήσεις. Ό,τι και αν κάνεις. Είσαι μοναδικός, ακόμα να το καταλάβεις;

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο τελικό συμπέρασμα. Ποιο είναι αυτό; Ότι η πρώτη και η τρίτη πιο σημαντική μέρα της ζωής σου (γέννηση, θάνατος) έρχεται και φεύγει χωρίς να τη θελήσεις. Απροειδοποίητα. Όμως η δεύτερη (βλ. 3 ερωτήσεις) έρχεται μετά από σκληρή και ειλικρινή δουλειά με τον εαυτό σου. Άλλοι τη ζουν όταν είναι 15, άλλοι 30 και άλλοι 60. Ποιος όμως, στατιστικά μιλώντας, θα έχει περισσότερο χρόνο να την απολαύσει;