Απόψεις | Φοιτητικές εκλογές, εν γένει εκτός του κλίματος

Αύριο λοιπόν τα σπουδαία, με τις φοιτητικές εκλογές να ΜΗ μονοπωλούν το ενδιαφέρον των απανταχού φοιτητών. Αντιθέτως, το ενδιαφέρον φέτος, είναι μικρότερο από ποτέ και στοιχηματίζω πως η αποχή, θα αναδειχθεί πρώτη δύναμη αύριο.  Πώς όμως τα κατάφεραν έτσι οι παρατάξεις και αντί να για το μέλλον, αποτελούν κομμάτι από το παρελθόν, της Ελλάδας που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας;

Νομίζω πως οι λόγοι είναι αρκετά προφανείς και δεν έχουν να κάνουν με το γεγονός της απαξίωσης του γενικότερου πολιτικού σκηνικού. Δεν πιστεύω δηλαδή, ότι οι παρατάξεις, πληρώνουν τα σπασμένα του δικομματισμού, της χρεοκοπημένης Ελλάδας, της Ελλάδας της ανεργίας και της λιτότητας. Γιατί όμως δεν κατάφεραν να αποτελέσουν την αυριανή λύση;

Το πρώτο “έλεος” που καταλογίζεται στις παρατάξεις, αφορά το γεγονός, πως σε καμία περίπτωση, δεν κατάφεραν να πείσουν ότι είναι επαγγελματίες φοιτητές που συνδικαλίζονται και όχι επαγγελματίες συνδικαλιστές στα φοιτητικά τους χρόνια. Το φαινόμενο αυτό, αντικατοπτρίζεται πλήρως, όταν επί χρόνια οι ίδιοι διατυμπάνιζαν όλο καμάρι, τις κομματικές τους διασυνδέσεις, τις θέσεις του κόμματος, τα “μεταξύ τους” κομματικά “κατηγορώ” την ώρα των γενικών συνελεύσεων.  Ενώ λοιπόν, όλοι τούς λέγαμε πως δεν έχουμε ανάγκη από πράσινους,μπλε ή κόκκινους στρατιώτες, αυτοί δεν άκουγαν…. Και όταν ήρθε η ώρα που οι “γονείς τους” τους έβγαλαν έξω από το σπίτι, η απάντηση του μέσου φοιτητή ήταν “δεν μπλέκω στα οικογενειακά σας προβλήματα”.

Το δεύτερο έλεος, έχει να κάνει με την ενδοπανεπιστημιακή τους συμπεριφορά. Υποτίθεται, πως στόχος τους, ήταν να προάγουν τα συμφέροντα των φοιτητών, μέσα από δημοκρατικές και δημιουργικές πρακτικές. Αντί αυτών, γίναμε μάρτυρες, “εκτόξευσης δεκάδων επιχειρημάτων”, που άλλωτε έβρισκαν στο πρόσωπο ή στα ρούχα την αντίπαλη πλευρά. Ένα καταστατικό που κανείς δε ξέρει που βρίσκεται, μία συνεχόμενη αυθαιρεσία στις διαδικασίες από την εκάστοτε “πρώτη (σε ψήφους ή σε σωματικό όγκο) δύναμη” κάθε πανεπιστημίου και το χειρότερο; Ποτέ (ρε γαμώτο) δεν έγινε για παράδειγμα, μία  συναυλία-ένα πάρτυ, για να συγκεντρωθούν έσοδα, για το βάψιμο της σχολής, την ανακαίνιση των υλικοτεχνικών υποδομών ή μία πράξη κοινής σύμπλευσης για τα αυτονόητα. ΠΟΤΕ. Δώσαμε αλληλεγγύη διά ανατάσεως της χειρός, για τα θύματα από τη Σιέρα Λεόνε, μέχρι τα νησιά του Αγίου Δομίνικου, ποτέ όμως, δεν καταφέραμε οργανωμένα, να προσφέρουμε αλληλεγγύη, πραγματική σε αυτούς που χρειάζονταν (προ μνημονίου) τη βοήθειά μας σαν φοιτητικοί σύλλογοι. (Όπα. Tι; Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν την ανάγκη μας προ μνημονίου;)

Το τρίτο “έλεος”, δεν είναι εύκολο να σας το επεξηγήσω, καθώς πρόκειται για θέμα που άπτεται της κοινής αισθητικής. Θα προσπαθήσω όμως με δύο παραδείγματα. Φίλος μου, μετά από επίσκεψη στο MIT, στην ερώτηση “τι σου έκανε εντύπωση;”, μου έδωσε μία αφοπλιστική απάντηση: “Οι φοιτητές. Έβλεπες ρε παιδί μου, παντού μέσα στη σχολή, πως ο λόγος που βρίσκονται εκεί, είναι να λάβουν γνώση και να ανοίξουν τους ορίζοντές τους”. Μου θύμισε με αυτό, ένα περιστατικό, 9μιση η ώρα το πρωί, να είμαστε στο μάθημα, να έχουμε έναν απαράδεκτο καθηγητή, που δεν είχε καμία διάθεση να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε τί διάολο αναφέρει στις διαφάνειες και o ήχος που επικάλυπτε τις προσπάθειες επικοινωνίας μας, ερχόταν ακριβώς απέξω από το αμφιθέατρο. Ήταν  το “Rise Up” του “Yves Larock” που ξεφτίλιζε  τα εγκεφαλικά μας κύτταρα.

Επίλογος.

Προφανώς και υπάρχουν αυτόνομες και μεμονωμένες κινήσεις μέσα στα πανεπιστήμια (τις οποίες ΔΙΑΡΚΩΣ προσπαθούμε να προβάλουμε και μέσα από το site μας), που κινήθηκαν προς τη σωστή κατεύθυνση. Τα λάθη του παρελθόντος όμως, οδήγησαν στη διαμόρφωση της παρούσας αντίληψης του μέσου φοιτητή και ταύτισαν τις παρατάξεις με ότι πιο αισχρό έχει να επιδείξει η σημερινή μας δημοκρατία. Τη λογική της κομματικής γραμμής, του party, της διαφθοράς, των συμφερόντων. Τη λογική του μνημονίου…