Τρεις -άχαστες- ταινίες του Pedro Almodovar

Ο Pedro Almodovar έχει κερδίσει επάξια, με την πληθώρα ταινιών του, τον τίτλο του πολυμήχανου σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού ταινιών.

Ο “θρύλος” του ισπανικού κινηματογράφου είναι μεγαλωμένος ανάμεσα σε πολλές γυναίκες και απενοχοποιημένα ομοφυλόφιλος, καταφέρνοντας να μεταδώσει μέσα απο τους ρόλους των μουσών-ηρωίδων του (Penelope Cruz, Rossy De Palma, Carmen Maura, Verónica Forqué κ.α.) πολύ ρεαλιστικά και συγκινητικά μαθήματα ζωής που αφορούν τις γυναίκες, με επίκεντρο τη μητρική φιγούρα, η οποία είναι καθοριστική στις περισσότερες ταινίες του.

Χρωματικές υπερβολές και κόκκινα νύχια, αποθέωση του “κιτς”, πολύ σεξ, γυναικεία “υστερία” , διαχρονικά soundtracks και διεμφυλικότητα, συνθέτουν απο κοινού το αλμοδοβαρικό κινηματογραφικό πορτραίτο, που έγραψε ιστορία στο μεταπολεμικό ισπανικό σινεμά, που είχε “σκοτεινιάσει” για χρόνια η αυστηρή καθολική δικτατορία του Φράνκο.

Με τα πάμπολλα κινηματογραφικά του αριστουργήματα, ο Almodovar κατόρθωσε να απενοχοποιήσει τα ανθρώπινα πάθη και να ανατρέψει τα κοινωνικά κατάλοιπα της σεμνοτυφίας, συνδυάζοντας τη “σοβαρότητα” με την πικρή ειρωνεία και το queer μελόδραμα με τη συναισθηματική τραγωδία.

Ο λόγος για τον αντισυμβατικό δημιουργό, Πέδρο Αλμοδοβάρ, που μας “χάρισε” πλούσιο θέαμα κοινωνικού ρεαλισμού και δραματοποιημένης σάτιρας.

1. Μίλα της (Hable Con Ella, 2002)

Ο πρωταγωνιστής Μπενίνιο (Javier Cámara) είναι ένας “επικίνδυνα” μοναχικός νοσηλευτής που φροντίζει, με σχεδόν εμμονική αφοσίωση, την Αλίσια (Leonor Watling), μια νεαρή χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα. Στο νοσοκομείο που εργάζεται θα γνωρίσει τον Μάρκο (Darío Grandinetti), έναν δημοσιογράφο που επισκέπτεται τακτικά τη φίλη του που βρίσκεται επίσης σε κώμα. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια ουσιαστική σχέση φιλίας, που θα του αποδείξει ότι η ανθρώπινη επικοινωνία μπορεί να “μεταμορφώσει” ακόμα και τον πιο εσωστρεφή χαρακτήρα!

Η ταινία αυτή αποκαθηλώνει το παραδοσιακό αλμοδοβαρικό μοτίβο της γυναικείας “πρωτοκαθεδρίας”, βάζοντας σε πρώτο πλάνο μια “αντρική” φιλία, όπως αυτή αντανακλάται μέσα απ’ την αγάπη, τη μοναξιά και τις απόκρυφες ιδιορρυθμίες του καθένα. Το τεράστιο ηθικό δίλημμα της ταινίας μπορεί απ’ τη μία να σε σοκάρει, “γεννώντας” σου αυτομάτως συναισθήματα απέχθειας για τον πρωταγωνιστή και απ’ την άλλη να σε βάλει σε σκέψεις, ενώ η σκηνή με το εξαιρετικά αισθαντικό άκουσμα, Cucurrucucu Paloma, θα σε συγκινήσει πριν προλάβεις να το καταλάβεις!

2. Ιστορίες για αγρίους (Selatos Salvajes, 2014)

Μόλις αποφάσισα να προσθέσω το Ιστορίες για αγρίους στη λίστα, είδα ότι της είχα βάλει βαθμολογία 10 στο imdb και αναρωτήθηκα μήπως είμαι υπερβολικά γενναιόδωρη ώρες ώρες με τις βαθμολογίες μου. Δεν είμαι καθόλου τελικά, διότι η ταινία αυτή -ή μάλλον οι ταινίες αυτές- είναι απλά υπέροχες και τρομερά γλυκόπικρες!

Το Wild Tales αποτελείται απο έξι (6) αυτοτελή σενάρια, το καθένα απ’ τα οποία έχει κάτι, τόσο το “αστείο” όσο και το δραματικό, ενώ και οι 6 είναι άμεσα εμπνευσμένες απ’ την καθημερινή ζωή, τη ζωή που “συμβαίνει”, τη ζωή που όλοι ξέρουμε, με τα απίστευτα παράλογα της, τις κατάφωρες αδικίες της και το ένα “δράμα” πίσω απ’ τ’ άλλο!

Οι μικρές ιστορίες απόγνωσης, με το απροκάλυπτο black χιούμορ τους, αφορούν ένα αεροπλάνο γεμάτο επιβάτες που τελικά γνωρίζονται μεταξύ τους, μια βιαστική οδική προσπέραση που θα κλιμακωθεί, χωρίς πολύ διάλογο, σε “παράλογο” επεισόδιο, ένα τροχαίο δυστύχημα, που θα κουκουλωθεί με ακραία “ταξικό” τρόπο και κυρίως… η αγαπημένη μου κωμικοτραγική ιστορία που πραγματεύεται ένα γάμο με αναπάντεχες και σχεδόν “σουρεαλιστικές” εξελίξεις!

3. Το δέρμα που κατοικώ (La piel que habito, 2011)

Η ταινία αυτή είναι μεν “δύσκολη”, με την έννοια ότι σου δημιουργεί μια “σύγχυση” λόγω της “διαστροφικότητας” του σεναρίου, αλλά αποτελεί δικαιολογημένα ένα απ’ τα αριστουργήματα του Almodovar, στο οποίο εκτυλίσσεται μια παρωδία του αρχαίου δράματος που ουσιαστικά θέλει να μας “μυήσει” στην ένταση των ανθρώπινων “άκρων” και ορίων.

Πρόκειται για μια απίθανη σεναριακή σύλληψη που αφορά μια περίπτωση πρωτότυπης εκδίκησης και ακραίας απόπειρας για “κλινική” αποτελεσματικότητα. O πρωταγωνιστής Robert Ledgard (Antonio Baderas) είναι ένας πλαστικός χειρούργος με τραυματικό παρελθόν που ξεκινάει αυτοβούλως μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα άφθαρτο δέρμα, εξάγοντας πειράματα πάνω σε μια γυναίκα που κρατά αιχμάλωτη. Η ταινία είναι τόσο ανατρεπτική όσο και ακραία συναισθηματικά φορτισμένη, που θυμίζει αλμοδοβαρικό film noir.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ:

• Έξι «καταθλιπτικές» ταινίες για σένα που γουστάρεις και λίγο να κουρελιάζεις την ψυχή σου
• 5 «μελαγχολικές» ταινίες που αξίζουν σίγουρα τον χρόνο μας
• Netflix: 13+1 μίνι σειρές μυστηρίου για ατελείωτο χειμερινό binge-watching