Από την αφύπνιση, στην αναγέννηση

«Ποιο είναι το νόημα της ζωής;». Ίσως είναι η πιο αμφιλεγόμενη ερώτηση που έχει υπάρξει, υπάρχει και θα υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμα. Κανένας δεν έχει βρει μία ικανοποιητική απάντηση, η οποία να καλύπτει όλο το φάσμα των αποδεκτών απαντήσεων. Ωστόσο, δεν είναι η μοναδική.

«Έχει η ζωή κανόνες;» είναι, κατά τη γνώμη μου, η δεύτερη πιο πολυσυζητημένη ερώτηση σχετικά με τη ζωή. Εδώ όμως, τα πράγματα διαφέρουν λίγο. Πολλοί, έχουν προσπαθήσει να δώσουν μία απάντηση, η οποία ωστόσο διαφέρει ανάλογα με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο.

Καθώς περπατούσα λοιπόν, πηγαίνοντας προς τα κάστρα της Θεσσαλονίκης, κάτι άλλαξε μέσα μου. «Άλλαξαν τα σχέδια» είπα στον εαυτό μου και έβγαλα μερικές φωτογραφίες με το κινητό μου. Αποφάσισα να κάνω κάτι λίγο διαφορετικό, να γράψω για ένα θέμα που μου αρέσει τόσο πολύ, συνδυάζοντας το με κάτι τόσο απλό, αλλά και ίσως περίεργο: Να αναφέρω τους δικούς μου «κανόνες» που έχει η ζωή, μέσω μίας διαδρομής. Μίας διαδρομής που μπορεί για μήνες να μην αγαπούσα, ωστόσο τώρα μου φαίνεται πολύ διαφορετική.. Ο δρόμος, που πήγαινα σχολείο…

Το ρολόι: Εδώ, ξεκινούν όλα. Από εδώ ξεκινάει η μεγάλη «διαδρομή» της ζωής. Η ώρα είναι ξεκάθαρη πάνω, για να τη βλέπουν όλοι. Δε ξέρουμε με ποιο τρόπο κινείται το ρολόι, ούτε πότε θα σταματήσει να λειτουργεί. Ωστόσο, το βλέπουμε να κινείται αργά. Αυτός λοιπόν, είναι ο χρόνος που είμαστε ζωντανοί. Δε γνωρίζουμε για πόσο, αλλά ξέρουμε το πόσο. Για αυτό, ας φροντίσουμε να τον αξιοποιήσουμε!

Η ανηφόρα: Η ανηφόρα φαίνεται μεγάλη και δύσκολη. Έχει πολλά εμπόδια, αλλά και πολλά μαγαζιά-σταθμούς της ζωής μας. Αυτά θα είναι οι συνοδοιπόροι, τα κτήρια/άνθρωποι/καταστάσεις που θα μείνουν για ένα διάστημα στη ζωή μας και θα μας αλλάξουν. Είναι σταθερά στη διαδρομή, ωστόσο όσο προχωράμε πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για αποχωρισμούς. Φυσικά, μη ξεχνάμε τα αυτοκίνητα, τους τυχαίους ανθρώπους που θα συναντήσουμε στη μεγάλη ανηφόρα. Πρέπει να προσέξουμε όμως, γιατί με λίγη απροσεξία και αφέλεια μπορεί να βρεθούμε προ εκπλήξεων!

Το σημείο συνάντησης άλλων παιδιών: Εδώ λοιπόν, θα βλέπουμε άτομα που γνωρίζουμε, αλλά δεν κάνουμε παρέα. Άτομα που έτυχε για κάποιο λόγο να συναντήσουμε στη ζωή μας και μετά χαθήκαμε. Άτομα που συναντάμε καθημερινά και δε γνωρίζουμε. Από μακριά, θα χαιρετιόμαστε χωρίς ωστόσο να κάνουμε τον κόπο να γνωριστούμε καλύτερα. Γιατί, «μικρός είναι ο κόσμος, μεγάλο το εγώ μου για να τον προσεγγίσω».

Το ανατιναγμένο ATM: Πριν λίγους μήνες, στο σημείο βρισκόταν ένα atm. Ωστόσο, λόγω άγνωστων συγκυριών ανατινάχθηκε. Δε ξέρουμε ποιος το έκανε. Έτσι λοιπόν, είναι και η ζωή. Πολλές φορές θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απώλεια, το πένθος και τη θλίψη. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι η ζωή είναι ένα ποτάμι και ρέει. Ρέει προς κάπου καλύτερα.. Είναι όπως το ρεύμα, θέλει να πάει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο σημείο με τον πιο εύκολο τρόπο. Το αν θα τη δυσκολεύσουμε, είναι δική μας υπόθεση, όχι δική της!

Η γωνιά του «κουτσομπολιού»: Εδώ μαζεύονται μαθητές για να συζητήσουν, να συναντηθούν και να διαδώσουν γρήγορα τα νέα. Έτσι και με τη ζωή. Είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει να μένει ενήμερος. Μη ξεχνάμε, όμως, και τον εαυτό μας. Γιατί η είσοδος πλησιάζει, και δε θα έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε εν τέλει σε εμάς.

Η είσοδος: Κανένας δε μπόρεσε να βγει πριν τελειώσει το ωράριο του. Αλλιώς έχει απουσία. Η διαδρομή ξεκίνησε από το ρολόι, και για λίγες ώρες τελειώνει μέσα. Μετά από τη μεταλαμπάδευση της γνώσης, ο μαθητής βγαίνει πιο μορφωμένος και θα λέγαμε και «αλλαγμένος». Έτσι και εδώ. Μετά την είσοδο, τα πράγματα μας είναι άγνωστα. Είναι ο γνωστός «θάνατος», αλλά «αναγέννηση» εν τέλει, είτε πρόκειται για μεταφορικό είτε για βιολογικό.

(Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η διαδρομή είναι αλληγορική και δεν ταυτίζεται με τον όρο «σχολείο». Αποτελεί αφήγηση μίας διαδρομής, την οποία συσχετίζω με τη ζωή.

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης)

Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στον Γιώργο Αντωνιάδη