Το 1844 ο Μορό συνάντησε το Γάλλο φιλόσοφο, συγγραφέα και δημοσιογράφο Θεόφιλο Γκωτιέ (1811-1872). Ο Μορό εντυπωσιάστηκε με τις θεωρίες του Γκωτιέ και το μανιφέστο του Ρομαντισμού που έδινε έμφαση στην πρόκληση ισχυρής συγκίνησης μέσω της τέχνης καθώς και στο συναίσθημα αντί της λογικής. Από την πλευρά του ο Γκωτιέ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις θεωρίες του Μορό και συγκεκριμένα για τις περιγραφές του δόκτορα για την «πνευματική μέθη» της κάνναβης, που τη θεωρούσε προτιμότερη από την «επαίσχυντη βαριά μέθη» του αλκοόλ. Έτσι ίδρυσαν την “λέσχη του χασίς”.

Ο Γκωτιέ έφερε στη Λέσχη μια σειρά από κορυφαίους παριζιάνους λογοτέχνες: τον Αλέξανδρο Δουμά, τον Ζεραρ ντε Νερβάλ, τον Βίκτωρ Ουγκώ, τον Σαρλ Μπωντλαιρ, τον Ευγένιο Ντελακρουά, τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ, και πολλούς άλλους.

Βρισκόταν τακτικά μεταξύ 1844 και 1849 στο Hôtel Lauzun. Ντύνονταν τελετουργικά με αραβικά ρούχα, έπιναν δυνατό καφέ εμπλουτισμένο με γενναιόδωρες δόσεις χασίς, το οποίο ο Μορό αποκαλούσε, κατά τα αραβικά, «dawamesk». Η ομάδα έφτιαχνε το «αφέψημα» αναμειγνύοντας χασίς, κανέλα, γαρίφαλο, μοσχοκάρυδο, φιστίκι, ζάχαρη, χυμό πορτοκαλιού, βούτυρο και καθαριδίνη. Κάποιοι από αυτούς θα έγραφαν για αυτές τις εμπειρίες τους. Ωστόσο ο Μπαλζάκ δεν δοκίμασε το μείγμα παρά μόνο το 1845, και είπε στα υπόλοιπα μέλη ότι άκουγε ουράνιες φωνές και έβλεπε οράματα της θείας ζωγραφικής.

Ωστόσο ο Σαρλ Μπωντλαίρ απέρριψε το χασίς γράφοντας “το κρασί κάνει τους άνδρες ευτυχισμένους και κοινωνικούς, το χασίς τους απομονώνει. Το κρασί εξυψώνει τη βούληση, το χασίς την εκμηδενίζει».

Η «Λέσχη του Χασίς» διαλύθηκε τα μέσα του 19ου αιώνα, αλλά, σε επιστημονικό επίπεδο τουλάχιστον,  είχε κάνει τη δουλειά της. Το 1846 ο εμπνευστής της, ο Δρ Μορό, δημοσίευσε ένα μεγάλο έργο για την κάνναβη, ένα βιβλίο 439 σελίδων, με τίτλο: «Για το Χασίς και την πνευματική αποξένωση- Ψυχολογική Μελέτη (χασίς και ψυχολογική ασθένεια)».

Γενικότερα να σημειωθεί ότι στη λέσχη αυτή δοκίμαζαν και άλλα ναρκωτικά όπως το όπιο, αλλά κυρίως χρησιμοποιούσαν την κάνναβη.